ماه ِ دیوانه شدن های ِ دلم...

هوالغریب...

از مدت ها پیش بویَش را با تمام وجودم نفس کشیدم و امروز که گوشه و کنار ِ شهر بیرق ها و تکیه های تازه نفس را که دیدم که اقامه ی عزا کرده اند فهمیدم انگار دیگر وقتش رسیده است...

مثل محرم های قبل آمد... اما غریب تر آمد... با غربتی عجیب تر آمد... در قالب ِ گفتن از غربت ِ علی نماهای ظاهری دارد می آید..اما من تمام قد ایستاده ام... ایستاده ام تا از غربت ِ او بگویم...

محرم آمد...

با تمام ِ غربت ِ محض یگانه امیر ِ عرفه دارد می آید...

مهربان ترین اربابم...

محرمت آمد و من هنوز هم حقیر ترین فاطمه ی دنیایم... همان فاطمه ای که نام مادرتان را به یدک می کشد و همیشه گوشه کنارهای دلش عذاب وجدان دارد که این اسم از او دور است و این اسم به او نمی آید... من همان فاطمه ام... همان فاطمه ای که روزی تمام ِ وجودش را وجب به وجب وصل کرد به همان شش گوشه و آمد و سال ها گذشته و من در حسرت یک نگاه به شش گوشه تان می سوزم...

در حسرت کربلایی می سوزم که نمی شود... دیوانه شده ام اربابم... دیوانه شده ام مهربان ترین ارباب...

دلم لک زده بود برای روضه ها، برای تمام ِ از خود بی خود شدن ها، برای تمام جنون های محضی که اگر کربلا دیده باشی جنس ِ این جنون ، شیرین ترین جنون ِ دنیا می شود برای دلت و حاضری تمام دارایی ات را بدهی و جنون  در راه مهربان ارباب را بچشی...

ماه ِ دیوانه شدن ِ های دلم

ماه ِ بی بهانه باریدن های دلم

خوش آمدی...

مهربان ترین اربابم

اشک چشمانم را از من مگیر...

+ راز ِ این قالب و این همه غربت ِ محض ِ این عکس هم بماند برای من و سجاده ام و شب ِ اول ِ محرم و اشک هایم و مهربان ترین اربابی که مثل همیشه در حق ِ این کمترین مهربانی کردند... 

++ دلم بند ترین است به شش گوشه ات

به شش گوشه بندش زده ام

که

اگر زبانم لال یک بندش باز شد

دلم قرص باشد به بند ِ دیگرش

چرا که دلم عاشق ترین است برای حسین...

این اسم همیشه مرا دیوانه می کند... دیــــــــــــــــــوانه...

+++ هیچ دانی در دلم جا کرده ای

عرش ِ حق شش گوشه بر پا کرده ای

عشق بازی با تو معنا می شود

نور ِ حق با تو هویدا می شود

السلام ای شاه مظلوم و غریب...