فاطمی شدن برای آمدن آقای ستاره پوش- 17

هوالغریب...

سلام خوب ترین

سلام مهدی جانم

هفت سال گذشته است...هفت سال شد که نوری دوباره به چشمانم برگشت...و حال عجیب به دنبال نور می گردم در زندگی ام...در کل ِ زندگی ام...

این روزها که در پی ِ نورم دلم می دود پی ِ شما...پی ِ شما که خوب ترینید...

آخر مهری که از شما به جانم نشسته است در این روزهای سخت راه نجات است... دلخوشم به همین جمعه ها... دلخوشم به همین جمعه ها که تمام خودم را جمع می کنم و می آورم و می نویسم ...تنها به عشق ِ شما...

در این روزها که همه جا پر شده از سِحر هایی که تاریک است...بوی ِ محض ِ شیطان می دهد دلم می گیرد... دلم می لرزد و محکم ایستاده ام و دلم به شما گرم است...آخر تمام ِ جوانی های ناقابلم را فدای ِ وجودتان کرده ام خوب ترین...

 در این روزها که پناهم شده جمکران ِ پشت بام ِ خانه مان، دلم گرم است به شما خوب ترین...

مهدی جانم...

دارد می رود... جوانی دارد می گذرد و من مانده ام و دنیایی از جوانی که نمی دانم کجای ِ این هستی گم اش کرده ام که حتی دیگر دلم هم پی اش نمی رود...

آقای خوبم

دنیایمان ناجی اش را عجیب کم دارد...نور ِ محض ِ شما را عجیب کم دارد...

دنیایمان محتاج نور ِ محض ِ شماست ...

بیایید خوب ترین که دنیا عجیب پر شده از سحر و جادو هایی که هنوز هم پر از سوالم برای تک به تک ِ آن ها...

هنوز لبریزم از سوال های بی جواب و تمام سال هایی که نمی دانم چرا این گونه گذشتند...

ناجی ِ دنیایمان

خوب ترین ِ دنیایمان

بیایید که ما آدم ها خلیفه های خوبی نبودیم و دنیا را پر کرده ایم از سحر و جادو...

محتاج ِ اندکی نورم...

                                میشود خوب ترین؟!

     اَللّهُمَ عَجـــــّـــِــــل لِوَلیکَ الفَـــــرَج  

+ از عشق تو گفتیم و نمک گیر شدیم

تا ساحل ِ چشمان تو تکثیر شدیم

گفتند غروب جمعه خواهی آمد

آنقدر نیامدی که ما پیر شدیم

+ در ادامه ی مطلب نوشته ام که این هفت سال به کدام اتفاق در زندگی ام بر می گردد...

 

بیستو چهار مرداد سال 86 را هیچ گاه فراموش نمی کنم...من بودم و شانزده سال عینک زدن هایم و آن وقت ها که در اوج جوانی هایم بودم...دخترکی هجده ساله بودم... و قرار بود بعد از شانزده سال عینک زدن ، آن هم از دوسالگی تمام شود تمام ِ این سال ها...

تمام ِ خاطرات بچگی هایم با همان ِ عینک ِ بزرگ است که تمام صورتم را گرفته است...چه روزها که در مدرسه عینکم میشکست و صورتم زخم میشد و آن وقت ها مثل الان نبود که تلق باشد و شیشه ی عینک ها واقعا شیشه بود...چه روزها که در مدرسه بخاطر ِ همین عینک مسخره میشدم...و حرصم در می آمد و دور از چشم همه عینکم را به گوشه ی اتاقم پرتاب می کردم و بعد از چند دقیقه می فهمیدم که بدون آن نمیشود...و باز سراغش می رفتم و دوباره می شد مهمان ِ چشمان ِ من... عینکی که تنها شب ها موقع ِ خواب از چشمانم جدا میشد!!

اما تمام شد...

