.: سنــــــگ صبـــــورم خـــــداست :.
اَلا بِذکر الله تَطمئن القلوب
.: سنــــــگ صبـــــورم خـــــداست :.
اَلا بِذکر الله تَطمئن القلوبدرباره من
اینجا حریم ِ شخصی ِ ماهی کوچکیست که یکی از خلیفه های خدا است روی زمین...
پس آرام باش...رها باش... هر چه هستی باش...
باش و آرام حرف ها و درد دل های دخترکی را بخوان که در پس ِ تمام روزمرگی ها و شلوغی های این دنیای هزار رنگ خانه ای از جنس عشق دارد....خانه ای از جنس خداوند....خانه ای که سند خورده به نام خداوند....
خانه ای به اسم ِ
:. سنگ صبــورم خــداست:.
*******************************
+ پس دخترک را با تمــــــــــام ِ دخترانگی هایش بخوان مهمان ِ سنگ صبور...
**خوش آمدی**
ادامه...
غصه هایم را هرس کن خدایا...
هوالغریب....
دلم برای خیلی چیز ها تنگ شده است...
برای آن وقت ها که در وبم می آمدم و از آسمان می گفتم... و غرق میشدم در بهشت بالای سرم
برای آن وقت ها که همین آهنگ بی کلام از خانه ام پخش میشد و من رها می شدم در خلصه ای که نمی دانم چگونه توصیفش کنم
از همان وقت ها که آدم شبیه این فیلم ها می شود. نگاهش مات
چشمانش خیره و گاهی به اشک نشسته
و درونش غوغا
از همان وقت ها که توی فیلم ها نشان می دهد و طرف کلی چیز توی ذهنش می گذرد ولی قیافه اشبه ظاهر آرام است... و تنها کسی می فهمد که نگاه شخصیت اصلی داستان را بشناسد...
این آهنگ مرا می برد تا همان خلصه ها و سکوت ها...
دلم همان وقت هایم را می خواهد
که غصه هایم کوچک بود ...
وسعت دلم را نمی دانم
خیلی وقت است از دلم حرف نزده ام و کسی برایم از دلم نگفته است...
ولی خوب می دانم که غصه هایم در این سال ها خوب قد کشیده اند...
مثل یک درخت که پایش کود بریزند و خوب رشد کند...
غصه هایم خوب رشد کرده اند...
اما یک چیز را می دانی خدا...
شده ام مث یک درختی که در زمستان هرسش می کنند تا بار بدهد...
خدایا غصه هایم را هرس کن...
مثل درختی شده ام که بدون هرس کردن شکوفه نمی دهد...
دلم می خواهد یک جا بیاستم و خدا بیاید و مرا هرس کند... سنگین شده ام ازین غصه ها...راه که می روم بدنم درد می گیرد از حجمشان...
حال درختی را خوب می فهمم که وقتی هرسش می کنی تند تند برایت شکوفه می دهد...
کاش می شد غصه ها را هم مثل درختان هرس کرد...
ولی حیف که زندگی از یک جایی به بعد می شود سوختن و ساختن...
وگرنه دلم برای جوانی هایش خیلی برنامه ها داشت...
حتما تو این گونه خواستی خدایم وگرنه من دعا کردم...
تمام قد می لرزم... اشک می ریزم ولی می گویم شکر...
اصلا من بد
به اسمم نگاه کن...
اسمم همان کسی است که گفته ای بهانه ی آفرینش هایت است...
++ دلم برای بهشت بالای سرم تنگ شده است... خانه ام را به رنگ آسمان کرده ام...و سیاهش کردم به حرمت فاطمیه... در این ایام از همگی التماس دعا دارم.
مثل همیشه میگم
در حق هم دعای خیر کنیم...
گوش تیز کرده ام به راه آمدنت...
هوالغریب...
بعضی وقتا زندگی آدمی را بدجور فرسوده می کند... فرسوده به معنی واقعی اش...
و تو این موضوع را وقتی خوب می فهمی که هم صحبت آدم هایی می شوی که روزگار نوجوانی هایت با آن ها سپری شده و می فهمی که چقدر زودتر از آن ها فرسودگی را چشیده ای...
و درست عین این فیلم ها یک لحظه ماتت می برد و می مانی که چقدر بزرگ شده ای در این چند ساله و چقدر افتاده تر و فرسوده تر...
می دانم که خاصیت زندگی فرسوده کردن است... اما بعضی فرسوده شدن ها درد دارد...
درد دارد که زمین و زمان به رویت بیاورند که هیچ کدام از اتفاقات یک زندگی عادی در مورد تو رخ نداده است و یک لجظه می مانی که چطور توانسته ای تا اینجا صبوری کنی و دم نزنی...
این فرسوده شدن ها درد دارد...
مثل همان وقت ها که به مادرم می گویم : مامان سرم ی درد غریبی توشه...
