برای آقای ستاره پوش-22

هوالغریب....

سلام بر یگانه منجی دنیایمان...

سلام مهدی جانم...

سلامی که بوی غم آن تمام فضای آن را گرفته است مولایم...

و آن قدر این غم عمیق است که دیگر رمقی برایم نگذاشته است که بنویسم مولایم...

هنوز به عاشورا نرسیده ایم و من بی رمق شده ام...و امسال در حسرتی عجیب می سوزم که سال پیش روز ِ عاشورا و بودن در کنار حرم امام رضا خود تسکینی بود بر این غم ِ عمیق...

شب ِ شام غریبان و حرم امام رضا...

محشر بود ... اشک ها بود و شمع هایی در دست و نشستن در حیاط و مراسم خطبه خوانی...

و این بودن در کنار حرم امام رضا و ضمانت دل ِ در حال مرگم آن هم با آن حالی که من راهی مشهد شدم خودش تسکینی بود بر تمام دردهایی که در آن سفر داشتم...

آخ که آن سفر چه ها که با من نکرد...آن سفر شاید متفاوت ترین و پر بار ترین سفر ِ مشهد عمرم بود...تمام ِ شیدایی هایی که در حرم داشتم...تمام آن فراموش کردن گذر ِ زمان ها...

و آن نماز ظهر عاشورا و خواندنش در حرم امام رضا...

مشهد بود و شلوغ ترین مشهدی که در عمرم دیده بودم یکی همان سفر بود و یکی هم تولد امام رضا و آن تاریخ ِ طلایی 88/8/8  که در کنار امام رضا تولدشان را تبریک گفتم...

آقای خوبم...

ولی امسال زندگی کاملا مرا در خود تابانده مهدی جانم...امسال من مانده ام که چطور تاب بیاورم غم غروب عاشورا و شب ِ شام غریبانش را...

امسال در حسرت آن سفرم...در حسرت سفری که دلم ضمانت شد و من این گونه تابیده شدم و به اینجای ِ زندگی ام رسیدم...

مولای من...

امسال گاه در سکوتی محضم و گاهی لبریز از حرف...ولی حرف هایی که کلمه نمی شوند و فقط اشک می شوند...

امسال محرم از همان ابتدایش متفاوت شروع شد...امسال با دیدن ِ لحظه به لحظه ی سیاه پوش شدن ِ حرم ِ مهربان ارباب شروع شد ... امسال با اشک هایی داغ شروع شد...اشک هایی که دلم داشت جان میداد وقتی میدید که آن پرچم سرخ به پایین کشیده می شود و جایش را پرچمی سیاه می گیرد....

این یعنی داغ...

این یعنی رسید...

این یعنی محرم ِ مهربان ارباب آمد...

این یعنی ...

مهدی جانم...

امسال بیشترش نگاهم و اشک...سخت است نوشتن و به کلمه آوردن کربلایی که با چشم دیده ای آن هم در محرم...

دل می خواهد مهدی جانم...

آقای خوبی ها...

                      آقای ستاره پوش ِ دنیای من...

                                                                آقای باران های دلتنگی ام...

هنوز هم در همان طلب هستم...

هنوز هم در همان طلب هستم...

میشود این محرم و عاشورا همانی باشد که باید؟!

آخ که چقدر درد دارد طلب ِ آب کردن در این روزها...

میشود اندکی آب برای تسکین ِ تمام ِ عطش ِ این روزها؟!!

اَللّهُمَ عَجـِّل لِوَلیکَ الفَرَج

+ طلب آب کردن در این روزهای عطش جسارت می خواهد...دل می خواهد...

ولی چه بگویم از عطشی که بی نهایت است و من هم شده ام ماهی کوچکی که در حسرت آب دارد با دهانش التماس ِ آب می کند مهربان اربابم... ...

+ چه بگویم که امروز به این فکر کردم که کاش درست عین نوزادی که وقتی انگشتت را در کف دستش می گذاری و او انگشت دستت را محکم می گیرد دستم را کوچکترین سرباز ِ کربلا بگیرد...

همان طور سفت و محکم که من عجیب در اوج ِ عطش ها ایستاده ام...

تنها یک انگشت...