من کشته ی اشکم...

هوالغریب...

فرمود : 

أَنَا قَتیلُ العَبَرات

من کشته ی اشک ها هستم

و به راستی که گاهی می مانم در این همه کج فهمی ها!!!

و این لقب ِ مهربان ترین اربابم که همیشه مثل دیگر لقب ها برای من پر بوده از رازها... مثل ثارالله بودن...

و به راستی که فهمیدن ِ خون ِ خدا بودن سخت است...

درست مثل همین لقب... قتیل العبرات...

کشته ی اشک ها...

لقبی که مدت هاست می خواهم حک کنم روی نگین انگشتری که یادگار آنجاست...

و کسی هنوز نمی داند کشته ی اشک بودن به این معنا نیست که روز تولد ِ مهربان ترین ارباب روضه ی قتلگاه خوانده شود...

و هنوز هم مصمم تر از همیشه بر این باورم که آدمی هر چه به سرش می آید نشئت گرفته از عدم آگاهی ها و کج فهمی هاست...

مهربان ترین اربابم...

در این واپسین دقایق روز تولدتان که امروز برایم پر بود از نگاه به انگشترم و رفتن تا کنج ِ شش گوشه ای که نمی دانم دوباره قسمتم خواهد شد یا نه...

و نمی دانم که خواب دیشبم و در کنج ِ حرم نشستن هایم به تعبیر خواهد نشست یا نه...

تنها می دانم که آنجا بودم...و نمی دانم که دعوت خواهم شد یا نه...

و ای کاش با آگاهی کربلایی شوم... فاطمی کربلایی شوم...

و اگر اشکی می ریزم اشک هایم با شعور همراه باشد...

اشک هایی اشک است که اگر کسی آن ها را دید از دین زده نشود... چیزی که این روزها به شدت شاهد آن هستیم...

هنوز خیلی چیزها را نمی دانیم...

کشته ی اشکی هستی که دلی را به کربلایت وصل کند...نه این که زبانم لال دلی را جدا کند و بدبین کند...

و چقدر دلم می گیرد از مبلغان ِ دینی که هنوز این ها را نمی دانند...هنوز نمی دانند که کشته ی اشک بودن دلیل بر حرام بودن شادی نیست...

مهربان اربابم...

مهربان ترین بوده ای در تمام این سال ها برایم...در سخت ترین شرایط پناه ِ فاطمه ای شدی که روزی دلش و تمام زندگی اش را به وجب به وجب ِ شش گوشه ات وصل کرد و آمد...

سلام بر مهربان ترین ارباب و اولین نفس های زمینی شدن هایتان

+ یگانه محبوب ازلی ام
یگانه پناه و سنگ صبور تمام دخترانگی هایم

به حق ِ بارانی که می آید و این صدای غرش ِ آسمانت رهایمان نکن...

دستانمان را بگیر که از اهل بیتت جدا نشویم و در این دنیای هزار فتنه راهمان ار قرآن و اهل بیتت جدا نشود و زندگی هامان ضمانت شود به حرمت و برکت ِ اهل بیتت...

خدای خوبم
هزاران و هزاران بار شکر برای تمام داده ها و نداده هایت...

خدای خوبم
قدرت ِ دعا کردن را از زبان هامان نگیر و به ما قدرت بده که در سخت ترین شرایط هم آسمانی دعا کنیم...چرا که مهربان ترین ارباب هم گفته است : عاجز ترین مردم کسی است که نتواند دعا کند...