دختر ِ نجیب ِ جوانی هایم...

هوالغریب...

گاهی دلت از تمام زمینیان خسته می شود... ساده بگویم دل می کَنی... ولی در میان تمام نا امیدی ها می آید...می آید و تو زنده می شوی... نمی گذارد بمیری... دستت را می گیرد و تو بلند می شوی... جان می گیری... امید می آورد...

و در گوشه ی قلبت می شود یک تمنای ِ پنهان...میشود یک دعا که این روزها تنها ریشه می دواند و هنوز به بار ننشسته است...تنها ریشه در خاک می دواند و جان می گیرد برای روزی که به بار بشیند...یک دعای ِ یواشکی در آن گوشه کنار های دلت...در بهترین جاهای این کره ی خاکی این دعا تا خدا پر زده است... می شود یک حرف ِ یواشکی با خوده خدا... آخر از جانب خدا آمده است برایت... در دل همان روز بارانی و آن پنجره ی کوچک و آسمانی که گریه می کرد... و شد دلیل...

برای پیدا کردن و رسیدن  به  تو زحمت کشیدم... دل به کوه و بیابان زدم... وجب به وجب گز کردم... وجب به وجب آمدم... وقتی آمدم که دانه به دانه بند زده شده بودم به تو... دانه به دانه در دل ِ گرمای طاقت فرسای تابستان و خدایی که شاهد بود... و خدایی که تو کنارش بودی...

نگاهش کن... دانه به دانه اش بند خورده برای تو... وقتی آمدم که خودم را بند زده بودم به تمام آن دانه ها...

چون باید بند می خورد تک به تک لحظه ها و ثانیه ها با تو... بد و خوبش مهم نیست...

مهم همین بَــند خوردن بود...            که شـــد...

و شروع شد... از همان روز شروع شد... در دل ِ همان شب و آن خلوت با خدا... و سکوت من و حرف هایی که تا خوده خدا رفت...

و من که آرام گرفته بودم... درست مثل همین بارانی که می بارد... یادت می آید تمام این ها را؟!

و حال امروز روز توست...

روز عشق ِ ایرانیان... و زیبا تر از این نمی شود که درست در اوج ِ نجابت همیشگی خودت که بی شک یادگار ِ روزیست که از آن آغاز شدی پا به این دنیا گذاشتی...

همیشه به دنبال خاص ترین ها می گردی!!!    خوب می شناسمت!!!

اتفاق ازین خاص تر که روز ِ عشق، روز ِ توست؟!!

درست به فصل تولدت می مانی!!!

                                                   سپــــــــید و نجـــــیب

و امروز سند خورده به نام تو... روز آمدن ِ بانوی آرامشی که آرامش ِ تمام نشدنی ِ روزهای نا آرامم شد...

  و حال آرامــــــش ِ محض این روزهای سرد و بی روح شده است...

و حال دستم به تمنا رو به آسمان است...

و حال دستت به تمنا رو به آسمان است...

و حال دستانمان به تمنا رو به آسمان است...

به امید ِ آینده ها...

به امید آمدن روزهای خوب...

به امید آمدن همان نزدیک .... همان نزدیکی که نزدیک باشد آمدنش...

نزدیکی که زیبا باشد...

و می رسم به خدا...

خدایی که امروز تو را هدیه داد...

و خدایی که برایم نشانه آورد... در دل همین روزها...

و خدایی که دلم را تمام و کمال سپرده ام به او...

و خدایی که دلت را تمام و کمال سپرده ای به او...

و شش گوشه ی امنی که پناه شده بر تمام این روزهایم ...

و شش گوشه ی امنی که روزی گفتی و نوشتی که دیدی...با چشمان خودت دیدی... دیدی و هر وقت می خوانمش می لرزم...می لرزم که تا کجاهای این هستی که نرفته ایم...

تا کجای این هستی که وجب به وجب گز نکرده ایم... تو رفتی و من مدت هاست نظاره گرم... از همان روز ِ بارانی دیگر نرفتم و تنها تو رفتی و من نظاره گر شدم... دلیلش را نمی دانم ولی نشد...

امــــــــــــــــــا خواهد آمد...  

                                 چون همیشه همه چیز به ریشه است و اساس

آن نزدیک ِ زیبا خواهد آمد...

دختر ِ نجیب ِ روزهای جوانی ام

دختر ِ نجیب ِ زنده رود ِ همیشه زنده

آمدنت به زمین خدا مبارکم باد

مبارکت باد

مبارکمان باد

پارسال هم دچار ِ سکوت بودم ولی تولدت باعث شد سکوتم رو بشکنم و امسال هم تولدت دلیل شد برای شکستن ِ این سکوت فریناز ِ نجیبم

تـــــــــولدت مبــــــــــــارک فریناز ِ عزیزم

+ ظهر جمعه ی همین ماه یعنی در 25 امین روز بهمن ماه فرشته ی کوچکی که ماه ها در انتظارش بودیم آمد... نخودی کوچکمان آمد... همان که بارها مهمان ِ خواب های شبانه ی عمه اش شده بود... همان زینب ِ کوچکی که از همان روزهای اول برای عمه اش یک راز ِ بزرگ بود... همان که هر گاه دست کوچکش را می گیرم با چشمانش نگاهم می کند ...

خوش آمدی زینب ِ کوچکم...

کاش که با دستان کوچکت برای عمه فاطمه ات دعا کنی... آخر تو تازه از پیش ِ خدا آمده ای...