.: سنــــــگ صبـــــورم خـــــداست :.
اَلا بِذکر الله تَطمئن القلوب
.: سنــــــگ صبـــــورم خـــــداست :.
اَلا بِذکر الله تَطمئن القلوبدرباره من
اینجا حریم ِ شخصی ِ ماهی کوچکیست که یکی از خلیفه های خدا است روی زمین...
پس آرام باش...رها باش... هر چه هستی باش...
باش و آرام حرف ها و درد دل های دخترکی را بخوان که در پس ِ تمام روزمرگی ها و شلوغی های این دنیای هزار رنگ خانه ای از جنس عشق دارد....خانه ای از جنس خداوند....خانه ای که سند خورده به نام خداوند....
خانه ای به اسم ِ
:. سنگ صبــورم خــداست:.
*******************************
+ پس دخترک را با تمــــــــــام ِ دخترانگی هایش بخوان مهمان ِ سنگ صبور...
**خوش آمدی**
ادامه...
دختر ِ نجیب ِ جوانی هایم...
هوالغریب...
گاهی دلت از تمام زمینیان خسته می شود... ساده بگویم دل می کَنی... ولی در میان تمام نا امیدی ها می آید...می آید و تو زنده می شوی... نمی گذارد بمیری... دستت را می گیرد و تو بلند می شوی... جان می گیری... امید می آورد...
و در گوشه ی قلبت می شود یک تمنای ِ پنهان...میشود یک دعا که این روزها تنها ریشه می دواند و هنوز به بار ننشسته است...تنها ریشه در خاک می دواند و جان می گیرد برای روزی که به بار بشیند...یک دعای ِ یواشکی در آن گوشه کنار های دلت...در بهترین جاهای این کره ی خاکی این دعا تا خدا پر زده است... می شود یک حرف ِ یواشکی با خوده خدا... آخر از جانب خدا آمده است برایت... در دل همان روز بارانی و آن پنجره ی کوچک و آسمانی که گریه می کرد... و شد دلیل...
برای پیدا کردن و رسیدن به تو زحمت کشیدم... دل به کوه و بیابان زدم... وجب به وجب گز کردم... وجب به وجب آمدم... وقتی آمدم که دانه به دانه بند زده شده بودم به تو... دانه به دانه در دل ِ گرمای طاقت فرسای تابستان و خدایی که شاهد بود... و خدایی که تو کنارش بودی...
نگاهش کن... دانه به دانه اش بند خورده برای تو... وقتی آمدم که خودم را بند زده بودم به تمام آن دانه ها...
چون باید بند می خورد تک به تک لحظه ها و ثانیه ها با تو... بد و خوبش مهم نیست...
مهم همین بَــند خوردن بود... که شـــد...
و شروع شد... از همان روز شروع شد... در دل ِ همان شب و آن خلوت با خدا... و سکوت من و حرف هایی که تا خوده خدا رفت...
و من که آرام گرفته بودم... درست مثل همین بارانی که می بارد... یادت می آید تمام این ها را؟!
و حال امروز روز توست...
روز عشق ِ ایرانیان... و زیبا تر از این نمی شود که درست در اوج ِ نجابت همیشگی خودت که بی شک یادگار ِ روزیست که از آن آغاز شدی پا به این دنیا گذاشتی...
همیشه به دنبال خاص ترین ها می گردی!!! خوب می شناسمت!!!
اتفاق ازین خاص تر که روز ِ عشق، روز ِ توست؟!!
درست به فصل تولدت می مانی!!!
سپــــــــید و نجـــــیب
و امروز سند خورده به نام تو... روز آمدن ِ بانوی آرامشی که آرامش ِ تمام نشدنی ِ روزهای نا آرامم شد...
و حال آرامــــــش ِ محض این روزهای سرد و بی روح شده است...
و حال دستم به تمنا رو به آسمان است...
و حال دستت به تمنا رو به آسمان است...
و حال دستانمان به تمنا رو به آسمان است...
به امید ِ آینده ها...
به امید آمدن روزهای خوب...
به امید آمدن همان نزدیک .... همان نزدیکی که نزدیک باشد آمدنش...
نزدیکی که زیبا باشد...
و می رسم به خدا...
خدایی که امروز تو را هدیه داد...
و خدایی که برایم نشانه آورد... در دل همین روزها...
و خدایی که دلم را تمام و کمال سپرده ام به او...
و خدایی که دلت را تمام و کمال سپرده ای به او...
و شش گوشه ی امنی که پناه شده بر تمام این روزهایم ...
و شش گوشه ی امنی که روزی گفتی و نوشتی که دیدی...با چشمان خودت دیدی... دیدی و هر وقت می خوانمش می لرزم...می لرزم که تا کجاهای این هستی که نرفته ایم...
تا کجای این هستی که وجب به وجب گز نکرده ایم... تو رفتی و من مدت هاست نظاره گرم... از همان روز ِ بارانی دیگر نرفتم و تنها تو رفتی و من نظاره گر شدم... دلیلش را نمی دانم ولی نشد...
امــــــــــــــــــا خواهد آمد...
