روز ِ درد

هوالغریب...

بعضی روزها را اسمش را باید درد گذاشت...روز ِ درد...

باورت نمی شود؟!

این اسم را خودم برایش پیدا کردم .... بعضی روزها اسمشان روز ِ درد است...

و این روزها روز ِ درد است...

ولی تو می ایستی...زیرا زندگی از دخترک ِ قصه ی ما یک مرد ساخته است...

یک دخترک که پناه می شود بر مردانگی ها و غصه های پدرش... مرهم می شود بر درد های دل ِ مادرش و سینه اش می شود صندوقچه ی رازها و دردهای مردانه ی برادرش...

و خودش...

                         می ماند...

خودش می ماند و دنیایی درد که شب ها خوب آن ها را پس می دهد...

و حال دخترک ِ قصه ی ما گاهی وقت ها که مثل امروز شاگردهایش نمی آیند و کلاس هایش کنسل می شود هوس ِ باد می کند...هوس ِ پیاده راه رفتن...

همان راه رفتن هایی که مدت ها بود پایی برای دیوانه بازی های دخترانه اش نداشت...

راه رفت و راه رفت و راه رفت...

با همان پاهایی که هنوز پا نشده اند و حال درد گرفته اند ولی دخترک هوا می خواست...

باد ِ سرد پاییزی بر من می خورد و من خسته و درمانده میان ِ تمام این روزها که نمی دانم چرا نمی گذرند مانده ام...

مانده ام در میان تمام ِ این روزهای درد تنها دلخوشی زندگی ِ خزان زده ام...

                                                    مانده ام عزیزکم... تنها به عشق ِ تو...

     Don’t be sad by what you see +
It’s true life has its miseries
But one thing’s always worked for me
Worry ends when faith begins