کلا حکایت عجیبیست...صبح از خواب بلند شوی و به رسم تمام سال های قبل با عینک باشی و با عشق ِ تمام درخت های ولیعصر را نگاه کنی که حتی در گرما هم خنکت می کند و بعد دکتری که سالیان سال مریضش بودی را ببینی...از همان وقتی که دخترکی شش ساله بودی و او خوب قد کشیدن تو را دیده است و بعد ترسی عجیب در گوشه کنارهای دلت نسبت  به عملی که هیچ تصوری نسبت به آن نداری بنشیند و بعد احساس کردن ِ دستان دکتر روی شانه هایم که آرامم کرد... و این شد اولین و آخرین باری که یک مرد به من آرامش داد...خوب به یاد دارم که دستانش را روی شانه هایم گذاشت و خودش که روی صندلی بالای سرم نشسته بود که راحت به چشمانم مسلط باشد و بعد گفت زود تموم میشه...فقط نترس...

و بعد نوری قرمز در چشم راست به مدت ده ثانیه و بعد هم چشم چپ...کلا در عرض همین بیست ثانیه همه چیز عوض شد...دنیا تمیز شد...اما با درد تمیز شد...

غریب تمیز شد...

و بعد کم کم دردها آمدند... خاصیت عمل بود... و دیگر لذت دیدن درخت های ولیعصر را حس نکردم...تنها درد کشیدم و درد...و فردای آن روز صبح که باید دکتر دوباره چشمانم را معاینه می کرد تا ببنید چگونه بوده عمل، زندگی یک جور دیگری بود...اصلا باید عینک زده باشی تا بفهمی که شیشه ی عینکت هر چقدر هم تمیز باشد باز دنیا آن گونه که بدون عینک شفاف است با عینک اصلا شفاف نیست...و برای همین هم وقتی روز بعد از عمل، وقتی دکتر پرسید خب اوضاع چطوره؟ بهش گفتم همه چی خیلی تمیز شده...و او تنها خندید به این تعبیر من!! و با خودش زیر لب تکرار کرد که دنیا تمیز شد!!

درد چشم ها غریب است ...

بعدش شد دنیایی دیگر... آن وقت ها مادر بزرگم تازه چند ماه بود فوت کرده بود...اردیبهشت همان سال رفته بود...مادر بزرگم همان کسی بود که همیشه غصه ی عینک مرا میخورد...و آن وقت ها که هر بار دکتر می رفتیم و مادرم غرق گریه می شد که نمی تواند دخترش را در لباس عروس و با عینک ببیند دلداری اش می داد که یک روز بالاخره خوب میشود... اما عمرش کفاف نداد که ببند آن روز آمد و عینک برای همیشه رفت...

اما آمد...آمد و من با همین چشمانم دیدمش...

وقتی که بعد از عمل رسیدیم از شدت ِ درد ِ چشمانم در گوشه ی خانه مان خوابم برد...و عجیب ترین خواب ِ عمرم را دیدم... تمام صحنه های اتاق عمل را می دیدم دوباره...با همان جزئیات...وارد اتاق عمل که شدم دیدمش...مادر بزرگم را... انگار فقط من می دیدمش... دیگر مثل این اواخر قدش خمیده نبود و تمام قد ایستاده بود... اصلا آن بار اولین باری بود که خوابش را می دیدم و تا به امروز هم هیچ گاه مثل آن روز ندیدمش در خواب...تنها گاهی حضورش را حس کردم در خواب...

اما آن روز بود...مرا نگاه می کرد...با یک لبخند ملیح که اواخر عمرش به خاطر آن سرطان ِ لعنتی از چهره اش رفته بود...حتی خوب به خاطر دارم وقتی کار ِ دکتر تمام شد و از آنجایی که از بچگی ها مریضش بودم با اسم کوچکم صدایم زد که بلند شو تمام شد...حتی همین حرف دکتر را هم در خواب دیدم و از خواب پریدم...

دیگر رفته بود...دیگر ندیدمش...برای همیشه رفت و دیگر هیچ گاه به آن واضحی ِ مهمان خواب هایم نشد...

انگار آمده بود تا خیالش راحت شود که دیگر نوه ی کوچکش عینک ندارد... انگار آمده بود تا شاهد باشد و به من بگوید که نگران است حتی اگر در این دنیا نباشد...

+ هفت سال است که چشمانم نشانه دارد ...دو نشانه ی سیاه ... و چقدر خوب که آن ها را دیده ای حتی در میان ِ تمام این روزها که خسته ای !!! اصلا یادت مانده آن نشانه ها را؟!!

+ این هم پروفایل همان دکتری که از او نوشتم ... دکتر میر آفتاب