خاطره بازی های ِ دخترک

هوالغریب...

قصه که به تکرار برسد تو می رسی به جـــــــان کندن های هر روزه...سینه ات می شود یک اقیانوس پر از موج...

                                                    یک اقیانوس ِ طوفانی...

قصه که به تکرار برسد رُس آدمی کشیده می شود...

آخ که این تکرار ها و این عادت ها چه بر سر آدم که نمی آورند...

امروز رفتم سراغ آلبوم ِ عکس های قدیمی...

این روزهای لعنتی کاش که تمام شوند و زندگی تصمیم بگیرد قدری روی ِ خوش به ما نشان دهد...

این روزها که از زمین و زمان برای من و خانواده ام می بارد باز هم شاکرم...

این روزها که اکثر عکس ها دیجیتالی شده اند من اما در این میان عجیب حس ِ ورق زدن ِ آلبوم عکس ها را دوست دارم و هیچ گاه با این عکس های دیجیتالی آبم در یک جوب نمی رود...

ورق می زدم و با هر عکس غرق آن روزها می شدم...از زمان نوزاد بودنم عکس ندارم...بچه ی آخر بودن است دیگر...

کسی حوصله ندارد از آن ها عکس بگیرد...

بگذریم...

رسیدم به یک عکس که آن روز را خوب به یاد دارم...

من و الهه دختر عمویم داشتیم بازی می کردیم ... جلوی در حیاطمان...آن وقت ها خانه هامان دیوار به دیوار هم بود ولی الان هر کداممان در یک قسمتی از شهریم...هم بازی های کودکی من دو برادرم بودند و دو دختر عمو و یک پسر عمو...سه بچه ما بودیم و سه بچه هم آن ها...

آن وقت ها صبح تا شب یا ما آنجا بودیم یا آن ها در خانه ی ما...

داشتم میگفتم...داشتیم بازی می کردیم که کار به دعوا رسید...

الهه در نزدیکش یک آجر بود و برداشت و شروع کرد به تهدید کردن ِ من که می زند...من هم گفتم اگر جرئت داری بزن و او هم نامردی نکرد و زد...

محکم هم زد...

خوب به یاد دارم...آن آجر درست خورد روی لب هایم...و بعدش همین طور از لب هایم خون می آمد...طفلی حسابی ترسیده بود...بچه بود...تقریبا دوسالی از من کوچکتر است...

من هم که از زور ِدرد و این خون ها نمی دانستم چه کنم...تنها چشمانم پر از اشک شد و  دویدم سمت حیاط خانه مان و هر چه لبم را می شستم باز خون می آمد...الهه هم از ترسش فرار کرده بود و خلاصه داستانی داشتیم...

یادش بخیر...

آن شب خیلی لبم درد می کرد...آن شب را خوب به یاد دارم...پدرم برای این که مرا ازین حال در بیاورد رفت و آن دوربین ِ همیشگی اش را آورد...همان دوربینی که لحظات زیادی از زندگی ما را ثبت کرده است...و الان فقط به عنوان یادگاری نگهش داشته ایم...سالم است و قدیمی...اما جایش را چندین دوربین ِ دیگر گرفته اند در خانه مان...

آن شب برای آرام کردن ِ من، مادرم آمد و موهایم را مرتب کرد و لباس محبوم را پوشیدم و از من عکس گرفتند...یادش بخیر آن لباس را چقدر دوست داشتم...

یک بافتنی ساده بود...سفید رنگ بود که رویش عکس ِ کارتون حنا دختری در مزرعه بافته شده بود و پایینش هم به انگلیسی نوشته بود حنا...

من عاشق ِ این لباس بودم...هنوز هم این لباس را مادرم به عنوان یادگاری نگه داشته است و می گوید که این را به دخترت نشان بده...نشان بده تا ذوق کند که مادرش هم روزی هم قدر ِ خودش بوده ...

و آن شب برای همیشه ثبت شد...

تصویر من با آن عینک که تمام ِ صورتم را گرفته است و زخم ِ لب هایم ولی موهایی که با نظم ِ خاصی درست شده اند و یک پاپیون قرمز توری  روی موهایم و آن لباس که عجیب آن را دوست داشتم...

این شد تصویر ِ امروز ِ من...

شاید بیشتر از یک ربع به آن نگاه می کردم و تمام آن کُری خواندن های من و الهه یادم آمد...فکرش را هم نمی کردم که بزند ولی زد...

هنوز هم گاهی می روم و لباس هایی که مادرم از آن وقت های هر کداممان نگه داشته را نگاه می کنم...یک نوار کاست قدیمی داشتیم که در آن مادرم با ذوق ِ تمام صدای من را ضبط کرده بود...اولین کلمه هایی که حرف زده بودم...اولین خنده هایم...ولی آن نوار نمی دانم چه شد و فقط یکی از آن نوار کاست ها مانده است...که روی ِ آن صدای برادرم است...اولین بابا گفتن هایش...اولین مامان گفتن هایش و اولین خنده های ِ از ته دلش...

ولی صدای ِ کودکی های من برای همیشه در یکی از اثاث کشی هایمان نابود شد و نفهمیدیم چه شد...

ولی تُن ِ صدایم را خوب به یاد دارم...چه شب هایی که صدای خنده هایم را گوش می دادم و ذوق می کردم...