چون همیشه همه چیز به ریشه است و اساس
آن نزدیک ِ زیبا خواهد آمد...
دختر ِ نجیب ِ روزهای جوانی ام
دختر ِ نجیب ِ زنده رود ِ همیشه زنده
آمدنت به زمین خدا مبارکم باد
مبارکت باد
مبارکمان باد
پارسال هم دچار ِ سکوت بودم ولی تولدت باعث شد سکوتم رو بشکنم و امسال هم تولدت دلیل شد برای شکستن ِ این سکوت فریناز ِ نجیبم
تـــــــــولدت مبــــــــــــارک فریناز ِ عزیزم
خوش آمدی زینب ِ کوچکم...
کاش که با دستان کوچکت برای عمه فاطمه ات دعا کنی... آخر تو تازه از پیش ِ خدا آمده ای...
خستگی...
هوالغریب....
نه که فکر کنی می خواهم برایت سوگنامه بنویسم... نه!!
نه که فکر کنی انقدر حالم بد است که می خواهم قید همه چیز را بزنم و بروم پی کارم... نه!!!
نه که فکر کنی می خواهم بروم و اینجا بماند برای خودش... نه !!!! فکرش را هم نکن!!! محال است!!!
سنگ ِ صبور ِ من تا وقتی که فاطمه زنده هست خواهند ماند... اینجا حریم ِ ماهی کوچکیست که عاشقانه خدایش را دوست دارد...
نه که فکر کنی عین خیلی از وب ها می خواهم جَــو بدهم و شما بگویید که ای وای کجا می روی و من بخواهم بفهمم که چقدر مهم هستم... نه!!!
نه...
هیچ کدام این ها نیست... خیالتان راحت!!!
این چند وقت ِ مرا خوب بخوانید خواهید فهمید که خسته ام... تنها همین!!
خستگی که شاخ و دُم ندارد...
خستگی خستگیست!!!!
اگر علاج نشود یقه ات را روزی خواهد گرفت و تو را به جبران ِ تمام کم کاری هایت برای رفع ِ خستگی خواهد گرفت....
برای همین هم می خواهم قبل از این که یقه ام گرفته شود مدتی نباشم... مدتی باشم برای خودم و او... نمی دانم تا به کی!!!
برای همین هم تمام قد در مقابلتان می ایستم و می گویم که خسته ام!! محکم می ایستم و می گویم که خسته ام...
نه می لرزم و نه هیچ چیز ِ دیگر... دلم قرص است...
می دانم که باز خواهم گشت... چون اینجا متعلق به من است!!!
اینجا سرای ِ دل ِ من است!!!
باز خواهم گشت اگر خدا بخواهد...
* در حق همدیگه دعا کنیم... سبز باشید دوستان...
مقنعه ی سفید ...
هوالغریب....
اول ابتدایی خیلی ساده شروع شد... با یه مانتو شلوار ِ توسی رنگ و یه مقنعه سفید که کل اون مقنعه رو عینکم گرفته بود... هنوزم عکسش هست... با ی کیف ... ی کوله ی ساده ... نه مثل کوله های بچه های الان چرخ دار که اونارو رو زمین بکشن...
موهامم یکم بیرون بود... سیاهی ِ موهام وسط سفیدیه مقنعه ی نو ِ مدرسه و ذوق و شوقی که توی اون لباسای نو داشتم ُ یادم نمی ره...
داداشام بزرگ تر از من بودن... یه روز زودتر از اونا می رفتم مدرسه... تو عکس هستن...
رفتم مدرسه... ولی گریه نکردم... خوب یادمه...
برعکس وقتای دیگه... مثل همون وقتا و اون کلاسای تابستونی از طرف محل ِ کار بابام که همه ی بچه های اون کلاسا بچه های همکاراش بودن...
مثه اون اردوی پارک جمشیدیه که رفتیم و یک اتوبوس رو محبور کردم برگردن از بس که گریه کردم که من مامانمو می خوام...
نمی دونم چرا ولی روز ِ اول مدرسه گریه نکردم...
اون وقتا قبل از الفبا یه سری لوح بود باید اونا رو یاد می گرفتیم... معلممون اسمش خانوم ِ بدیعی بود...
تنها چیزی که از چهرش یادمه اینه که یه عینک بزرگ داشت و به رسم مانتو های اون موقه یه مانتوی گشاد تنش بود همیشه که یه اِپُـــل ِ بزرگم داشت که اونو خیلی چهار شونه نشون می داد...
این تنها تصوریه که ازش تو ذهنم مونده...
حالا که فکر می کنم می بینم چقدر همه چیز عوض شده....
حتی یادمه انقدر ساده بودم که یه بار زنگ تفریح رفتم دمه دفتر و گفتم خانوم اجازه می شه برم دسشویی؟!!
کل ِ دفتر ِ معلما رفت رو هوا... منم هاج و واج مونده بودم که اینا دارن به چی ِ من می خندن...
حالا که گاهی سره کلاسا بچه های کوچیک ازین سوتی ها میدن می فهمم اون موقع چه سوتی ای دادم و خودم حالیم نبوده...
