سرمای ِ دخترک...

هوالغریب...

قصه هنوز در مورد دخترک است...

آن هم دخترکی که این روزها حتی راه رفتن هم برایش شده است آرزو...همدمش شده است دو جفت عصا ...عصاهایی که اگر نباشند دخترک حتی نمی تواند راه برود...

قصه رسیده است به جان کندن های دخترک...قصه رسیده است به کشیدن شدن رُس ِ دخترک...

دخترک روزها کارش شده زل زدن و دراز کشیدن و حرف زدن با عصاهایی که شده اند تکیه گاه او برای این که او را از این ناتوانی نجات دهند...

روزهای دخترک سرد شده است...مثل همان شب ِ اول که تا صبح پر بود از لرز...لرزش های شبانه ای که دیدن ندارد...حتی گفتن هم ندارد...تنها حس کردن دارد...تنها باید لمسشان کنی...تنها باید دستانت باشد....تنها باید وجودت باشد...

تنها باید تو باشی...

باید باشی...

اما چه کنم که این روزها عجیب ناتوان شده ام و دستانم تنها روبه آسمان دراز است...دخترک مدت هاست که دستانش تنها در مقابل خدایش دراز است....

این روزها تنها و تنها چشم دوخته ام به آسمان...دارم صبوری می کنم....خم به ابرو نمی آورم و می خندم که نشان دهم هنوز می شود حندید در بین تمام ِ این تنهایی ها...

ولی گاهی می شود حکایت چند ساعت تنها بودن و خالی بودن ِ خانه و اشک های باصدای الان ِ من...

اشک هایی که شاید دلت را کمی قرار بدهد...

اما انگار این دل ِ وا مانده تنها با خودت قرار می گیرد...

می شود اشک هایی که خیس می کند گچ های ِ پایی که تو تا او با همین پا رفته ای...

تو با همین پا تا او دویده ای...با همین پا تا او رفته ای...

روزی نوشتم که پاهایم خسته است ...شاید دارد خستگی در می کند .... وقتی انگشتانم را تکان می دهم درد عجیبی در تمام پایم می پیچد...انگار ضربه خیلی جدی بوده است...آن قدر جدی که دخترک را به اشک نشاند....آن هم دخترکی که وقتی پای درد در میان باشد عجیب سخت میشود....

این روزها به قدر کافی زمان دارم برای فکر کردن...فکر کردن به همه چیز ...

از ابتدا تا همین الان...

امروز که با منشی آموزشگاه حرف می زدم در خصوص کلاس ها یاد قدیم هایم افتادم...یاد ِ دوران ِ راهنمایی...مدرسه نمونه می رفتم...برای همین هم از اول راهنمایی زبان داشتیم و یک معلم ِ به شدت سختگیر...و من از زبان متنفر شدم...

اولین املایم را خوب به یاد دارم...نمره ام 6 شد....چقدر گریه کردم...و بعدش هم همیشه زبانم ضعیف بود...و این ضعیف بودن ادامه داشت تا اول دبیرستان که تمام شد و تابستانش بخاطر این که زبانمان سخت شده بود و از ترس ِ افتادن رفتم آموزشگاه...

اولین معلم آن وقت هایم الان مسئول آموزشگاهی است که در آن کار میکنم...گاهی هنوز هم یاد آن وقت هایم می کند...نزدیک به ده سال است که من را می شناسد...به قول خودش در مقابلش قد کشیدم...

و بعدش رفته رفته جای این تنفر از زبان را علاقه گرفت...آن قدر که در دبیرستان هم ادامه دادمش و پیش دانشگاهی که بودم شد اولین تجربه ی درس دادن های من...و نهایت سعی من ِ برای این که کسی را هیچ گاه متنفر نکنم از زبان...

همین چند روز پیش یکی از شاگرد های قدیمم را دیدم که الان خودش معلم شده بود...ولی غرور ِ پسرانه اش اجازه نمی داد که حرفی بزند...تنها من را به داخل کلاسش صدا کرد و در مقابل تمام شاگردهایش گفت که من ربانم را مدیون ِ این خانومم...

یادش بخیر...

دلم برای صفای روزهای دبیرستانم تنگ شده...برای روزهایی که چقدر شیطنت می کردم...برای تمام آن شیطنت ها...برای تمام آن سادگی هایم....برای راننده ی سرویسمان....خدا رحتمش کند...پیر مردی بود که جای نوه اش بودم...و من هم دخترک پر از شوری که در سرویس ادای نان ِ خشکی در می آوردم و او هم هر روز از حیاط خانه اشان گل می کند و صبح ها ماشینش پر بود از بوی گل....و تا عصر که می آمد دنبالمان این گل در ماشینش بود و آخرش هم وقتی که می خواستم پیاده شوم گل را به من می داد...

این روزها عجیب غرق ِ فکرم...غرق ِ توام...غرق ِ باران نیامده ی این روزهایم....غرق ِ دنیایی که چقدر بازی برایم داشته...غرق ِ تمام ِ دخترانگی هایم...غرق ِ تمام روزهایی که نیامده اند...غرق ِ آینده...غرق بادهای پاییزی ِ این روزها که خشک می کند تمام درختان را ... غرق ِ بادهایی که خودم را این روزها عجیب رها کرده ام به دستشان...من با بادهای پاییزی این روزها رازها گفته ام در تمام ِ تنهایی های این روزهایم...

پای همه چیزم وسط است...برای همین هم خودم را رهـــــــــــا کرده ام به دستان خداوند...

و دخترک عجیب حال و روزش شده است عین نقاشی ای که سیما امروز صبح روی گچ پایم کشید....دخترکی با دستان باز که خودش را تمام و کمال سپرده است به دستان خداوند....

دخترک عجیب وجودش گرمای وجودت را می خواهد بند بند ِ وجودم....

+ این هم عکس ِ پای بنده که امروز سیما روش نقاشی کشید...ممنونم بابت کشیدن ِ فاطمه روی پای گچیش سیمای عزیز...

+ توی دنیای سردم به تو فکر کردم
که عطرت بیاد و بپیچه تو باغچه
....
...
به تو فکر کردم به تو آره آره
به تو فکر کردم که بارون بباره...

به تو فکر کردم دوباره دوباره
به تو فکر کردن عجب حالی داره...

....
الهی همیشه کنار ِ تو باشم...
الهی همیشه بمونی کنارم...


* این آهنگ چه می کنه این روزها با دل ِ من...