بگذریم...

و بعدش هم رسید به عکس های دوران دبیرستانم...عکس هایی که با مسخره بازی ِ تمام آن ها را گرفته بودیم...

در یکی از آن ها من با جسارت ِ تمام دو انگشتم را بالای سر ِ دبیر ریاضی مان گذشته ام به عنوان شاخ...

یادش بخیر ...وقتی معلم ِ ریاضی مان عکس را دید گفت هر کس ِ دیگری بود همین الان عکس را پاره می کردم ولی خوشش آمد و خندید...

و حتی چند سال بعد به صورت اتفاقی وقتی یک شب در یک عروسی دیدمش هنوز یادش بود آن عکس را...و با ذوقی فراوان تمام آتش سوزی های مرا برای مادرم می گفت و می خندید...می گفت شیطنت هایم را دوست دارد...

یادش بخیر...

از خیلی از بچه های دبیرستان خبر ندارم...فقط چند تایی هستیم که هنوز از حال ِ هم خبر داریم....هر کدام در گوشه ای از ایران درس خواندند و دو نفر از آن ها مادر شده اند...

یکی شان را وقتی با پسر ِ کوچکش دیدم باورم نمیشد که اینقدر بزرگ شده باشیم...

اینقدر بزرگ که بخواهیم مادر شویم...

و در عکس هایم خوب می دیدم که از بچگی هایم تا همین الان چقدر چهره ام افتاده تر شده است...

چقدر همه چیز تغییر کرده است...

مشهد رفتن هایمان با مدرسه در دوران دبیرستان عجب صفایی داشت...هم دوم و هم سوم ِ دبیرستان رفتیم...

یادم است سال دوم که رفتیم در راه برگشت تولد یکی از بچه ها بود...

نزدیک چهارده نفر جمع شدیم در یک کوپه ی شش نفری...من هم که خواننده ی بچه ها بودم...و بقیه هم آن وسط برای خودشان می رقصیدند...و عکسی که در همان حال یکی از بچه ها از بیرون کوپه گرفت...عجب عکسی شد!!!

یک عالمه دخترک سرخوش آن وسطند و فاطمه ای که آن گوشه است و دارد برای خودش خوانندگی می کند...

یادش بخیر...

چقدر شادی هایمان ناب بود...

زندگی چقدر ما را افتاده کرده...چقدر زندگی ما را خم کرده...

و چقدر قرار است خم تر بشویم...چقدر قرار است بتابیم...

و بعد هم رسید به یک عکس ِ سه نفری...

یک عکس از بچگی های من و دو برادرم...زمان ِ عکس را یادم نمی آید...کمتر از یک سالم بوده...هنوز نمی توانستم بشینم و هر سه نشسته ایم لبه ی پاسیوی خانه ی زمان کودکی هایمان که دیگر خراب شده است و به جایش یک ساختمان جدید ساخته شده است...

من بین ِ دو برادرم هستم و یک عروسک کوچک در دستم است که آن را هم کرده ام در دهانم و برادر بزرگترم من را با دست هایش گرفته است که نیفتم...و لبخند آن دو موقع گرفتن ِ این عکس...

و حال هر کداممان بزرگ شده ایم...تا چند ماه ِ دیگر من عمه خواهم شد....همان پسر ِ کوچکی که کنار من نشسته است و بخاطر تابستان بودن تمام موهایش تراشیده شده است و یک لبخند که عجیب معصوم است بر لب دارد، حال آنقدر بزرگ شده است که دارد پدر می شود...

و یا من و برادر دیگرم...

امروز عجیب در میان گذشته ها سیر می کنم...

شاید دنبال نکته ای می گردم که شاید حال ِ الانم را تسکین بدهد...

این نکته را یافتم...

                        این نکته تو بودی ...

این فاطمه ی کوچکی که بین دستان ِ کوچک برادرش جا شده است و سرش گرم ِ عروسک بین ِ دستانش است حال تنها با خودت آرام می گیرد...

تنها تو می توانی قرارش باشی...

تنها تو...تویی که بند بند وجودش هستی...

همان تویی که می دانم نگاه دخترک را حتی بین آن عینکی که تمام صورتش را گرفته هم می خوانی...

چون تو تمام وجود ِ قصه ها و بی قراری های دخترکی...

خوده تو قراری بر تمام ِ اشک های دخترک...جتی همین اشک های الانش...همین اشک هایی که در سر تا سره این نوشته ها ریخت...اشک هایی که چشمانش را کرده است دو بادکنک ِ بامزه...

حتی قراری بر تمام بی قراری هایی که بین تمام ِ این خاطره بازی ها مخفی کرد...

راستی این ها را می دانستی؟!!!

+از دیشب به یکباره هوا سرد شد و تازه دیشب بود که فهمیدم پاییز آمده...

هرچند که از اول ِ مهر که با بی قراری ها و دلتنگی های محضش آمدنش را ثابت کرده بود ولی از دیشب هوا هم پاییزی شد...

کاش که زودتر تمام شوی پاییز ِ پر از دلتنگی ِ من....


+دلم لک زده برای راه رفتن های این مدلی...راه رفتن هایی که پاهایم تاول بزند...

پاییز جان می دهد برای راه رفتن...

ولی دل می خواهد...