فاطمی شدن برای آمدن آقای ستاره پوش-25

هوالغریب...

واپسین روزهای مهر... مِهری که تمام شد و مِهرَش را نشان نداد... به راستی که چرا نشان نداد؟!

سلام یگانه مولای ستاره پوشم

سلام مهدی جانم

دل خوش کرده بودم به مهری که شاهد با خودش شما را بیاورد اما نیاورد...با خودش بوی محرم را آورد... محرمی که مدت ها پیش یک شب با تمام وجود نفـــــــس کشیدم و بوی ِ محرم را شنیدم... و بعد دلم رفت... دلم رفت تا کربلایی که قرار شد برای عید قربان ببینمش ولی باز هم نشد و دل سپردم به همین پاییزی که شاید چشمانم را به کربلا برساند... این چشمانی که هفته ی قبل سهمشان از جمعه یک گنبد بود و باران و رها شدن و حس ِ ناب ِ پرواز...  

به راستی که همین چشمان بودند که هفته ی قبل چه سهمی داشتند و این هفته چقدر بی نصیب مانده اند و عجیب تنها مانده اند و مظلومانه و بی صدا می بارند...

به راستی که هر چه می گذرد چیزی بیشتر و بیشتر در وجودم تکان می خورد که نباید نشست... باید تمام قد ایستاد و از شما گفت...

آنقدر گفت که فاطمه شد... آنفدر گفت که شما غریب ترین نباشید...

دلم می خواهد در جا بمیرد که حتی مهربان ترین ارباب که در زمان خود غریب ترین بودند از غربت شما گفته اند و گفته اند که شما غریب ترینید... و به راستی که همین است...

اگر غریب نبود که حال ِ دنیایمان این نبود...

این نبود که باید چشم ها را به روی خیلی چیزها بست و خیلی صداها را نشنید... باید خیلی اوقات بین آدم های این جنگل راه رفت و چشم ها را بست و گوش ها را عادت دهی که نشنوند... و این یک رسم غریب است که این روزها در بین ِ آن دست و پا میزنم و نگاهم تنها می رود به آسمان ...

آقای خوبم...

آنقدر شرم دارم که حتی نمی توانم حرف بزنم... تمام ِ عمرم به فدایتان که شما غریب نباشید مولا جانم

بیایید مهدی جانم

ما آدم ها آدم بشو نیستیم

                                                      میشود به فدایتان شوم؟!

      اَللّهُمَ عَجـــــّـــِــــل لِوَلیکَ الفَـــــرَج   

+ از ِ فکر ِ گناه پاک بودن عشق است

از هجر ِ تو سینه چاک بودن عشق است

آن لحظه که راه می روی آقا جان

زیر ِقدم تو خاک بودن عشق است