آی اَم اِ تیچر...

هوالغریب...

صدای باد و غرش ِ آسمان ِ غبار گرفته ی این روزها و بادی که انگار عجیب به سرش زده... 

ولی خــــوب می دانم که سخت ترین غرش هایش هم بهاریست... همان هوای ِ بهاری که هیچ اعتمادی به آن نیست...رگبارهایش گاهی رگبار ِ محض است و ثانیه ای بعد آفتاب...

و گاهی چند قطره باران به سرو رویت می نشیند و بوی نم هوا را می گیرد...

و بعد هم نگاهی به آسمان و حرف هایی مگو!!!

و دو پایی که می رود...مدت هاست می رود و می رود...به کجا می رود؟!!

+ این شده حاصل ِ تمام رفت و آمد های دخترکی که این روزها تیچر خطاب شدن هایش دارد او را به این باور می رساند که او انگار واقعا تیچر شده است...

+ و این همان تصویر ِ من است از آینده ها... تصور ِ فاطمه با موهای ِ سفید!!!