دیوانگی هایم برای ارباب-5 ( امیر ِ عرفه )

هوالغریب...

ای امیر ِ عرفه....

                                آمد...       آرام آرام آمـــــــــــد...       همان عرفه ای که امیر ِ آنی... 

همان عرفه ای که هنوز هم نمی دانم چه کردی با معبودت که برایت در عاشورا این گونه خواست....هنوز می مانم که چگونه دل بردی که این گونه عشق بازی کردی با معبودت مهربان اربابم...

در دل ِ آن صحرا تو چه گفتی با معبودت مهربان اربابم؟!!

آنقدر برای معبودت گفتی که تو را این گونه برد پیش ِ خودش...

آخ که عرفه دارد می آید و من باز به جنون رسیدم...به شیدا شدن ها رسیدم...ولی امسال یک جور ِ عجیبی شیدا شده ام...آنقدر شیدا که از عرفه مجنون شده ام و جنون محرم به جانم افتاده است...

نمی دانم امسال قرار است چه بر سرم بیاید در این محرم... اصلا آن را خواهم دید مهربان اربابم؟!

آنقدر شیدا شده ام که بعد از نماز دیگر خواب حرام شد بر چشمانم و آمده ام به استقبال فردا...

آمده ام به شیدایی ِ فردای ِ دلم...

                                                  آمده ام به استقبال شیدایی ِ دلم...

آن قدر دلم شیدا شده این روزها که گاه در اوج ِ عشقم و آرامش و گاه در اوج ِ عشق و جنون...

و تنها خدایم شاهد است که این تناقض ها چه ها که با شیدایی های این روزهای من نمی کنند...

و باز هم تنها خدایم می داند که چه شیرینی محضی برایم دارد این تناقض...وقتی پای ِ عشق در میان باشد آرامش و جنون هر دو باهمش خوب است...

باید گاهی جنون به جانت بیفتند...باید گاهی دیووانه شوی...باید دیووانه شوی تا دلت، دل شود...

و این روزهای پر از جنون های کشنده، این روزهای پر از جنون های نفس گیر....این روزهای پر از جنون هایی که حتی در ثانیه ای می تواند تو را به مرز کفر برساند من عجیب جاان می دهم...

این روزها که فاصله ی ایمان و کفر به قدر مو باریک شده است...

این روزها که همه چیز قرارش بر جنون افتاده...

این روزها که آنقدر دلیل هست برای از پا افتادن و رسیدن به مرز ِ باریک کفر و ایمان...     من عجیب یخ زده ام...

به هزار دلیل می شود نبود... من اما در این میان  مانده ام تنها به یک دلیل

در این روزها آنقدر زندگی دارد سخت ترین و جانکاه ترین چهره اش را به رُخ لحظه ها می کشد که می شود هر لحظه اش به همان کفر رسید...همان روزها که فکر می کنی این دیگر امتحان آخر است....این دیگر اوج است...بعد از این دیگر زندگی قدری مهربان تر میشود ولی باز هم تیری می آید و زخمی بر جانت می نشیند...و تو باز می لرزی...

می لرزی و باز ناب ترین عشقی که در دلت داری تو را نگه می دارد که نیفتی و می ایستی...

مهربان اربابم...

تمام دستانم و جسم ِ پر از درد این روزهایم عجیب سرد شده است...

در این روزهای باریکی مرز کفر و ایمان من نگاه شده ام...سراپا نگاه شده ام مهربان اربابم...

خودتان که نگاه های این روزهای مرا به شش گوشه تان شاهدید...نگاه می کنم و گاهی سرم را شرم به زیر می اندازد و اشک ها می آیند و گاهی هم جسور می شوم و نگاه می کنم...

                                                                                                    چشم در چشم...

ولی باز عجیب همان شرم ِ دخترانه می آید و من باز سرم میرود به آن پایین ها... و همان اشک ها که برات اند... همان اشک ها که دلت به آن ها خوش است... دلت خوش است که هنوز ارباب به چشمانت رخصت اشک می دهند.... همان اشک ها که وقتی اسم ارباب می آید خودشان خوب می فهمند که باید بیایند...

این کمترین دلش عجیب شیدا شده مهربان اربابم...

می خوام زنده بمانم مهربان اربابم...

من باید عاشورای امسال را ببینم...می خواهم این عاشورا را ببینم اربابم... زندگی ِ بعد عاشورایم را خودم دو دستی تقدیمتان می کنم...  تنها دوست دارم که عاشورای امسال را ببینم...

من با عاشورای امسال خیلی کارها دارم... از عرفه تا عاشورا فصل شیدایی های محض ِ من است...

امسال قرار بر دیوانه شدن محض من است از عرفه تا عاشورا....

باید برسم...باید این عاشورا همانی شود که باید مهربان اربابم ... کمکم می کنید مهربان اربابم؟!

من با تمام ِ تمام ِ تمام دلم آمده ام مهربان اربابم...

من با تمام سختی ها و جاان دادن ها و سیاهی ِ محض ِ این روزهایم آمده ام...

تمامش را آورده ام...

تمامش در دستانم است مهربان ترین اربابم...

با تمام آن باریک شدن ِ مرزها...با تمام آن ها....با تمام آن لحظه ها که میرفت عبادتی ِ چندین ساله به باد برود ...با تمام ِ آن لحظه ها که اگر قدری مهربان تر بودند روزگار ِ این روزها هم اندکی می توانست رنگ و بو داشته باشد...

نه حالا که روزگارم هم مثل پاییز شده است...سردی ِ پاییز به جان این روزهای ِ من افتاده...

اما من با تمامشان آمده ام اربابم...

آخر همیشه من آمده ام سراغ خودتان...حتی با همین پاها...همین پایی که این روزها دیگر همراه نیست...

من با همین پاها امروز می خواهم تا شش گوشه ات بدوم...با همین اشک ها که از بعده نماز دیگر بند نمی آید...می خواهم بدوم و برسم به دل ها...    برسم به دل ها...

برسم و ببینم ... 

و آن وقت من چه حرف ها که ندارم مهربان ترین اربابم...

...

ارباب خوبم...

در این روزهای ِ باریک شدن ِ مرز کفر و ایمان هوای دل هامان را داشته باشید...

+ واژه به واژه غسل خوردند از اشک ِ چشمانم و شدند تمام این سطرها که هر کدام تمام ِ وجود من است... تمام ِ این سطرها رازهای زندگی منند...


+ فردا اگر یادتون موند و دلتون شکست و اشکتون اومد برای همه دعا کنید و یه گوشه ی دعاهاتون اگر شد یاد ِ منم باشین دوستان...

+ و باز مثل همیشه ی این اوقات:
در حق هم دعا کنیم...