.: سنــــــگ صبـــــورم خـــــداست :.
اَلا بِذکر الله تَطمئن القلوب
.: سنــــــگ صبـــــورم خـــــداست :.
اَلا بِذکر الله تَطمئن القلوبدرباره من
اینجا حریم ِ شخصی ِ ماهی کوچکیست که یکی از خلیفه های خدا است روی زمین...
پس آرام باش...رها باش... هر چه هستی باش...
باش و آرام حرف ها و درد دل های دخترکی را بخوان که در پس ِ تمام روزمرگی ها و شلوغی های این دنیای هزار رنگ خانه ای از جنس عشق دارد....خانه ای از جنس خداوند....خانه ای که سند خورده به نام خداوند....
خانه ای به اسم ِ
:. سنگ صبــورم خــداست:.
*******************************
+ پس دخترک را با تمــــــــــام ِ دخترانگی هایش بخوان مهمان ِ سنگ صبور...
**خوش آمدی**
ادامه...
برای آقای ستاره پوش-2
هوالغریب...
سلام بر آقای ستاره پوش دنیای این روزهای ما...
سلام مولای خوبم
این روزها دلم عجیب یادتان می افتد...این روزها بغضی عجیب مهمان لحظه هایم شده...خودتان که شاهد هستید...گاه و بی گاه ناگهان صدایم می لرزد و چشمانم پر از اشک می شود اما نمی بارم...
و این بغض دارد مرا خفه می کند...تا می خواهم ببارم ناگهان جوری میشود که اشک هایم بماند...بماند برای خودم...
این روزها هر شب هر جوری که هست ماه را می بینم...لحظه به لحظه کامل شدنش را می بینم تا به نیمه ی ماه برسد و کامل شود...
کامل شود و این نیمه ی ماه بشود متفاوت ترین نیمه ی ماه قمری در طول سال...
اما امسال راستش را بخواهید در دلم بیشتر از تمام عمرم حرف دارم...امسال که هر روز و هر لحظه اش برای من شده است امتحان...
امتحانی که دارد تمام وجودم را به بازی می گیرد...
وجودی که خسته تر از تمام این 24 سال است... اما زندگی هر لحظه اش امتحان است و گاهی امتحان ها چقدر سخت میشود...
گاهی امتحانت می شود نگاه... گاهی نمی دانی که چرا هیچ چیز عوض نمیشود...نمی دانی که چرا همه چیز عین همیشه است و تو داری زیر بار این همه رخوت و تکرار نابود می شوی...
اما صبر شده است ورد این روزهای زبان تو...
می بینی آقای خوبم...
می بینید که این روزها چه رخوتی تمام وجودم را گرفته است؟ می بینید که چقدر هر روز و هر لحظه چشمانم پر از اشک می شود و خودم را کنترل می کنم...
نمی دانم این اشک ها را دارم برای چه روزی نگه می دارم...
من که روز مبادایی ندارم...
اما راستش دلم روز مبادایی می خواهد و گوشه ی دنجی که تمام این اشک هایی که نمی دانم چرا نمی آیند را با خودم ببرم و تمام بغض های این چند وقت...
دلم لک زده است برای گوشه ی دنجی، مکان مقدسی که کسی کاری به کارم نداشته باشد و با خدایم خلوت کنم...
مثل همان روز و آن حالم در مسجد کوفه...
مسجد کوفه...یکی از جاهایی که فرقی نمی کند مسافر بودنت...تو باید نمازت را کامل بخوانی...و دیگری هم در حرم مهربان ارباب آن هم درست در زیر گنبدش نماز کامل است و راز این کامل بودن ها عجیب دل مرا می لرزاند...
خوب به یاد دارم آن شب را در مسجد کوفه و نماز مغرب و عشایی که آنجا بودیم...
و آن شب در آن گوشه ی مسجد تنها نشسته بودم...
کسی از همراهانم با من نبود...هر کدام در یه گوشه ی مسجد بودیم و من تنها بودم...
از آن فرصت استفاده کرده بودم و آرام آرام زیر لب حرف می زدم با خدایم...و اشک هایم...
خانمی که کنارم نشسته بود شروع کرد به حرف زدن با من...با لحن مهربانی با من حرف می زد...گفت که تمام زمزمه هایم را شنیده...
من لبخندی زدم و گفتم من فکر کردم اینجا دیگر راحتم و کسی حرف هایم را نمی فهمد...اما او گفت که اهل یکی از شهرهای جنوب است که اما سالهاست که در کوفه زندگی می کند...فارسی را با لهجه ی جنوبی شیرینی حرف می زد...
