.: سنــــــگ صبـــــورم خـــــداست :.
اَلا بِذکر الله تَطمئن القلوب
.: سنــــــگ صبـــــورم خـــــداست :.
اَلا بِذکر الله تَطمئن القلوبدرباره من
اینجا حریم ِ شخصی ِ ماهی کوچکیست که یکی از خلیفه های خدا است روی زمین...
پس آرام باش...رها باش... هر چه هستی باش...
باش و آرام حرف ها و درد دل های دخترکی را بخوان که در پس ِ تمام روزمرگی ها و شلوغی های این دنیای هزار رنگ خانه ای از جنس عشق دارد....خانه ای از جنس خداوند....خانه ای که سند خورده به نام خداوند....
خانه ای به اسم ِ
:. سنگ صبــورم خــداست:.
*******************************
+ پس دخترک را با تمــــــــــام ِ دخترانگی هایش بخوان مهمان ِ سنگ صبور...
**خوش آمدی**
ادامه...
نبود یک چیزی به اسم خواهر!
هوالغریب...
خیلی وقتا هوس می کنم حرف بزنم. از دغدغه هام بگم. ولی این روزا هیچ جای امنی ندارم برای راحت حرف زدن. برای اینکه خوده خودم باشم. تقریبا هیچ جایی راحت نیستم... جز همینجا. حتی توی اینستاگرام. به هزار دلیل. یکیش اینکه هر کس از حرفات ی برداشتی میکنه. هر کس اونو به خودش میگیره و از همه مهم تر کافیه یکم مطلبی که مینویسی دلنوشته باشه. دلنوشته ای که لزوما غم هم نداره بیشتر شبیه خالی کردن افکار میمونه ولی اولین حرف ها اینه: حتما با شوهرش به مشکل خوردن و هزار جور خاله زنک بازی های دیگه! برای همین اینجا میشه راحت بود. هیج کس قضاوتت نمی کنه. نمی شناسن آدمو و نمی تونن آدمو قضاوت کنن. ازین بگذریم کسی این روزا وقت نمیزاره بخونه. برای همین فقط آدم خالی میشه و بس!
همین خالی شدن خودش ی دنیا می ارزه...
اینکه ی جایی خالی بشی. قدیم تر ها فکر می کردم خوشبختی وقتی واسه آدم پیش میاد که تو آدمی رو داشته باشی که پیشش واقعا خودت باشی. الان می فهمم هرچقدر هم که با شوهرت عالی و خوب باشی باز ی جاهایی نمی تونی راحت باشی و مراعات می کنی!
برای همین حس می کنم این موضوع هیج وقت در وجود همسر آدم متجلی نمیشه. و اینجاس که نبود ی چیزی به اسم خواهر باز خودشو به رخ من میکشه!
قدیم تر ها هر وقت اسم دوست و خواهر میومد حداقل اسم پنج شیش نفر میومد توی ذهنم ولی الان ازم بپرسن بعد ده دقیقه فکر کردن شاید یک یا دو اسم به ذهنم میرسه ولی اونم دقیق که فکر میکنم می بینم همچین رفاقتی هم ندارم باهاش!
یعنی اون صمیمیتی که باهاش بتونی از هر چیزی حرف بزنی وجود نداره و این خیلی بده... حداقل برای من!
ولی باز خوبه که سنگ صبورم هست. حداقل اینجا میتونم یکم حرف بزنم. می تونم حداقل یکم غر بزنم... شاید دلم خالی تر بشه. شبونه پناه بیارم به این صفحه و یکم بنویسم تا یکم خالی بشم!
نمی دونم از بچه های قدیم چند تاشون میان و اینجا رو میخونن ولی میخوام بدونم شماها با شوهرهاتون راحتین عین خودتون؟ یعنی می تونید بدون مراعات و قضاوت شدن باهاش حرف بزنید؟
کم کم دارم یاد میگیرم که برگردم به همون روزایی که سنگ صبورم فقط خدا بود و بس! ولی اون روزها چقققققدر بچه بودم و جنس دغدغه هام فرق داشت.
برای تو...
هوالغریب....
باید
بنویسم! چیزی سراسیمه مرا از بستر خاموشی‌ام بیدار کرده و به نوشتن اجبارم
می‌کند... واژه‌ها سرازیر شده‌اند از خواب به بیداری‌ام...
من خواب تو را دیده‌ام؟! نمی‌دانم...
واژه
ها راه نفس‌ام را بسته‌اند... پر از حرف‌های گفته و نگفته‌ام... یک نفر
یقه‌ام را گرفته و تا تمام بغض‌هایم را روی کاغذ نبیند رهایم نمی‌کند...
کلنجار می‌روم با خودم، با قلمِ در دستم، با خطوط صاف این کاغذ، که
ننویسم...
اما نمی‌توانم...
