فاطمی شدن برای آمدن آقای ستاره پوش-7

هوالغریب...

حضرت محمد (ص) :

روزگاری بر مردم بیاید که از قرآن جز نشان بجای نماند، و از اسلام جز نامی نماند، مردم خود را مسلمان می نامند در صورتی که دورتر از همه کس به اسلام هستند، مسجد های آنان ( در ظاهر) آباد است ولی (در باطن) از هدایت ( و در حقیقت) ویران، فقهای آن ها بدترین فقهای زیر آسمان هستند، فتنه از نزد آنها بیرون آید و به همان ها نیز باز می گردد...

روضه ی الکافی جلد 2 صفحه ی 138

باد ملایم این روزها و خنکای آن در میان ِ گرمای هوا عجیب می چسبد این روزها...

و سلامی درست به لطافت همین خنکا و همین نسیم به حضورتان مهدی جانم

سلامی به لطافت نسیم های ِ شبانگاهی ِ شب های تابستان

شنیدن ِ خبر حمله مجدد به سامرا و رفتن دلم تا آن روز که آنجا را دیدم برای دلم کافی بود که پَــر بزند تا آن صبحی که چند ساعتی در آن شهر گذشت...شهری که پر است از مسلمان نماها...

از آن مسلمان ها که نگاه هایشان به شیعه ها شبیه نگاه به کسانیست که انگار بزرگ ترین جرم دنیا را دارند...

روزگار غریبیست مهدی جانم

روزگاری که مهر ِ حضرت علی(ع) در دل داشتن و مهر مادرتان را به دل داشتن بزرگترین گناه می شود... درد ازین بالاتر!!!!

رفتم تا آن ضریح و آن گنبدی که ویرانه هایش بود و ضریحی که حکایتش عجیب فرق داشت با دیگر ضریح ها... خبری از ضریح نبود که دستانت را به آن بیاویزی و دلت را بند بزنی به آن... آنجا تمام ِ تصوراتت از گنبد و بارگاه و ضریح به بازی گرفته می شود و تو حیران می شوی از این همه بی احترامی...تو حیران می شوی و تنها نگاهت می رود به خاک هایی که دلت را از جا می کند...

در سامرا ضریح یعنی به دور ِ ضریح مبارک ِ امامین عسگریین دیوار های آهنی باشد و پارچه ی سبزی رویش و یک پنجره که می شد از آن قبرها را ببینی...

این تمام ِ سهم ِ یک شیعه است از سامرا...

و سرداب ِ شما... و آن پله ها و سردابی که سنگ هایش ریخته بود... و حسرت یک نماز ِ درست در آنجا به دلم ماند...تنها دو رکعت نماز خواندم در خلوت ِ بی حد آنجا...در آن صبح ِ محشری که پناه بردم به گوشه ی سرداب و به دور از تمام ِ آدم ها نماز خواندم و اندکی نشستم و بعد هم از آن دست اجبار ها...اجبار یا بهتر است نامش را اخراج بگذارم... اخراج از شهر ِ مهدی ِ فاطمه... شیعه باشی و این گونه ببینی عحیب دلت به درد می آید...

و بعد هم آن نگاه ها و اجبار به رفتن از شهری که شیعه بودن در آنجا غریب ترین و درد آور ترین واژه ی دنیاست و شما که حضورتان در آنجا عجیب هست و حس می شود... نفس که می کشی پر می شوی...

از همانجا بود که مهر ِ نوشتن برای شما به دلم افتاد... از همانجا بود که محو ِ آرامش بی حد ِ آنجا شدم...

مهرتان را در دلم مدیون ِ همین پله ها هستم مهدی جانم...

و امروز که شنیدم باز هم سامرا شده است واژه ای غریب دلم لرزید...

مهدی جانم
دعا برای آمدنتان رسم ِ قشنگ این روزها و تقریبا یک سالم شده است.... هنوز بیست و چهار خرداد سال قبل را خوب به یاد دارم و نماز ظهرم و آن اجازه ای که تا آن موقع داده نمی شد و بعد داده شد و اولین جمعه ام نوشته شد و حالا دارد یک سال می شود...

آن هم وقتی یک سال می شود که روز ِ آمدنتان است ...

و این تقارن برای من شده است همان که به آن فال ِ نیک می گویند...

و امروز بیشتر از همیشه و عمیق تر از همیشه برای آمدنتان دست به دعا شده ام...
هر جمعه که می گذرد عمیق تر می شود دعاها...عمیق تر می شود خواستن ها... عمیق شدن ها زمان می برد...

و من به اندازه ی یک سال است که جمعه ها برایم رنگ و بوی ِ دیگری دارد...

بیایید مهدی جانم...

این روزها که شیعه بودن جرم است، دنیا صاحب ِ زمانش را غریبانه به انتظار نشسته است...

     اَللّهُمَ عَجـِّل لِوَلیکَ الفَرَج  

+ نمی دونم از کدوم ستاره می بینی منو
چشماتو می بندی یا دوباره می بینی منو

ای کاش که چشمانت را به رویم نبندی مهدی جانم