و حال رسیده ام به چنین جایی...دلم یک چنین جای دنجی می خواهد...
گوشه ی دنجی مثل همان شب در مسجد کوفه...
اما انگار این روزهایم قرار بر نباریدن است...
قرار بر بی قراریست...
قرار بر بغض است... قرار بر بی قراری من است در میان تمام بی پناهی هایم که دیگر دارد تمام وجودم را به بازی می گیرد...
و چقدر درد دارد وقتی دوست داشته باشی گریه کنی ولی چشمانت انگار خوب فهمیده اند که قرار بر نباریدن توست...
قرار است حسابی آب دیده شوی...
قرار است آنقدر این لحظه ها ســــــــخت شود تا حسابی تمام وجودت سیقل بخورد...
قرار است تو ذره ذره تمام جوانی ات را بدهی...روزهایی که جوانی در ظاهر ولی دلت...
آخ که بر دلت چقـــــــــــــــــــــــــدر گرد سفیدی نشسته...
مولای من
این فاطمه ی سراپا تقصیر را ببخش...
تنها همین....
*** اللهم عجل لولیک الفرج ***
قدِ تو...
هوالغریب...
تاب خورده که بشوی همه چیز دست به دست هم می دهد...انگار قانون است ...این که وقتی گرفته ای و دوست داری مثلا ساعت ها بشینی روبه روی آکواریوم ماهی هایت و زل بزنی به آن ها بقیه هم دست به دست هم میدهند تا این حال تو بیشتر تشدید شود...
کافیست کمی حال و حوصله نداشته باشی از زمین و زمان برایت می بارد...کافیست دوست داشته باشی کمی در خودت فرو بروی آن وقت می بینی که اوضاع بیشتر از همیشه بهم میریزد...
صبح دختر خاله ی کوچکم که قبل تر ها هم از او نوشته بودم زنگ زد خانه مان...18 تیر امسال 3 ساله میشود...آن قدر روی من حساس شده است که هر چند روز یک بار زنگ میزند تا باهم حرف بزنیم...
اما امروز حتی حس خندیدن برای او هم نبود...
او که آن قدر شیرین زبانی می کند برایت که محال است به دلت نشیند...
همان فاطمه ای که اگر بچه های دیگر را در فامیل بغل کنم گاهی گریه می کند و می آید پیشم و با بغض می گوید پس من چی؟ و من هم او را محکم بغل می کنم و می گویم جا برای تو هم هست...
و او می خندد و میگوید دوست دارم...
به همین سادگی...
و من می خندم و در دلم به این همه صداقت اش غبطه می خورم...
صداقتی که باعث میشود هر احساسی که دارد بر زبان بیاورد...
مثلا خیلی راحت وقتی من را می بیند به طرفم می دود و دستان کوچک اش را باز می کند و می گوید سلاااام فادمه...
هنوز نمی تواند بگوید فاطمه...می گوید فادمه...
و بعد دستانش را دور گردنم حلقه می کند و کلی با من حرف می زند...گاهی اصلا احساس نمی کنم که تنها سه سال دارد...
به قول خاله ام که می گوید وقتی تو را می بیند من را هم حتی فراموش می کند...
و حال امروز وقتی با ذوق تمام کودکانه اش به من گفت سلااااااااام فادمه ناگهان همه چیز یادم رفت...دوست نداشتم دل بی نهایت پاکش را بشکنم...
کلی با هم حرف زدیم و آخرش هم گفت که زود پیشش بروم...
این را که گفت یادم خودم افتادم و تو...
و اشک از چشمم افتاد...
و به او با گریه قول دادم که زود پیشش بروم...
می بینی تو همه جا با من هستی...اما هیچ گاه نخواستم جای هیچ کس باشی...
تو باید جای خودت باشی...
تنها و تنها جای خودت...
زیرا تو خودت با دستان خودت قد ِ خودت را برایم ساخته ای...
باش...همیشه باش...
جای خودت باش...
زیرا قد ِ تو برایم بی نهایت است محبوب من...
+ ازم دوری اما دلت با منه
ازت دورم اما دلم روشنه
کلاف تاب خورده ی وجودم...
هوالغریب....این روزها عجیب در خودم پیچیده ام...هم خودم هم زندگی ام...همه چیز مانند کلاف پیچ در پیچی شده که هر چه تکان می خورم و تقلا می کنم تا گره هایش را باز کنم بدتر گره می خورد و حصار ها برایم تنگ تر می شود...می ترسم ار روزی که این کلاف به گردنم برسد و آن قدر فشار دهد که خفه ام کند....درست مثل کسی که در مردابی افتاده است و دست و پا زدنش بدتر او را به جای نحات دادن به پایین می کشد...
