فرهاد شده ام!!!

هوالغریب...

در دنیا بعضی چیزها حل نمی شوند... قدیم تر ها فکر می کردم تمام مشکلات زندگی حکایت یک نبات را دارد... یا بزرگ و یا کوچک... زمان می برد تا هضم شود و تو لذت ببری از شیرینی هایش... تنها شیرینی برایم معنا داشت!!!

اما فراموش کرده بودم که بعضی چیزها از جنس ِ سنگ اند!!!! هضم بشو نیستند!!!

هزار سال هم که بگذرد باز سفت و محکم سر ِ جایشان ایستاده اند و هضم نمی شوند...

باید با تیشه به جانشان بیفتی!!!!

بزنی... محکم... تمام عقده هایت را خالی کنی بر سرشان!!! فریاد بزنی و با هر فریاد محکم تر ضربه بزنی!!! از همان لحظه ها که به آن جنون می گویند!!!

فرهاد تنها در قصه مرد است!!!

برای فرهاد بودن نیازی به مرد بودن نیست... 

اگر بگویم فرهاد بودن را یاد می گیرم باورت می شود؟!

برای کوه کندن ها حاضر شده ام... برای افتادن به جان ِ این سنگ ها!!!

و بی خیال ِ دستانی شده ام که می گویند باید نرم و ظریف باشد!!!!

برای کوه کندن باید دستانی داشت پر از پینه!!! این خاصیت ِ تیشه است !!!!

و در آن ته های دلم به یاد دخترانگی هایی می افتم که حتی روزی اینجا هم نوشتم که آن ها را خوابانده ام...

+ ندارم بغضی از تقدیر
ازین دوران دور و دیر
خدا می داند

چقدر این آهنگ رها می کند جان ِ خسته ام را

+ اینجا تنها جایییست که می توانم درد و دل هایم را، دلتنگی هایم را بیاورم... در میان تمام شلوغی هایم، در میان تمام محکم بودن هایم دلم به سنگ صبورم خوش است که می توانم برایش خودم باشم و هیچ گاه هم تنها نمانم!!!

برای خدایم میخواهم خودم باشم...