اما
انگار راهی جز نوشتن ندارم...قلم در دستم مثل بدن کسی که صرع گرفته باشد
می‌لرزد... سردم است... و هیچ چیز هم قرار نیست مرا گرم کند...انگار پای
کوه ایستاده‌ام و بهمن دارد روی سرم سقوط می‌کند... سردم است، اما آتشی از
درونم زبانه می‌کشد. که می‌سوزاندم و گرمم نمی‌کند...باید بنویسم. شاید
نوشتن، این ارتکاب تکراری، کمی آرامم کند...
من
باید برای تو بنویسم. می‌نویسم. می‌نویسم و نمی‌خوانم. می‌نویسم و
چشم‌هایم را می بندم... بغض میکنم و دلم به حال تو می‌سوزد که مجبوری
مخاطب هذیان‌های من باشی...
چقدر
نوشتن برای تو سخت شده است خدایم...ملامتم نکن! من خودم بارها از خودم پرسیده‌ام که
چرا باید برای تو بنویسم؟!؟ بارها رو در روی خودم فریاد زده‌ام... بارها
دست خودم را گرفته‌ام، راهم را کج کرده‌ام و رفته‌ام...اما باز تو به سراغ
من آمده‌ای...
بعد از ماه ها آمده ام که بنویسم...
آیا هنوز هم اینجا کسی هست که حرف های مرا بخواند؟
سنگ صبور قشنگم!
نمیدونی چقدر دلم پر می زد واست. هنوزم تو تنها سنگ صبور منی... هنوزم یک تار موی تورو به صدتا چیز دیگه نمیدم...
بیست و نه سالگی!
هوالغریب...
دی ماه منم رسید و من حتی روز تولدم به وبم سر هم نزدم...باورت میشه؟
چقدر همه چی عوض شده... نمی دونم این همه عوض شدن یعنی چی...
نمی دونم...
اصلا ازین روزها سر در نمیارم... روزهایی که دارم به سی سالگیم می رسم... باورت میشه؟
یک سال تا سی سالگی فرصت دارم...
به مامانم گفتم تا سی سالگی پیشت می مونم و بعد از سی سالگی یا برای همیشه از ایران میرم یا خونه ام رو جدا می کنم...
و این یک سال رو دارم به سختی کار می کنم...
میدونی یکی از سختی های زندگی کردن توی ایران چیه؟
اینکه یا باید مرد باشی یا مثل مردها زندگی کنی...
وگرنه اصلا نمی تونی به عنوان یک دختر تنها با این مردم کنار بیای و باهاشون کار کنی...
بهتره دیگه ادامه ندم و برم به کارهام برسم...
و از روز تولدم حرفی نزنم و هیچی نگم...
میشه دعام کنید؟!
لطفا
کاکرو
هوالغریب....
داشتم مرور میکردم...
نمیدونم دنبال چی ام...
رسیدم به یکی از مطالبم...نوشته بودم بودنت منو کاکرو کرده بود...
وقتی خوندمش بلند بلند گریه کردم... جوری که یهو مامانم با ترس اومد تو اتاقم گفت چی شده...
طفلک از خواب پریده بود...
ولی بلند بلند گریه کردم...
دلم سوخت...
دلم سوخت که از 26 فروردین که این حرفو زدم تا حالا ازون کاکرو چی مونده؟
جواب این سوال رو نمیگم...
هیچی نمیگم...
هیچی از هیچ کس بعید نیست...
هوالغریب...
نه می تونم ازین احساس رها شم تا تو تنها شی
نه اون اندازه دل دارم ببینم با کسی باشی...
بالاخره ی شبی اومد که بتونم بیام سراغت... نه اینکه شبای دیگه نشه بیام...چرا میشه..ولی انقدر کار دارم که راستش خودمم نمی دونم دارم چه بلایی سر خودم میارم...
دیشب رکورد زدم... 48 ساعت بیداری پشت هم...
دو شب پشت سرهم که بدون پلک زدن کار کردم... کار کردم و کار کردم....
از آدمی مثل من بعید نیست... مثل وقتی که غزاله گیر داده بود که به قول خودش بیاد تو خلوت من و من اون شب جوری سرش داد زدم و گفتم نه... که فکر کنم تا آخر عمرش از من متنفر بشه... جوری در مقابلش ایستادم و وسط اتوبان پیاده اش کردم که از من بعید بود با کسی این کارو کنم...
از دختری که این روزها حتی به زنده بودنش هم شک داره این چیزا بعید نیست...
به قول مامانم که اون شب خیلی اتفاقی شنیدم که داشت سر سجاده با گریه میگفت:
خدایا این سهم فاطمه از زندگی نبود...
و من مردم و زنده شدم...
مردم و زنده شدم
مردم و زنده شدم ...
این روزها از بس سعی می کنم همه چیز رو خوب جلوه بدم که خودمم باورم شده همه چی روبه راهه...
بگذریم
بگذریم
بگذریم
حتی حس نوشتن هم ندارم دیگه...
+ شعری هم که اون بالا نوشتم... ربطی به حس و حالم نداره....