و من هم گیر کرده ام در کلافی مابین زمین و هوا...با هر تلاشم برای رهایی بدتر میان زمین و هوا تاب می خورم...
و با هر تکان دلم عجیب می ریزد و تمام وجودِ خسته ام می لرزد...
خدای من...محبوب ازلی من...
تو تنها و تنها شاهد و ناظر همه چیز بوده ای...خودت می دانی که این طناب در دستان توست...بخواهی نجاتم می دهی و نخواهی هم همین طور پیچ می خورم و با هر تکان بدتر از قبل می شکنم و در خود فرو می روم...کافیست تو بخواهی...
تو که خودت شاهدی این روزهای عجیب سخت تنها ورد زبانم شده وقتی که تو می خواهی که این گونه باشد پس تحمل می کنم...چون تو خدایی و من تنها بنده ی تو...
خدای خوبم...سنگ صبور همیشگی من...
می بینی حتی نام تو را از آن روز نخست بر سر این خانه نوشتم...نوشتم تا که یادم بماند زندگی ام را...
تمام اتفاقاتی که تمام این سال ها تجربه کرده ام...یادم بماند که چه بودم و حال چه شده ام...یادم بماند آن فاطمه ی پر از جنب و جوشی که وقتی هنوز بیست سالش نشده بود آن قدر سرش شلوغ بود و مشغول که حتی اعضای خانواده هم وقت دیدنش را نداشتند...
همه ی اینها باید یادم بماند...باید یادم بماند که آدمِ در جا زدن نیستم...
باید یادم بماند که من چه فاطمه ای هستم...
باید یادم بماند که این روزهای لعنتی که پر از نکرار است را بتوانم تاب بیاورم...
باید یادم بماند ....
باید...
اما این میان عجیب ساکتم...شکایت نمی کنم...زیرا تو را دارم...
و این نیروی عظیم عشق است که حتی تمام این شکنجه ها را نیز برایم قابل تحمل می کند...
دلم می خواهد نگاهت کنم...بدون حرف...
حتی یک کلمه...سکوت محض باشد و تصنیف بی نظیر چشمانت...
همان تصنیفی که از تمام زخمه هایی که با تمام وجودم این روزها بر سه تارم می زنم نیز بی نظیر تر و آهنگین تر است...همان آهنگی که برای من بی نظیر ترین است در بین تمام نت ها...
نُتَش را خودم را نوشتم...باور کن...نُت چشمانت را خودم نوشتم...
تمام اش را خط به خط و میزان به میزان با همین دستانم نوشتم...باورت می شود محبوب ِ من؟!
تمام هفت نت موسیقی...همه ی آن دُ ، ر ِ ، می، فا ،سُل، لا، سی ها حقیر می شوند در برابر نُتی که چشمان بی نظیر تو برایم دارد...
تنها دوست دارم نام زیبایت را با آن م مالکیت بگویم و بعد هم تنها نگاهت کنم...
تو مرا خوب می شناسی...خودت کشفم کردی...
تمام حرف هایم را خوب خواهی خواند...تمام خستگی های فاطمه ات را خواهی دید که تنها و تنها دلیلش برای زنده بودن شده ای...تمام اش را با چشمان بی نظیر ات خواهی دید...
آخ که چقدر من با چشمان پر از راز تو راز ها دارم...
آخ که کاش...
بگذریم...
دستت را به من بده و نگاهم کن...
تنها همین...
آینده ی سبز و ارغوانی...
هوالغریب...
چند ساعتیست که همه چیز معلوم شده است...همه امیدوار شده ایم به آینده ای که شاید در آن همه چیز خوب شود و همگی خوشحالیم که حق به حق دار رسید...
آقای روحانی عزیز...خوشحالیم که رای من و امثال من شما را به چیزی که حق شما بود در بین دیگران رساند...
تبریک می گویم...
امیدواریم که شما دلسوز باشید و پایبند بمانید به تمام قول هایتان...
اینجا که همگی خوشحال اند و به خیابان ها ریخته اند تا در این شادی خودشان را با شما شریک بدانند...
به امید آینده ای سبز و ارغوانی...
+به حرمت اعتماد مردم خواهش می کنم پایبند بمان و مردانگی به خرج بده در این اوضاع نابسامان
Mr President ...
برای آقای ستاره پوش-1
هوالغریب...
سلام بر آقای جمعه های پر از خستگی و دلتنگی...
