برای آقای ستاره پوش-30

هوالغریب...

سلام بر یگانه مولای عصرمان

سلام بر یگانه امام عصرم

سلام مهدی جانم...

این روزها که گاه در آرامش ِ محضم و گاه در بی قراری محض خودم را گم کرده ام...بین تمام ِ خاطره گردی های این روزهایم دنبال همان شاه کلید ِ تمام این اتفاقاتم... دنیال شاه کلید تمام این نشدن ها... دنیال شاه کلید تمام ِ این سختی هایم...

همان شاه کلیدی که دی ماه امسال را برایم متفاوت نر از تمام آنچه که فکرش را می کردم، کرد... آن چه که شد به قدر زمین تا آسمان با تصوراتم فرق داشت... حکمتش را نمی دانم... تنها می دانم که عجیب رویاهایم خراب شد...

مانده ام بین ِ دنیایی از نشدن ها... مانده ام بین تمام ِ این روزهای سخت که عجیب هر لحظه اش پر بود از لحظه به لحظه های سخت ... پر بود از شب های زجر کشیدن ... پر بود از سیل ِ اشک ها... پر بود... عجیب هم پر بود مهدی جانم...

نمی دانم تا کی قرار است ادامه داشته باشد تمام این اتفاقات... ولی می دانم که ایستاده ام مولایم... هر چه که نمی شود من سر سخت تر می روم به جنگش... با تمام این نشدن ها... زندگی از من آدم ِ مبارزه با نشدن ها ساخته است...

زخم بر می دارم ولی باز می روم... می روم و نمی دانم چرا نمی رسم...

شاه کلید ِ تمام ِ نشدن هایم کجاست مولای ِ من؟!

چرا تمام نمی شود تمام ِ این شب های تاریک و تمام این نشدن ها؟!

نمی دانم تا کجا می توانم نقش بازی کنم که همه چیز خوب است ... همه چیز خوب است ولی خوب نیست...

دارم کم کم به این مرز می رسم که بیاستم و بگویم: دیگر زورم نمی رسه...

از تمام ِ جنگیدن های بدون برد خسته شده ام.... خسته شدم بس که جنگیدم و نبردم... خسته ام مهدی جانم...

از تمام ِ این بازی ها و زخم برداشتن ها خسته ام آقای من...

این انتظار نامه ام لبالب بود از تمام ِ درد و دل های دخترانه ام... مرا ببخشید مولایم... ببخشید اگر سراسر ِ انتظار نامه ام سراسر غم بود و غصه ... آخر مدت هاست که بهترین پناه را بر تمام دخترانگی هایم یافته ام...

درست به قدر 30 هفته... 30 هفته است که من تمام آن حرف هایی که کلمه نمی شوند را می آورم همین جا... همان حرف ها که چشم می طلبد نه زبان...

من به حرف ِ چشم ها رسیده ام مهدی جانم...

لبالب پرم از حرف های زبان...

اما...

من به حرف ِ چشم هایم رسیده ام... از آن ها که تنها باید نگاه کنی...ساعت ها نگاه کنی و تمام و کمال خوانده شوی...وجب به وجب خوانده شوی از پس ِ چشمانت ...

همان چشمانی که حتی در بین ِ جمع هم می بینی که ناگهان به باران می نشیند و تو ناگهان به خودت می آیی و خودت را جمع می کنی...

چشم که پر از حرف شود بالاخره خودش را باید یک جور خالی کند دیگر... برایش فرقی نمی کند کجایی...

مهدی جانم...

به گمانم چشمانم عجیب لبریز شده اند از تمام ِ حرف ها که این گونه من را در جمع بی آبرو می کنند...

عجیب تنگ شده اند... و عجیب خسته اند از تمام ِ در انتظار بودن ها...

چشمانم خسته است از تمام ِ در انتظار بودن ها...

مولای من...

یگانه مولای ستاره پوشم...

می شود اندکی کم شود از حجم بی امان ِ حرف ِ پشت چشمانم؟!

می خواهم بخوابم... خسته ام مولای من...

       اَللّهُمَ عَجـِّل لِوَلیکَ الفَرَج  

+ چشمت که بی اجازه شروع به باریدن کرد بدان که از همیشه لبریز تری...
چشمت که یادش رفت باید با اجازه تو ببارد بدان که از همیشه پر تر از نگاه شده است...

نگاه می طلبد... چشمانت نگاه می طلبد...  به همین سادگی... ن گ ا ه ...