برای آقای ستاره پوش-27

هوالغریب....

سلام بر یگانه مرد حاضر و زنده ی این دنیا

                                                 سلام بر یگانه امام ِ عصر دنیایمان

سلام بر یگانه بهانه ی جمعه هایم

                                                  سلام مهدی جانم

در این روزهای سرد و پاییزی که دیگر حسابی پاییز شده است و همه جا پر شده از درختان پر پر شده .... روزهای ِ آمال و آرزوهای ِ نجیب و پر پر شده ...درست مثل درختان این روزها...

و خورشیدی که انگار سال هاست یخ زده ... می تابد...نورش مثل همیشه چشمم را اذیت می کند ولی یخ است و گرم نمی کند...             می تابد ولی نمی تابد ...

و من باز هم شاهد ِ تمــــــــــــــام این لحظه های سرد و یخ زده ی روزهای پاییزی ام مهدی جانم...

در این دنیایی که همه چیزش سرد است و یخ زده دلم به خورشید بودن ِ شما گرم است ...گرم می شوم از تصور بودنتان...از تصور ِ تمام این هفته هایی که نوشتم و نوشتم و نوشتم و دلم قرار گرفت ... گرم می شوم از تصور ِ حضورتان...گرم می شوم از تصور ِ آمدن ِ مردی که یگانه مرد ِ حاضر و زنده ی این دنیای پر از نامردی است ...

گرم می شوم که دنیا هنوز امام دارد... آن هم تنها یک امام ِ حاضر...  تنها یک امام و پیشوا...

از تصور ِ تمام ِ هفته های پر از دلتنگی هایی که من بودم و یک دنیا دلتنگی و یک دنیا حرف های نزده ... از همان ها که نمی شود گفت...از همان ها که آدمی را مجور به سکوت می کند... از همان حرف ها که اسمشان را حرف های مگو گذاشته ام...

و من این روزها پر شده ام از تمام نگاه کردن ها...پر شده ام از تمام ِ صبور بودن ها... پر شده ام از تمام دیدن ها و دم نزدن ها...چشمانم پر شده از تمـــــــــــام نگاه کردن ها... برای همین هم روزهاست که می پرد و دستان ِ یخ زده ام مرهمش نمی شود...

پر شده ام از تمام ِ دیدن های ظاهری...پر شده ام از تمام ندیدن های واقعی...

و کسی جه می داند که این جمله یعنی چه مهدی جانم...

پر شده ام از تمام حسرت ها...پر شده ام از تمام ِ رویاها... پر شده ام از تمام ِ آه ها و نفس های از ته دل...

پر شده ام مهدی جانم...  پـــُــــــــــــــــــــــــر...

آقای بارانی ام ...

کاش که قدری آمدنتان نزدیک می شد...اصلا کاش که قدری منتظر بودیم ... کاش که قدری خوب شویم...  کاش که قدری مسلمان شویم...

آن وقت شاید بیایی آقا جانم...

کاش می دانستم که در این دنیای هزار راه و هزار فرقه چه باید کرد... تنها می دانم که باید مسلمان ماند...

مسلمان واقعی... از همان ها که بوی ِ پاکی و مردانگی بدهد... نه بوی ریا و تزویر...

بوی عطر ناب ِ محمدی بدهد... اما چه بگویم که تمامش درد است و بوی محض ِ نامردی می دهد... بوی محض ِ نامردی و پر از ناپاکی ِ نگاه های پلید....

مولای من

                     مهدی جانم

                                         یگانه آقای ستاره پوشم...

 در میان ِ تمام این دم زدن های ظاهری می شود، اندکی مسلمان شوم؟!

یک مسلمان واقعی که بوی عطر ناب بدهد...

                                         اَللّهُمَ عَجـِّل لِوَلیکَ الفَرَج  

+ تو یه سایتی دیدم که این عکس رو به عنوان درب ِ خونه ی حضرت فاطمه تو مدینه گذاشته بود...همین عکس، همین امروز، درست وقتی که داره بارون میاد کاری با من کرد که انگار سال هاست پشت این در نشستم و دارم از یگانه بانوی ِ این خونه یک نگاه طلب می کنم... از صاحب اسمم ...اسمی که احساس می کنم هیچ وقت لیاقت داشتنش رو نداشتم...

+ یک به یک ِ تمام این جمعه با اشک چشم های من غسل خورد و نوشته شد... درست مثل بارونی که از بعد نماز داره میاد...