نجابتی آسمانی

هوالغریب...

قصه رسیده بود به آن جاهای ِ نابش....

قصه دارد کم کم به اوج عشق بازی ها می رسد...قصه دارد آرام آرام به اوجش می رسد...هر سال تکرار می شود و این شیرین ترین تکرار ِ دنیاست که هر سال تازه تر و داغ تر از همیشه اش است...

داستان کربلا کم کم دارد به اوجش می رسد...و هر لحظه که به این اوج ها نزدیک می شود داغش بیشتر می شود...درست عین هوای ِ گرفته و آلوده ی این روزها...این روزها که ابرها هستند و نمی بارند...بغض است ولی باران نه...نفس که می کشی با تمام وجود می سوزی و با خودت می گویی که این روزها سوختن خوب است...

قصه رسیده بود به دردانه ی آن مرد ِ غریب در خانه اش...آری...قصه رسیده بود به قاسم....قصه رسیده بود به دردانه ی حسن...

او که هیچ گاه نتوانست شمشیر بکشد...او که حتی در خانه اش هم غریب بود...

و حال قصه رسیده بود به قاسم...همان که مرگ را بازیچه ی کودکانه گی هایش کرد...

همان که با نامه ی پدر راهی ِ کربلا شده بود...همان نامه ای که وقتی آن را دید با عجله رو به سوی خیمه ی مهربان ارباب رفت و همان نامه شد برات ِ او برای رسیدن به آنچه از عسل در نظر شیرین تر بود...

عسل...

و همین جمله کافی بود برای بازیچه کردن ِ مرگ...

و در تمام ِ این بازیچه کردن ها تنها یک نفر شاهد ِ تمام این داغ ها بود...

یادت است گفتم هنوز قصه به اوجش نرسیده است؟!

یک به یک این داغ ها می رسد تا برسد به آن اوج...

تا برسد به اوج قصه ای که یک سویش در گودی ِ قتلگاه بود و یک سویش تل ِ زینبیه ...

تمام کربلا خلاصه اش می شود تل زینبیه...همان پله هایی که هر پله اش تمام تو را می لرزاند وقتی از آن بالا می روی...

همان بلندی که تو اصلا وقتی بر فرازش می ایستی هیچ کدام از آن ساختمان ها را نمی بینی....تنها نگاهت می رود سوی حرم ِ ارباب...

و تو در لحظه می میری...

در لحظه می میری و با تمام وجودت می رسی که کربلا در کربلا می ماند اگر زینب نبود...

زینب دختر ِ فاطمه بود... همان فاطمه ی که حتی برای خوده خدا هم دردانه است...

و من در این میان هنوز عجیب گیجم....این محرم سومین محرمیست که بعد از کربلا می بینم...

و هنوز در یک گیجی ِ محضم...

                                      باورت می شود؟!

در میان روضه ی حسین نشسته ام و دلم در گوشه ی شش گوشه ی آسمانی اش دارد می تپد...

در میان روضه ی حسین نشسته ام و هنوز هم باورم نمی شود که این چشم ها کربلا را دیده باشد...

با چشم هایم هم حرف می زنم....باورت می شود ؟!!

هنوز هم باورم نمیشود...

باورت می شود هنوز هم در باورم نمی گنجد که کربلا را دیده باشم؟!

هنوز در باورم نمی گنجد که من در کنج ِ شش گوشه اش نشسته باشم....

هنوز در باورم نمی گنجد که در نگاه اول به قتلگاه جااان داده باشم...

هنوز در باورم نمی گنجد که حرم عباس را دیده باشم...همان حرم ِ کوچکی که دلت به قرار می رسد...

همان حرم کوچکی که شش گوشه ای نداشت ولی بارها روی دو زانو نشستم و سر بر ضریحش گذاشتم و دلم قرار گرفت...سر بر آن قسمت ضریح ِ چوبی اش گذاشتم و اشک ریختم...اشک ریختن در حرم کسی که آب را شرمنده ی نجابتش کرد...همان آبی که مهریه ی یگانه ی بانوی دو عالم بود...همان آبی که از همان زمان هر لحظه دارد به دور عباس می گردد تا شاید ... شاید روزی دوباره به آبرو برسد... 

ولی چه بگویم که در کربلا آب بی آبروست...

چه بگویم که علقمه تا ابد هم که به دور عباس بچرخد باز هم بی آبروست...

همان علقمه ای که دل می خواهد حتی نزدیکش بشوی ....

حرم عباس...

همان حرم ِ دنجیست که هر کس که می آمد با این اعتقاد می آمد که عباس باب الحوائج است...دست در بدن ندارد ولی در عوض دو بال ِ آسمانی دارد که از خیلی دست ها دست تر است...

عباس برای دست گرفتن که نیازی به این دست ها  ندارد...عباس دو بال ِ آسمانی داشت که با آن ها تا خوده آسمان هفتم ِ خدا پر زد و پر کشید...

با همان دو بال ِ آسمانی ای که نجابت از سر و رویش می بارد و نجابت خلاصه ی یگانه علم دار کربلاست...

نجابت...

نجابت مردی ِ که درست عین وجود ِ خودش بلند قامت بود...

دیدی؟!

امشب دلم سراغ همه رفت...

امشب که در میان تمام آن علم هایی که می چرخید و من تنها لحظه ی دوست داشتم که جای آن کسی باشم که علم را می چرخاند و آن قدر بچرخم که دیگر جانی نماند برایم...

امشب دلم از همه گفت و میان تمام بی رمقی هایش دعا کرد...

دستم رو به آسمان گرفته ی این روزها بلند است...

می شود اندکی باران مهربان  ترین اربابم؟

+ دل خون تر از ابر و طوفان
غمگین تز از باد و باران

مانده به راه ِ برادر

تنها ترین چشم ِ گریان...