برای آقای ستاره پوش-33

هوالغریب....

سلام یگانه مولای ستاره پوشم

سلام مهدی جانم

سلامی بعد از چند هفته سکوت و در خود فرو رفتن... سلامی بعد از چند هفته سکوت ... بعد از چند هفته نگاه... از همان نگاه ها که شب ها امانم را می برد...همان ها که خواب را بر چشمانم حرام کرده است...

از همان ها که مرا به بیست و پنج سالگی رسانده... 

سلام یگانه مرد ِ این دنیای پر از ...

آمدم هر چه بگویم دلم لرزید... هزاران واژه آمد و هیچ کدام نوشته نشد و آخرش شد سه نقطه هایی به رسم ِ تمام این سال ها که تمام جمله هایم تمام می شود با سه نقطه ها و هیچ کس نمی داند که چرا...

این دنیا همه چیز هست و هیچ چیز نیست...برای همین هم هیچ کلمه ای نتوانستم بنویسم... و این جمله در خود تمام حرف های ناگفته ام را دارد... تمام این نشدن ها...

تمام آن نگاهی که در همین شهریور ماه همین تابستان در همان غروب ِ پر از دلتنگی در اتوبان تهران قم روی گنبد فیروزه ای مسجد جمکران ماند و دیگر هیچ گاه به طلوع ننشست... همان نگاهی که پــــــر بود از تمام دغدغه های دختری که این روزها خوب یاد گرفته است چطور مقاومت کند...چطور به روی خودش نیاورد که چه دارد به سرش می آید...

همان غروب و همان نگاه به آن گنبد فیروزه ای مسجد جمکران از شیشه ی ماشین و بعد دوباره دور شدن...

دور شده ام...

از همه چیز دور شده ام...

ماه هاست دور شده ام مهدی جانم...

از همان روز دور شدم و این گوشه مانده ام یکه و تنها... نشد... مدام نشدن ها بود... مدام زندگی فقط شد مدارا کردن...

چیزی که هیچ گاه دوستش نداشتم...

یگانه مولایم...

مدت هاست در خودم فرو رفته ام... کم حرف شده ام و پر فکر... کم حرف شده ام و پر از درد... همان ها که این روزها اضافه اش از صدایم می بارد...

دلتنگم مهدی جانم...

دلتنگ ِ یک زیارت ِ ناب...

دلتنگ ِ یک زیارت ِ خاص...

دلتنگ یک نماز ِ زیارت در جایی که پر باشد از آرامش های محض ِ خداوند...

دلتنگ ِ یک زیارت که رهایم کند از تمام ِ حسرت هایی که این روزها بدجور تمام وجودم را به بازی گرفته است...

دلتنگ یک دل ِ سیر سبک شدن...

دلتنگ یک دل ِ سیر نگاه...

از همان جنس نگاه ها که روزها، ساعت ها و شب ها زل می زنم به عکس ِ بالای تختم و رفتن تا آن انتهای هستی و بین الحرمینی که مدت هاست در حسرتش می سوزم...

دلم از همان نگاه ها می خواهد... از همان نگاه ها که واقعی باشد... بدون حتی یک ثانیه رویا...

بدون یک ثانیه ...

واقعی ِ واقعی...

مثل همان وقت که همین دستانم گره خورده بود در پنجره های شش گوشه اش و سرم بر آن شش گوشه ی آسمانی بود...

مثل همان وقت ها..

به دستانم که دارد برای خودشان می نویسند نگاه می کنم و می لرزم که این دست ها چه ها که در دست نگرفته اند ... تمامش از جلوی ِ چشمانم رد می شود و می لرزم از تمام حسرت هایی که این روزها بد جور دنیایم را گرفته است...

از تمام حسرت هایی که نمی دانم آخر چه با من می کنند...

از نگاه به انگشتر ِ عقیق سرخی که یادگار نجف است و یادگار سفری که فاطمه را برای همیشه دیوانه کرد...

از نگاه به تمام ِ این ها می لرزم...

بیچاره چشمانم مولایم

مهدی جانم...

کاش که بیایید ... کاش که بیایید تا تمام شود تمام این حسرت ها...

کاش که چشمانم لایق دیدار شود... لایق دیدار... لایق دیدار هر کجا که بوی ِ شما باشد و حضور ِ شما...

دلتنگی هایم این روزها عجیب زیاد شده است...

دلم یک زیارت می خواهد مهدی جانم...

می شود لایق اش شوم؟!

     اَللّهُمَ عَجـِّل لِوَلیکَ الفَرَج  

+ ندارم بغضی از تقدیر

از این دوران ِ دورا دیر              
                                      خدا می داند


سپردم هر چه هست هستی

به دستت ای می ِ مستی   
                                           خدا می داند