دندان درد

هوالغریب...

این روزها در خیابان های پایتخت چه غریبانه راه میروم... این روزها در خیابان های شهرم راه که می روم خودم دلم به حال خودم میسوزد...

این روزها که هر لحظه اش در گوشه ای ازین شهرم دلم برای خودم میسوزد...ولی نمی گذارم کسی بفهمد و دلش برایم بسوزد!!!

انقدر سفت و محکم شده ام که هر کسی مرا ببیند با خودش می گوید: این مگه احساس هم داره؟!

و جالب اینحاست که احساس نداشته ام واسه بقیه صرف بچه های مرکز توانبخشی میشه که وقتایی که کم میارم میرم سراغشون...

مثل دیروز که وسط کارهایم رفتم تا به نوبت دندان پزشکی ام برسم... عصب کشی داشتم... و چقدر درد داشت... خیلی وقت بود باید میرفتم و هی نمیشد تا بروم... بالاخره رفتم... و یک ساعت و نیم داشت روی دندانم کار می کرد که من بازهم فشارم افتاد... و جالب اینجاست که بعدش قشنگ رفتم سر کار...

و امروز من مانده ام و دندان دردی که تا مغز استخوانم را می سوزاند... وسط کارهایم!

عوضش عب نداره... عصب هاش مردن دیگه... دیگه درد نمی گیره...

چقدر خوب می شد که آدم قلب و احساسش رو هم عصب کشی کنه... عصب هاش بمیرن تا نسبت به همه چیز بی حس بشه .... هر چند که این روزا من انقققدر درگیر کار شدم که خودم هم خودمو نمی شناسم...

خیلی حرفه  نه گرمای دستی رو حس کنی  نه گرمای حرف خوبی رو...

و خودت باشی و خودت...

من ی روز بالاخره قلبمو هم عصب کشی می کنم...

تا دیگه نه واسه کسی تنگ بشه و نه به کسی احساسی توش باشه...

قلب عصب کشی شده دیگه نمی شکنه...

عین همون پروفایل تلگرامم که واسه قلبم نوشتمش...  به فرانسه هم نوشتم که هیچ کس نفهمه...

نوشتم :

من به قلبم افتخار می کنم

شکست، زخمی شد، ویران شد، له شد ولی هنوز داره راه میره...

+ باز هم پست های وسط کار!!!!