پسر ِ ضامن ِ دل ها...

هوالغریب....

شنیده ام که در قلب ِ شکسته خانه داری...

شنیده ام که وقتی قلبی بشکند تو خود مرهم می شوی...

تمام این شنیده ها را با تمام وجود به من چشانده ای معبودم...یک به یک چشیده ام که جا داشتن ِ تو در قلب ِ شکسته یعنی چه...

یک به یک بر این کمترین خدایی کرده ای....یک به یک...

دیشب که نیمه های شب از آن خواب ِ عجیب بر خواستم تمام حرف های آن خانم ِ مسن را یادم بود...یادم بود که چگونه با نگاه ِ پر از عشقش بر من مهر می پاشید و آرامش...

روسری سبزی بر سر داشت و چهره ای بی نهایت مهربان... روسری اش همان روسری ای بود که یک بار دیگر در خواب دیده بودم ولی این بار چهره اش را می دیدم ولی در خواب نمی دانستم کیست...تنها دیدمش که در آن ضریح نشسته و تنها من و اوییم در آنجا...

تا وارد شدم نگاهم کرد و اشک های بی نهایت مرا می دید...

من هم انگار سالهاست که او را می شناسم...به او گفتم که اینجا آرزوی دیرین ِ من بود...و بی نهایت اشک می ریختم از سرِ شوق برای رسیدن به آن امامزاده ای که در خواب نمی دانستم کجاست...تنها می دانستم که آرزویم دیدن ِ آنجا بوده است...و روی ِ یک بلندی بود...و من از آن بلندی ضریح را می دیدم و او هم کنار ِ من نشسته بود...

اندام ِ ظریفش و چهره ی پر از چروک اش را خوب به یاد دارم...همیشه چروک های صورت را دوست داشته ام...هر چروک یک یادگاری از این دنیاست...

و او چقدر چهره اش پر بود از این یادگاری ها...و عجیب آن دو جفت چشمان ِ سیاهش در خاطرم ماند که بر من عشق می پاشید...و با هر نگاهش چرا آنقدر بر من عشق می پاشید؟

چرا آنقدر مرا آرام می کرد؟!

اصلا او چه کسی بود؟!

چرا هیچ گاه ندیده بودمش ولی با من انقدر مهربان بود؟!

چرا به من گفت سیده خانوم؟!

آخر من که قدر ِ این حرف ها نیستم!!!!

من که سید نیستم!!!!

چرا با آن روسری سبزش آمد؟!

آخ که از صبح تنها کارم شده اشک و اشک...انگار تمامی ندارند...

هرچند که گریه برای عاشق خوب است ...

خدایا دارد چه می شود؟!

خدایا!!!!

صدایت می زنم...عاجزانه تر از همیشه...

حتی پایی برای آمدن ندارم...

وگرنه می شتافتم تا پناه ِ همیشگی ام...می شتافتم تا آن بالاها...می شتافتم تا خوده ِ تو...

با همین پاها می دویدم...آن هم دویدن هایی که این روزها از آن محرومم...

خدایا من برایت حرف ها دارم...

خدایا من با تو کار دارم...

خدایا به خودت قسم که من با تو کار دارم...

دارد می شود یک سال...

امروز دلم بی نهایت پر کشید برای حرم ضامن آهوها و ضامن ِ دل ها....

همان که در آن روز ِ بارانی ضمانت دلم را کرد...

همان که در آن روز ِ بارانی هدیه ام را قبول کرد و ضامنم شد...

دلم بی نهایت پر کشید برای حرم اش...

حتی با همین پاها تا خوده ِ صحن انقلاب پر زدم...

پر زدم تا خوده ایوان طلایش...همان ایوان طلایی که آخر بار با تمام وجودم آنجا توسل خواندم آن هم وقتی که همه جا سیاه پوش ِ مهربان اربابم بود...

امروز دلم به دوره افتاده معبودم...خودت که شاهدی...

لحطه ای در حرم ضامنش است و لحظه ای در حرم مهربان ارباب و لحظه ای هم در حرم جواد الائمه...

حرم ِ پر از آرامشی که چقدر آن نماز ِ صبح در حیاطش به جانم چسبید...آن حیاطی که جااان می دهد برای نفس کشیدن...

و چقدر آن نفس ها در دل ِ شب و رسیدن به صبح و دیدن ِ آرام آرام ِ کم شدن ِ سیاهی شب و نشستن در آن حیاط هنوز هم مرا سرشار می کند...

همان امامی که شنیده بودم حاجت های دنیایی را از او بخواهید...و من آن روز تنها یک چیز خواستم و دست خالی بَرَم نگرداند...

و امروز در روز ِ شهادتشان با تمام درماندگی، با همین پاهای ِ ناتوان تا حرمش دویدم...

    دویدم....

                        حتی با همین پاهای ِ آبی که رویش دو ماهی برای خود شنا می کنند...

من با همین پای ِ آبی تا حرم پر از عشق ات دویدم پسر ِ پر از عشق ِ ضامن ِ دل ها...

+ و تنها خداوند شاهد است که خط به خط ِ این نوشته ها با چه حالی نوشته شد...و تنها خداوند بر همه چیز آگاه است ...یک به یک تمام ِ رازهایی که در تمام ِ این سطرها ریختم را می داند...

او تمام ِ وجود دخترک را می داند و می خواند...

+ امروز دلم با تمام وجودش آرزو کرد کاش جای ِ یکی از آن کبوترهایی بود که روزی آزادی را سهم همیشه ی آن ها کرد از حرم ِ ضامن ِ دل ها...همان کبوترهایی که با همین ِ دستان ِ خیس از اشکم آزادی را سهم آن ها کردم...

کاش روزی آزادی سهم من نیز شود معبودم...

تنها همین...

+التماس دعا دوستان

در حق ِ هم دعا کنیم...