.: سنــــــگ صبـــــورم خـــــداست :.
اَلا بِذکر الله تَطمئن القلوب
.: سنــــــگ صبـــــورم خـــــداست :.
اَلا بِذکر الله تَطمئن القلوبدرباره من
اینجا حریم ِ شخصی ِ ماهی کوچکیست که یکی از خلیفه های خدا است روی زمین...
پس آرام باش...رها باش... هر چه هستی باش...
باش و آرام حرف ها و درد دل های دخترکی را بخوان که در پس ِ تمام روزمرگی ها و شلوغی های این دنیای هزار رنگ خانه ای از جنس عشق دارد....خانه ای از جنس خداوند....خانه ای که سند خورده به نام خداوند....
خانه ای به اسم ِ
:. سنگ صبــورم خــداست:.
*******************************
+ پس دخترک را با تمــــــــــام ِ دخترانگی هایش بخوان مهمان ِ سنگ صبور...
**خوش آمدی**
ادامه...
حرف های ناپیدا
هوالغریب....
.
بعد یه مدت که بیخیال همه چی بودی
بعد یه مدت که
خودتو زده بودی به اون راه که دیگه چیزی برات مهم نیست،بعد یه مدت که به ظاهر بیتفاوت شدی نسبت به همه چی،
بعد یه مدت که خودتو گم و گور کردی تا یه نفر سراغتو بگیره ولی هیچکسی حتی تورو یادشم نیاورده...
بعد یه مدت که فکر میکردی همه چی عوض میشه و عوض نشد
بعد یه مدت خلوت کردن با خودت
تنها شدن با خودت و زندگیت
بعد یه مدت به بیخیالی گذشتن و اهمیت ندادن
بعد یه مدت که دیگه بقیه اعتراض میکنن چرا انقدر عوض شدی
تو یه نیمه شب ،توی اتاق تاریک
بغضت میشکنه و بابت تموم روزایی که تحمل کردی و دم نزدی ،بابت تمام لحظه هایی که منتظر بودی برای یه نفر مهم باشی و نبودی
بابت تمام لحظه هایی که دم نزدی و گذشتی
بابت هیچوقت دوست داشته نشدنت
بابت زیر پا گذاشتن غرورت واسه دلت
کلی اشکت سرازیر میشه،انقدر که ازون لحظه ازت یه ادم دیگه ساخته میشه...
چقدر سخته که بعد مدت ها قوی جلوه دادن تو خلوتت یهو بشکنی و بابت همه ی گذشتت داغون بشی...
چه دنیای داغونی،یکی تو خوشی غرق شده و یه نفر فقط به خاطر، خاطره ودوست داشته شدن و مهم بودن عذاب میکشه...
فقط اینکه به قول سریال شهرزاد
باز میشه این در
صبح میشه این شب
صبر داشته باش...
یه روزی هم میرسه ادما حسرت لحظه هایی رو میخورن که تو دیگه اون ادم سابق خودت نیستی....
.
+ کسی که دیگر مرا یادش هم نمی آید اما اگر یادتان آمد دعایتان سبز خواهد شد در زندگی ام....
پاییز در راه است و من چند هفته ای هست که بویش را حس کرده ام...
پاییز که میرسد دیگر نمی توانم ادای مقاوم بودن در بیاورم...
.
سراسر این متن را برای خدایم نوشتم... من به دلسوزی هیچ کس نیاز ندارم....
+ دیگه حتی با گوشی هم پست میزارم...
خدایا
هوالغریب....
خدای خوبم...
این روزها می دانم که حواست به من هست...
ولی بیشتر مراقبم باش...
این روزها دل خوشم به خودت...
+ نه که حرف نداشته باشم...نه
نه که وقت نداشته باشم... نه
نیم ساعت وقت داشتم و میشد بنویسم هر آنچه که می خواهم...
اما سکوت کردم...
این روزها سرشار از سکوت شده ام...
سکوت می کنم و سرم گرم شده است به کارهایم...
حرف های بی سر و ته...
هوالغریب...
یک وقت هایی یک چیزهایی هرگز درست نمی شود... هرگز...
و تلاش تو برای درست کردنشان بیهوده ترین تلاش دنیاست...
یک وقت هایی یک احساس هایی دیگر ترمیم نمی شود...
و یک وقت هایی یک حرف هایی تا لحظه ی مرگ هم فراموشت نمی شود...
اصلا یک وقت هایی در زندگی است که تو عجیب بزرگ می شوی...
و یاد می گیری که در زندگی تنها خودت هستی و خودت....
و یاد می گیری که همه ی اطرافیانت اول از همه خودشون رو می بینن فقط...
فقط خودشون...
و خودت تنهایی باید همه چی رو بسازی...
و چقدر سخت می شه که تو ی دختر تنها باشی توی این راه سخت...
