سرتق بازی های ِ زندگی!!!

هوالغریب...

زندگی که بیفتد روی همان ِ دور ِ لج در آور خودش می شود حکایت سرتق بازی های دختر خاله ی کوچکم... همان فاطمه ای که وقتی شش ماهه بود روزی از او نوشتم و حالا چهار سالگی اش را هم رد کرده است و در این چهار سال هر بار مرا می بیند می ایستد و آنقدر منتظر می ماند تا من دستانم را باز کنم و او هم ذوق کند و بدود و بپرد بغلم... و بعد هم هر بار بچه ی برادرم را بغل می کنم بگوید که زینب ُ بده مامانش... و بعد با نهایت حرص بیاید و روی پاهایم بنشیند و به هیچ کدام از بچه های فامیل اجازه ندهد که بهشان دست بزنم...

کجا بودم؟!!

ها...داشتم از زندگی می گفتم که یاد سرتق بازی های فاطمه افتادم... لج که می کند کافیست بگویم فاطمه به فلان چیز دست نزن...بعد می آید در چشمانم زل می زند و خنده ای با نهایت شیطنت سر می دهد و بعد همان طور که در چشمانم نگاه می کند به همان چیز دست می زند و بعد هم تا می خواهم بگیرمش فرار می کند و هی می خندد و من هم به دنبالش می دوم...

زندگی این روزها درست همین شده است... شده حکایت همین فاطمه !! اما زندگی نمی خندد!!

به دنیالش می دوم اما زندگی نمی خندد...

این روزها هر چه می دوَم کمتر می رسم...

آی زندگی!!!

هر چه می خواهی فرار کن...

اصلا حکایت همانی شو که هیچ گاه به آن نخواهم رسید...

اما این را بدان

این را بدان که دخترک ِ قصه هنوز دختر است با تمام ِ دخترانگی هایش...

نگاه به صبوری ها و محکم بودن هایش نکن!

+ پلکی بزن ای مخزن اسرار که هر بار

فیروزه و الماس به آفاق بپاشی...