برای آقای ستاره پوش-18

هوالغریب....

سلام یگانه دلیل ِ ادامه ی حیات در این کره ی خاکی...

جمعه ی دیگر آمد و باز هم بر این کمترین رخصت دادید که با وجود تمام دردها به این سرا بشتابد و کلمه کنار هم بگذارد و حرف بزند با کسی که شده است پناه ِ دلتنگی های هجده هفته ی دخترک...

هجده هفته است که جمعه ها رنگ و بوی دیگری برای من گرفته اند...

هجده هفته است که این دست ها می نویسند برایتان....حتی همین حالا و با وجود کبودی های رویشان...

و دلم خیلی بیشتر از هجده هفته است که برایتان می نوسید....

هجده هفته است و من هنوز هم در تعجبم در این گذر ِ سریع...

وقتی این گونه به زمان نگاه می کنم می بینم چقدر زود می گذرد و گاهی بعضی اوقات عجیب دیر می گذرند...

و این میشود یک جور ِ زود ِ دیر...

و این میشود حال ِ این روزهای من...

وقتی در ابتدای این هفته ام برایتان نوشتم تنها دلیل ِ ادامه ی حیات این کره ی خاکی تمام وجودم لرزید...

یک جور لرزش خاص ِ خوب که تنها رازیست بین من و خودتان...

آقای خوبم...

این روزها هنوز هم در هوای ِ آخرینم...هوای ِ آخرین حج ِ مهربان ترین ارباب....

هوای عرفه ای که آرام آرام و با نجابت ِ تمام دارد می رسد...

هنوز در هوای اربابم...با هر یاحسینی که این روزها می گویم دلم تا خوده شش گوشه اش و سرزمینی که هیچ گاه چشمانم ندیده است پر می کشد...حتی اگر با درد ِ تمام و با آن حال ِ عجیب تمام آن یا حسین ها را بر زبان بیاورم...

عرفه دارد آرام آرام می رسد و من یاد سال پیش و عرفه ی سال پیشم می افتم...

و چقدر هوای سال پیش و امسالم تفاوت دارد....

عرفه ی سال ِ قبل در میان زمین و هوا بودم...

و امسال می دانم کجایم...

مهدی جان...

میشود اندکی بر این کمترین نگاه کنید تا این عرفه و این محرمی که در راه است همانی باشد که باید باشد؟

با این که تمام این نوشته هایم را با نهایت خجالت و شرم دخترانه ام نوشته ام...شرم ِ دخترانه ای که خودتان می دانید یعنی چه...

می دانم بین من و یک منتظر واقعی به قدر دنیا دنیا فاصله است....

فاصله ای که وقتی به آن فکر می کنم پای همان شرمی که از آن نوشتم وسط می آید...

دلتنگی هایم این روزها عجیب زیاد شده اند مولای من...

و حال هجده هفته است که دلتنگی هایی که در طول یک هفته به سراغ دلم می آید را جمع می کنم و جمعه که از راه می رسد تمامشان را در تمام این کلمات ِ به ظاهر ساده می ریزم و تمامشان را برای خودتان می گویم...

مولای من...

این روزها خیلی خوب دارم مدارا کردن را یاد می گیرم...

این روزها با تمام ِ زندگی مدارا می کنم که برسد ... محرم برسد ... این روزها با همه چیز مدارا می کنم که محرم بیاید...

ماه ِ دیووانگی ها و شیدایی های محض ِ دلم....

ماه به جنون رسیدن ها ... ماه اشک هایی که می آیند...رها تر از همیشه...

و هنوز هم با تمام وجود در هر لحظه از خدایم می خواهم که نعمت ِ گریه کردن برای مهربان ارباب را از این چشم ها نگیرد...

و به راستی که گریه کردن ِ برای ارباب نعمت است...

و من هر لحظه دعایم برای داشتن ِ این نعمت است...

و به راستی خوب ِ خوب معنای ِ این مدارا کردن را این روزها دارم میچشم...

درست عین دیشب و مرگی که آنقدر نزدیک شده بود که خوبه خوب می دیدمش...حتی درست لحظه هایی بود که هیچ دردی نبود...و من در دنیای دیگری بودم...دو شب است که تا نزدیکی هایش می روم و باز می گردم....

و این اگر مدارا کردن نیست پس چیست مولای من؟!

در آن دنیا تنها او بود و تمام ِ لحظات ِ مشترکمان...تمامش عین یک فیلم از مقابل چشمانم رد می شد...

و بعد یادم است که تنها با ضربات مادرم به صورتم از آن دنیا آمدم ....

مولای من...

سطر به سطر و کلمه به کلمه ی این هفته ام لبریز بود از درد... دردهایی که دخترک را در این راهی که دارد می رود تاب می دهد...شکل می دهد...و این روزها من دارم شکل می گیرم...

دارم خم میشوم...آن هم خم شدنی که با وجود ِ دردهای طاقت فرسایش شیرین ترین خم شدن ِ دنیاست برایم...

این خم شدن برایم از عسل هم شیرین تر است...

مهدی جانم...

میشود هوای دل ِ این کمترین را داشته باشید که به بهترین شکل ممکن اش خم شود و شکل بگیرد؟!!

+ این جمعه هم قسمت نشد پیشت

دلتنگیامو دور بندازم

دارم مدارا می کنم با مرگ

شاید تو برگردی و من باشم

شاید که یک شب با صدای تو

از خواب ِ این سردرگمی پاشم....

* یکی از زیباترین آهنگ هاییست که در مورد آقای ستاره پوش شنیده ام...تا محرم همین آهنگ می شود دنیای ِ این روزهای سنگ صبور ِ  کوچک ِ من که کم کم دارد پنج ساله میشود...

+ من با محرم ِ امسال حرف ها دارم مهربان اربابم ...بگذار این محرم را هم ببینم مهربان ترین ِ اربابم...