خلاصه که دوران ابتداییم با همه ی سادگی های بی حدش خیلی شیرین بود... اون وقتا یه دوست داشتم اسمش زهره بود... آخرین باری که دیدمش حدودا دو سال پیش بود... اتفاقی دیدمش...اصلا نشناختمش... ولی اون منو شناخت... حتی با این حال که دیگه مثل اون وقتا عینک نمی زدم...
شمال درس می خوند...به قدر چهار پنج دقه دیدمش... عوض شده بود... بزرگ شده بود... اونقدر که نشناختمش...
نمی دونم ولی شاید به مرور از خاطراتم نوشتم...که ثبت بشن...
هنوزم بعده این همه سال مامانم نقاشی ها و املاهای دبستانمو نگه داشته... چن روز پیشا که رفتم سراغشون به سرم زد که بنویسم ازون روزا... نمی دونم ولی اگه یه روزی خدا بهم بچه داد لحظه به لحظه ی زندگیشو براش ثبت می کنم... می دونم وقتی بزرگ بشه حتما خوشحال میشه... حتما صداشو ضبط می کنم وقتی واسه اولین بار می گه مامان... حتما اولین دست خطشو نگه می دارم... نمی دونم فقط حس می کنم دوس دارم خودمو یه جورایی وقف کنم براش تا اونی بشه که باید...
از بچگی هام عکس ندارم... این چهار تا نقاشی و دست خط تنها یادگاریای منن از بچگی هام...
همون بچگی هایی که وجب به وجبشو گذاشته بودم تو ی کیف... همون بچگی هایی که گفته بودم خریدار نداره...
هنوزم تموم بچگی هام توی همون کیفه...
تموم دست خط ها و نقاشی های دوران ابتدایی و حتی کارنامه های دوران راهنمایی و دبیرستان و پیش دانشگاهی...
تموم بچگی هام تو ی کیف جا میشه... باورت میشه عزیزترینم ؟!
+ این هم عکس نقاشی بنده وقتی کلاس اول ِ ابتدایی بودم... بازم ازین شاهکارهای بشری دارم به علاوه املاها ودست خط هایی که از اون موقع هام دارم...
زمستونه!!!
هوالغریب...
دستان ِ یخ زده...
دلی که دارد بین نا امیدی مطلق و کور سو های امید دست و پا می زند...
دردی که در سر تا سره وجودت می پیچد و تا خوده صبح می لرزی... دردی که سه ماه است جمع شده و حال بروز کرده...
این وقت ها مظلوم می شوی و یک گوشه می روی در لاک ِ خودت...
آخر زمستان است...
اینجا زمستونه
اینجا به جز سرما چیزی نمی مونه
ای کاش بودی تو
می ترسم این لحظه
آخه نگاه ِ تو آرامش ِ محضه...
برای آقای ستاره پوش-32
هوالغریب...
سلام بر یگانه مولای ِ ستاره پوشم
سلام آقای خوبی ها
سلام مهدی جانم...
سلامی به رنگ و بوی انتظار... سلامی به رنگ و بوی گل های نرگس... همان گل های کوچک ِ بی نهایت زیبایی که آدمی را مدهوش ِ زیبایی و بوی ِ خودش می کند...از همان نرگس های کوچکی که این روزها در دستان کودکان ِ زیادی می بینم که با دست های کوچکشان بر شیشه ماشین ها می کوبند تا گل های کوچکشان را بفروشند...
سلام ِ این هفته ام با تمام ِ هفته هایم فرق دارد مهدی جانم...
این هفته ام پر است از حرف
سوال
نگاه
سردی
تنهایی
دلتنگی
جمعه
انتظار
زمستان
دارد به نیمه می رسد آرام آرام...زمستان را می گویم... زمستانی که واقعا زمستان شده است...
ولی آن گوشه کنارهای دلم آرامم... می دانم که هر چه قدر هم سرد شود انتهایش خوب خواهد بود....
تو خواهی آمد مهدی جانم...
یک روز بالاخره تمام این انتظار ها به سر خواهد آمد... یک روز بالاخره تمام این جمعه نوشت ها به پایان خواهد رسید...
یک روز خواهی آمد مولایم...
یک روز خواهد آمد که دیگر هیچ دلی نترسد و نلرزد...
یک روز خواهی آمد که دیگر مثل امروز شاهد این نباشم که کسی در این سرما شبی را در گوشه ی خیابان به صبح رسانده باشد...
یک روز خواهی آمد و دنیا خوب خواهد شد...
و آن وقت هر چیز در جای خودش قرار خواهد گرفت...
یک روز هم روز ما خواهد شد مهدی جانم...
اگر آن یک روز را ببینم...
راستی
آن روز را خواهم دید مهدی جانم؟!
مولای من...
دستانم این روزها پر التماس تر از تمام عمرم رو به آسمان است... پر التماس تر و امیدوار تر...
دارم به مرز ایمان به این حرف می رسم که : الخیر ُ فی ما وقع...
سخت است... جان می دهم هر لحظه اش ... ولی دلم گرم خداست مولایم...
اَللّهُمَ عَجـِّل لِوَلیکَ الفَرَج به این جمعه خوشبین تر از سابقم تو داری میای، من دلم روشنه