و او هم می ماند که این حرفم یعنی چه... چه می شود که یک درد غریب باشد...
حرفی که بارها و بارها به او گفته ام...
گفته ام که شکر کن که زندگی آنقدر زود تو را غرق خودش کرد که اصلا فرصت نکردی به حال من برسی... اصلا ندانستی یک دختر مثل من یعنی چه!
خوشا به حالت مادرم که هیچ گاه دردهای دخترت را نچشیدی!
آخ که وقتی به زندگی ام می نگرم چشمانم پر از اشک می شود و هیچ نمی توانم بگویم...
بگذریم...
آمده بودم که از تو بگویم...
از تویی که این روزها در راهی...
در راه آمدن و من چقدر دلخوشم به آمدن تو...
تویی که جادوانه شده ای در میان لحظه هایم...
میشود زودتر بیایی؟
دارد طاقتم تمام می شود عزیزترینم...
غصه معنایی ندارد تا تو میخندی برایم
پیش تو از یاد بردم روزهای سختی ام را
عشق مدیون تو هستم لحظه ی خوشبختی ام را
++ این آهنگ چقدر زیادی خوب است... تنگ بلوری.. محسن چاوشی... یک آهنگ قدیمی که بی نهایت زیباست....
تمام قد می ایستم و آنقدر می خوانمش تا از راه برسی نجیب ترینم...
آقای ناشناس ِ من
هوالغریب...
چند روز پیش متنی را ترجمه می کردم در مورد مراقبه و انواع و اقسام مدیتیشن ها...
جالب بود...
نویسنده اش می گفت با دو دقیقه تفکر در روز شروع کن و کلی فلسفه چینی کرده بود این میان و آخرش هم گفته بود که همه ی این ها نسبی اند و آرامش و تمام متعلقاتش نسبی اند... اصلا این خارجی جماعت با افکار و فرهنگ هایشان بیشتر آدم را گیج می کنند. خیلی بی نهایت از فرهنگ هایشان خوانده ام... آنقدر که به قول یک ضرب المثل انگلیسی که می گوید : از پاپ هم کاتولیک تر است... این ضرب المثل یک چیزی در مایه های کاسه ی داغ تر از آش خودمان است...
و من این روزها از پاپ هم کاتولیک تر شده ام... اما حکایت جالب می دانی چیست...
ظاهرم هنوز همان چیز است... باطنم هم همین طور... ظاهری که بخاطرش خیلی حرف ها می شنوم... وقتی می بینند که انقدر خوب به زبان و فرهنگشان مسلط شده ام با لبخند جالبی می گوید حیف نیست که مثلا روی کیفت ات پیکسل زده ای که : من حجاب را دوست دارم... و من لبخند می زنم و جمله ای انگلیسی را حواله شان می کنم که دیگر هوس نکنند سر به سر من و عقایدم بگذارند و بدانند که چادرم هیچ منافاتی با خیلی چیزها ندارد. و لبخند می زنم و با روی خوش جواب شان را می دهم ...
نمی دانم چه می خواستم بگویم که این حرف هایم شد... اصلا نمی دانم چه می خواستم بگویم...
چقدر دلم هوس دریا کرده است... هوس قایق کرده ام... که بروم وسط دریا ... آنقدر دور شوم از ساحل که دور تا دورم آب باشد.... هر سو که نگاه کنم افقی باشد از پیوند آبی آسمان و دریای من...
دریای تنهایی های ِ فاطمه...
صلابت در عین مهربانی...
دلم محکم بودن می خواهد
هیچ گاه ندانستم و نفهمیدم که بودن کسی مثل تو چه رنگ و بویی می تواند به زندگی دخترانه ام بدهد!
بیشتر از آنکه بودنت آرامش بدهد...نبودنت را تمام آدم ها به رخ تنهایی هایم کشیدند...
تنهایی هایی که بخاطر خدایم پاک ماندند...
نه به خاطر تویی که حتی نمی دانم اصلا وجود داری یا نه!
برای همین هم بیشتر از اینکه برایم مقدس باشی...
تبدیل شده ای به موجودی دور
گنگ
نامفهوم
ساده بگویم:
از تمام وجودی که تجربه نکرده ام، تمام قد
چه غمگینانه آزادی!!
هوالغریب...
مرا باور کنی یا نه
تویی پایان ویرانی
چه غمگینانه آزادی
از آن عهدی که می دانی
دلم این روزها دیگر همه چیز هست به جز دل...
اصلا بگذریم...
هیچ نمی گویم
تنها خیره می شوم به عکس... و سکوت...
من جز سکوت هیچ چیز ندارم...
من و این نشدن ها!!!
هوالغریب...
باز هم ی نشدن ِ دیگه...
خدایا واقعا می خوای با من چی کار کنی؟!
چققققدر داد بزنم ی راهی باز کن... چرا همرو می بندی؟
خسته شدم...
چقدر بدوام و نشه؟!