سلام بر تنها و تنها مردِ حاضر و زنده در این دنیای پر از نامردی....
راستش نوشتن و حرف زدن گاهی خیلی سخت می شود مخصوصا وقتی به مرز نگاه رسیده باشی...نگاهی سرد و خسته و پر از حرف...
اما وقتی به این فکر می کنی که برای کسی می خواهی حرف بزنی که همه جا از او به خورشید پشت ابر تعبیر شده است دلت آرام می شود که خوب کسی را برای حرف هایت انتخاب کرده ای...
و در دلت خدا را و صاحب امروز را هزاران و هزاران بار شکر می کنی که به تو اجازه داده که برایشان بنویسی...اجازه ای که مدت ها بود منتظر داده شدنش بودی...زیرا با تمام وجود اعتقاد داری که نوشتن برای بزرگان اجازه می خواهد...باید خودشان بخواهند تا دستان ناتوان تو برایشان بنویسد...
و حال تو هستی و یک دنیا دلتنگی و یک دنیا حرف به قدر بیست و چهار سال زندگی ات که می خواهی هر جمعه ای که خودشان مثل امروز به تو اجازه دادند بنویسی...
آخر باید خودشان بخواهند تا نوشته ات همانی شوند که باید...
آقای ستاره پوش...
چقدر این اسم قشنگ است....چقدر این اسم مرا و تمام وجود مرا به لرزه می آورد...
وقتی به شما فکر می کنم از خودم خجالت می کشم...
شرمساری در این دل نوشته ی اول تنها و تنها حرف من است...
آخر می گویند باید امام زمان خود را بشناسی...و من چقدر شما را نشناخته ام و بابت این کوتاهی ام شرمسارم...
راستش وجودتان را آن یک باری که به مسجد سهله آمدم خوب حس کردم...و آن باری که به سرداب شما دعوت شدم...
راستش هیچ گاه با هیچ کس در مورد حسی که آن روز در سرداب شما داشتم حرف نزدم...آن روز را خوب به یاد دارم...با وجود سخت گیری ها برای ورود ایرانی ها به سامرا و نگاه های مردانی که سنگینی نگاه اشان را با تمام وجود حس می کردیم وارد سامرا شدیم و کلا دو ساعت بیشتر نبودیم و خیلی زود ما را بردند....
راستش از سامرا و آن همه نامردی مردمان آنجا و آن همه بی احترامی که به سرداب شما و حرم امام حسن عسکری(ع) شده بود با تمام وجود اشک ریختم...خدا را شکر که آن روز خلوت بود سرداب شما و البته همین خلوت شدن های ناگهانی سامراست که برای ایرانی ها خطر ساز می شود....اما راستش خطری را حس نمی کردم...هیچ خطری...خدا را هم شکر کردم که توانستم تا می توانم نگاه کنم و با اشک هایی بی پایان آن پله ها را پایین بروم تا به سرداب برسم...و تنها و تنها خدا و شما میدانید که چگونه آن پله ها را طی کردم....
چون دوست داشتم برای اولین بار در جایی خلوت کنم با شما...
یادم است تنها فرصت شد دو رکعت نماز بخوانم و بعدش تنها نگاهم به سرداب شما بود و اشک...
تنها وتنها همین...
هیچ حرفی نتوانستم بزنم بابت تمام آن نامردی ها...
تنها و تنها نگاه بودم...
و بعد هم خیلی زود کاروان ما را بردند چون خلوت شدن های ناگهانی سامرا یعنی عین خطر برای شیعه ها...و آن موقع هم ما تنها کاروان آنجا بودیم در میان یک عالمه چشم موجوداتی که تنها نام مردی را به یدک می کشند و نگاهشان عجیب نا پاک بود...
آقای روزهای انتظار...
کاش زودتر بیایید و تمام شود تمام این ظلم ها و نامردی ها...
کاش زودتر بیایید تا دیگر دل هیچ کسی از نامردی کسی نشکند...
کاش بیایید تا که به دنیا ثابت شود مردی و مردانگی یعنی چه...
کاش بیایی...
...
کاش بیایی...
کاش بیایی...
کاش بیایی....
کاش بیایی...
کاش بیایی....
*عکس مربوط میشه به قبل از تخریب سرداب...طاقت گذاشتن عکس های تخریب شده اش رو نداشتم...همون که با چشمام دیدم کافیه...
+تو همون ستاره پوشی که هنوز جمعه هامو گریه بارون می کنه
نگو شاید یه نگاهت نرسم
حتی فکرش منو داغون می کنه...
....