سادگی های کوذکی هایم...

هوالغریب....

کودکی هایم را این روزها عجیب هوس کرده ام!!!

هوس ِ همان دخترک سر به هوایی که عاشق ِ دوچرخه سواری هایش بعد از مدرسه بود!

هوس ِ همان دخترکی که از دختر عموی ِ بزرگش که آن وقت ها هم سن و سال ِ الان ِ من بود یک قول دو قول را یاد بگیرم و بازی کنم!! هوس ِ تمام آن یک قول دو قول های بچگی...

هوس ِ تمام آن فوتبال بازی کردن ها در حیاط ِ بچگی هایمان و روی دیوار با گچ تیرک دروازه کشیدن ها و آن وقت ها فوتبال آرمانی ِ ما کارتون فوتبالیست ها بود... همان تارو و سوباسایی که با هم شوت می زدند...

آخ که چقدر ساده بودیم... چقدر ساده بودیم که با تمام آن کارتون ها بچگی کردیم...

آن وقت ها دختر ِ آرمانی ِ کارتون های کودکی ام آنه شرلی بود... همان آنه شرلی ای که با درختان و گل ها حرف می زد... با شور و هیجان خاصی تمام ِ دخترانگی هایش را برای ماریلا و متیو تعریف می کرد و یک دوست داشت که همیشه ی  خدا یک لباس زرد بر تن داشت و اسمش دیانا بود... هر دو عین هم بودند... دیانا و آنه که برای خودشان تاب می خوردند و زندگی اشان خوب بود...

یادش بخیر... پر حرفی ها و خیال پردازی های بی حد و حصر ِ آنه شبیه آن وقت های خودم بود... تمام آن وقت ها که با تمام پر حرفی هایش اخم های گره خورده متیو و ماریلا را باز می کرد... برای آن خواهر و برادر زندگی آورده بود...

یا آن وقت که از دست موهای قرمزش اعصابش خورد شده بود و تصمیم گرفت که آن ها را رنگ کند و از دستفروشی یک رنگ خرید و موهایش سبز شد... و بعد مثل همیشه که وقتی دسته گل به آب می داد و پناه می برد به دیانا باز هم رفت سراغ دیانا...

چقدر دوستش داشتم... و حال در بیست و پنج سالگی ام جور ِ دیگری دوستش دارم...

حیف که زود گذشت...

حیف...

+  آنه...

تکرار غریبانه ی روزهایت چگونه گذشت
وقتی روشنی چشمهایت در پشت پرده های مه آلود اندوه پنهان بود؟!
بامن بگو از لحظه لحظه های مبهم کودکیت
از تنهایی معصومانه ی دستهایت
آیا می دانی که در هجوم دردها و غم هایت و در گیرودار ملال آور دوران زندگی ات
حقیقت زلالی دریاچه ی نقره ای نهفته بود؟!

آنه...

اکنون آمده ام تا دستهایت را به پنجه ی طلایی خورشید دوستی بسپاری
و در آبی بیکران مهربانی ها به پرواز در آیی
و اینک آنه! شکفتن و سبز شدن در انتظار توست

در انتظار تو...
+ این هم آهنگ آنه شرلی ِ محبوب ِ کودکی های من...