خسته ی روز ِ برفی

هوالغریب....

آسمان ِ گرفته...

تک دانه های برف...

 سوز ِ استخوان سوز ِ هوا...

و آسمانی که گاهی ِ هوس ِ باریدن می کند...   دانه به دانه برف می بارد...

با متانت و نجابت...

برای همین هم برف همیشه برای من نجیب بوده است... آنقدر نجیب که آرام و بی صدا سفید می کند... حتی باران با صدایش می گوید که می بارد ولی برف نجیب تر از این حرف هاست... بی منت است...

و نگاه های دخترکی که روانه ی آسمان می شود...

دستانی که تا خود ِ خداوند می رود...

و سوزشی عجیب در سر تا سر ِ معده ای که فکر کنم دیگر هیچ چیز از آن نمانده باشد...

و گم شده ای در برف...

برف...

و دلی که عجیب قرص است به رحمت ِ خدای خالق ِ دانه های منظم انار....

همان خدایی که حواسش به چینش ِ منظم ِ دانه های انار هست چطور می شود حواسش به دخترک نباشد؟!

آسمان بعد از یک صبح تا شب گرفتگی باریدن گرفت...

بگذار دل ِ آسمان خالی شود...

بگذار ببارد و سبک شود...

ببار آسمانم...

ببار و سبک شو...

شاید من هم به برکت ِ تو خالی شدم...

جای ِ من هم ببار برف ِ نجیبم...

+ همیشه خسته از روزای ِ برفی

عشق ِ پریشون شده ی دو حرفی

گفته بودم اگه دلت گرفتست

کنج ِ دلم جا واسه ی دلت هست...

....

...