و زندگی برات خالی از کوچکترین عشق و محبتی باشه...
و حتی خالی تر از هر گونه دوست...
+ دیگه نباید بگم از پست های وسط کار بدم میاد... چون دیگه غیر ازین زمان ها وقتی برای نوشتن ندارم...
مدار بی قراری
هوالغریب...
یک وقت هایی یک آهنگ هایی عجیب به دلت می نشیند...این روزها دیگر فرصت آهنگ گوش کردن هم ندارم و آهنگ گوش کردن هایم فقط برای وقت هایی است که در ماشین هستم... فلشم را تازه آهنگ ریخته بودم... در میان حجم آهنگ هایی که برایم ریخته بود یک آهنگ عجیب به دلم نشست... بعضی وقت ها بعضی آهنگ ها عجیب به دلت می نشیند با ایتکه هر چه می گردی و دل و ذهنت را می گردی برایش مخاطبی نمی یابی... ولی بعضی سطرهایش اصلا انگار برای توست... در راه بودم... برای یک کار مهم اداری... که این آهنگ پخش شد...اولین بار بود می شنیدمش...
وقتی می خواند انگار با هر بند شعرش دلم ریش ریش می شد و من به یاد می آوردم که خیلی وقت است که با همه چیز و همه کس قهر کرده ام... حتی با خودم...
وقتی می گفت: زندگیم روی مدار بی قراری سپری شد... دلم برای خودم میسوخت...
وقتی میگفت : دیر یا زود دیر میشه... هر چی کابوس دیده بودیم دیر یا زود تعبیر میشه
...
زودتر از گذر عمر منو این غم پیر کرده...
....
+ آخ که خدا نیاورد برای کسی که زندگی اش در آستانه ی سی باشد و روی مدار بی قراری سپری شود...
++ آهنگ مدار بی قراری بابک جهان بخش را از نت بگیرید و گوش کنید... دیگر مثل آن وقت ها نه حوصله دارم و نه وقت که بنشینم برایش کد بنویسم و آهنگ را اینجا بگذارم...الان هم باید بروم و به بقیه کارهایم برسم...
اگر دلتان خواست از نت بگیرید و گوش کنید... هر چند که اینجا جز من و خدایم هیچ کس نیست...
+++ خدایا شکرت
برای همین بی قراری ها هم شکر... شکر که جز خودت هیچ کس را ندارم...
کاش کسی بفهمد وقتی خدا را این گونه شکر کنی یعنی چه!!!
دندان درد
هوالغریب...
این روزها در خیابان های پایتخت چه غریبانه راه میروم... این روزها در خیابان های شهرم راه که می روم خودم دلم به حال خودم میسوزد...
این روزها که هر لحظه اش در گوشه ای ازین شهرم دلم برای خودم میسوزد...ولی نمی گذارم کسی بفهمد و دلش برایم بسوزد!!!
انقدر سفت و محکم شده ام که هر کسی مرا ببیند با خودش می گوید: این مگه احساس هم داره؟!
و جالب اینحاست که احساس نداشته ام واسه بقیه صرف بچه های مرکز توانبخشی میشه که وقتایی که کم میارم میرم سراغشون...
مثل دیروز که وسط کارهایم رفتم تا به نوبت دندان پزشکی ام برسم... عصب کشی داشتم... و چقدر درد داشت... خیلی وقت بود باید میرفتم و هی نمیشد تا بروم... بالاخره رفتم... و یک ساعت و نیم داشت روی دندانم کار می کرد که من بازهم فشارم افتاد... و جالب اینجاست که بعدش قشنگ رفتم سر کار...
و امروز من مانده ام و دندان دردی که تا مغز استخوانم را می سوزاند... وسط کارهایم!
عوضش عب نداره... عصب هاش مردن دیگه... دیگه درد نمی گیره...
چقدر خوب می شد که آدم قلب و احساسش رو هم عصب کشی کنه... عصب هاش بمیرن تا نسبت به همه چیز بی حس بشه .... هر چند که این روزا من انقققدر درگیر کار شدم که خودم هم خودمو نمی شناسم...
خیلی حرفه نه گرمای دستی رو حس کنی نه گرمای حرف خوبی رو...
و خودت باشی و خودت...
من ی روز بالاخره قلبمو هم عصب کشی می کنم...
تا دیگه نه واسه کسی تنگ بشه و نه به کسی احساسی توش باشه...
قلب عصب کشی شده دیگه نمی شکنه...
عین همون پروفایل تلگرامم که واسه قلبم نوشتمش... به فرانسه هم نوشتم که هیچ کس نفهمه...
نوشتم :
من به قلبم افتخار می کنم
شکست، زخمی شد، ویران شد، له شد ولی هنوز داره راه میره...
+ باز هم پست های وسط کار!!!!