.: سنــــــگ صبـــــورم خـــــداست :.

.: سنــــــگ صبـــــورم خـــــداست :.

اَلا بِذکر الله تَطمئن القلوب
.: سنــــــگ صبـــــورم خـــــداست :.

.: سنــــــگ صبـــــورم خـــــداست :.

اَلا بِذکر الله تَطمئن القلوب

همیشه خیلی زود دیر می شود ...

 

سلام... 

  

همیشه ...   

نمی دانم چرا همیشه خیلی زود دیر می شود ... 

و من چرا همیشه لحظه هایم برای گفتن تمام حرفهایم و این همه حقیقت تلخ می میرند... 

  

بی تکلف بگویم باز هم حس و حال شاعری سراغم آمده.... اگر چه خسته ام...   

آنقدر خسته که نمی دانم قافیه هایم در کجای این همه حرف و حس جا دارند....   

پس بگذار باز هم بی تکلف بگویمت... باز هم بی تکلف صدایت بزنم از پس این همه صدا ...

نامت را زمزمه می کنم...صدایت می زنم...جوابم می دهی؟   

نامت سرشار از حس هایی که از آنها گفتن برایم سخت است... و هر واژه ای که مرا به یادت بیندازد سرشار است از این حس...   

کاش پیش از این می دانستم که اولین بار که نگاهم کنی و اولین نسیمی که از سر لطفت بر وجودم نازل کنی... تبدیل به طوفانی می شود که حال تمام واژه های ذهنم و بهتر بگویمت تمام زندگی ام را به بازی گرفته است...   

آن روز را یادت هست؟ 

 

می دانم خود خواستم که این گونه باشم...می دانم که رسم این راه همین است...  

از نزدیک ترین واژه هایی که به ذهنم می رسد با تو سخن می گویم...   

اما به خودت قسم که همان نسیم لطفت بود که حالم را این گونه ساخت... 

و این گونه شد حال من...  

همان نسیم لطفت بود که ابتدا مستم کرد و بعد به بازیم گرفت... 

  

به بازیم گرفت تا بیشتر درکت کنم... و عطش مرا بیشتر کرد...   

و این همه عطش من گواه آتش توست...

 

آتشی که می سوزاند تمام جسم خسته ام را ولی باز هم می گویمت آتش تو تنها عطش مرا بیشتر می کند...    

قول می دهم آنقدر بسوزم در آتشت که غرق وجودت شوم ... آنقدر می سوزم که به قول تمام شاعر های واقعی دنیا به وصالت برسم ...   

 نمی دانم تا چه حد می توانم پای بند حرفهایم بمانم ... اما آرزو می کنم که بتوانم پای بند تمام حرفهایم بمانم ...   

 

می دانم فاصله ی من و تو اندازه دریافتن واقعی همان عبارت لا اله الا الله است ... 

   

می دانم که اگر طاقتم دهی و اگر این همه عطش کم نشود ... به صاحب خانه که خودت هستی می رسم...  

 

                                       ولی من مانده ام و این همه راه نرفته ...

 

 

 

 

 

  

پ.ن 1: محرم هم رسید... کاش این ماه فقط برامون معنی اشک و گریه نداشته باشه... کاش بیشتر درکش کنیم...   

 

پ.ن 2: سبز باشید ...

 

 

دیوانگی برای تو....

 

سلام...    

نمی دانم چند پاییز است که تو را ندارم یا بهتر بگویم تو را گم کرده ام...نمی دانم چند پاییز است که بهار هایم بی تو آغاز شده اند....نمی دانم چند پاییز در سوز سرما دست هایم گرمی دست هایت را حس نکرده است....    

 

اما می دانم که تو را ندارم...یا شاید هم دارم اما ندیدمت...    

می دانم با این حال که من ندیدمت همیشه پا به پایم آمدی و مراقبم بودی...  

می دانم آن قدر حواسم به اطرافم بود که تو را ندیدم... می دانم که تو در همسایگی من بودی و هستی ...    

می دانم که لازم نبود آن همه دنبالت بگردم چون تو همسایه ی من بودی و هستی... تو مهربان ترین همسایه ام بودی اما کاش الان هم بتوانم همسایه ات باشم... کاش چشمانم لایق دیدنت باشد...کاش لایق حس کردنت باشم...کاش لایق بندگی ات باشم... کاش همیشه نشانی ات یادم بماند... کاش یادم بماند که نشانی تو همان است که همیشه فراموش می کنم...     

کاش لیاقت داشته باشم که اشرف مخلوقاتت باشم... چون حس می کنم گاهی اصلا لیاقت ندارم که اشرف مخلوقاتت باشم...چون گاهی بی دلیل بدم... کاش همیشه یادم بماند که مسافرم... چون اگر یادم بماند شاید کمی بهتر باشم...شاید سعی کنم با همه خوب باشم...حتی با آن هایی که مرا نمی بینند...شاید کمتر برای چیز هایی که ارزش ندارند ناراحت شدم...کاش یادم بماند که محرم تر از تو کسی نیست... کاش یادم بماند درد هایم برای خودم است و من حق ندارم شادی را از کسی بگیرم...    

اما حیف که ...   

 

می دانی، گاهی با خودم فکر می کنم  که کاش می شد برای تو هم گل خرید... می دانم که شاید دیوانگی باشد... اما همیشه دوست داشتم روزی برای تو گل بخرم... اما من این دیوانگی را دوست دارم... مهم نیست اگر همه فکر کنند که دیوانه ام... چون می دانم که دیوانه ی توام...  

  

 ولی حیف ... من حتی لیاقت این دیوانگی را هم ندارم...    

ولی از یک جهت خوشحالم... آن هم این که همیشه باران هایت مستم کرده اند... همیشه وقتی باران می آید دلم پر می شود از حس پرواز....    

                            چون هنوزم باور دارم که باران یعنی عشق بازی تو  و بنده هات...  

 

 

 

  

 

 

پ.ن 1:  آنها که به سر در طلب کعبه دویدند                  چون عاقبت الامر  به مقصود رسیدند

            رفتند در آن خانه بینند خدا را                           بسیار بجستند خدا را  و ندیدند

            چون معتکف خانه شدند از سر تکلیف               ناگاه خطابی هم از خانه شنیدند

            کی خانه پرستان! چه پرستید گل و سنگ          آن خانه پرستید که پاکان طلبیدند 

    

پ.ن 2: زهی عشق ، زهی عشق که ماراست خدایا      چه نغز است و چه خوبست و چه زیباست خدایا

          چه گرمیم، چه گرمیم از این عشق چو خورشید          چه پنهان و چه پنهان و  چه پیداست خدایا

  

پ.ن 3: سبــــــــــــــــز باشید ...