پیشکش به نفس هایی که به من باز گرداندی...

هوالغریب...

گفته بودم بویش می آید

گفته بودم چشمانم این بار به طلوعش خواهد نشست

آمــــــــــــد

درست در محال ترین زمان

آمد و هم قدمم شد در محال ترین مکان ها و زمان ها...

آمد و هم قدمم شد در محال ترین شکل ممکن برایم

آن هم وقتی که ماه کامل بود

                            بهارم را گفتم

+ سراسرش رازی بود بین من و خدایم و صاحب ِ نامم و آن گوشه ی دنج ِ امامزاده و خواهش ِ پنهانی ِ دلی که در پنج شنبه ی آخر سال با نگاه به یک پوستر بهترین ها را خواست از صاحب این ایام...و نماز ِ شکری که در همان کنج ِ امامزاده خوانده شد...


+ دستامو بگیر تو دستات
یخ ِ این دستارو وا کن

خنده هات سبزه ی عیدن
خنده هاتو دوس دارم

منو با خنده صدا کن

با ی ذره مهربونی
منو پر کن از جوونی