دیوانگی هایم برای ارباب-4 (دومین سالگرد دیوانه شدن دلم)

هوالغریب...

زمان زنگ دارد...تقویم زنگ دارد...بهتر است بگویم تقویم اتاق کوچک من زنگ دارد...به بعضی تاریخ ها که میرسد شروع می کند به زنگ زدن...

عین آلارم گوشی ها می ماند...تا فکری برای ساکت کردنش نکنی همین طور زنگ می زند...

و امروز هم یکی از همان روزهای صدا دار بود...

امروز سالگرد دیوانه شدن دلم است...امروز شد دوسال...دوسال گذشت از روزی که کربلای ارباب را دیدم...آن هم اربابی که ارباب بودنش را خودش بر این کمترین اثبات کرد...در همان نگاه اول...

نگاه اول مهم ترین است...هیچ گاه نگاه های اول را یادم نمیرود...من عجیب به نگاه های اول حساسم...هر اتفاقی که قرار است برای دل بیفتند در همان نگاه اول می افتد...

ارباب در همان نگاه اول ارباب بودنش را ثابت کرد...

ثابت کرد که در عرش حق شش گوشه ی عشق برپا کرده است...

عرش حق شش گوشه برپا کرده ای برای دیوانه کردن دل هامان مهربان اربابم؟!

شش گوشه ی آسمانی ای که هیچ گاه هق هق اشک هایم و آن حالم و آن بو را فراموش نمی کنم...

اشک هایی که می گویند هر کس در این دنیا فراموشش کند صاحب اسمم آن را فراموش نمی کند...

و نمی دانی که از عسل شیرین تر است این دیوانه شدن ها...تمام بی قراری های محضی که بر جانت ریخته می شود...

و حال دو سال است که تمام وجودم شده است غرق تمنا...

سراپا عطش شده ام برای آن شش گوشه ی آسمانی...

و چقدر این دیدار طولانی شده است...دو سال شده است مهربان اربابم...

محرم سال گذشته و  حالی که در وقت نذری مان داشتم را تنها خودتان شاهد بودید مهربان اربابم...و تمام کارهای نذری که خودم انجام می دادم...

و حال چیزی نمانده است به محرم....امروز فهمیدم که چقدر بی تابانه مشتاقم برای آمدن محرم...

سنگین شده است روحم....تمام این یک هفته کافی بود برای سنگین کردن ِ روح ِ دخترکی که تمام روح و جسمش برای این حرف ها زود است...

و چقدر با تمام وجود شاکرم که محرم سال قبل بهترین هدیه را بر این کمترین ارزانی کردید مهربان اربابم...در همان روز بارانی...

و دلم عجیب لک زده است برای اشک های محرم....برای اشک ها و تمام آن شیدا شدن ها...

تمام شیدایی هایی که محرم سال پیش در کنار ضامن آهو داشتم...هیچ گاه آن نماز ظهر عاشورا را فراموش نمی کنم...

و کاش که این فراق زودتر به پایان برسد...دو سال زمان خیلی زیادیست برای مشتاق شدن...برای بیشتر شدن عطش...

آن شش گوشه ی آسمانی آنقدر مرا عوض کرد که هنوز خودم می مانم در معجزه های این سفر که تمام نمی شود....

سال پیش در چنین روزی تمام دلم در حرم ارباب بود و اولین سالگردی که نتوانستم در اینجا ثبتش کنم...

سال پیش 28 شهریور آنقدر سرم شلوغ بود که اصلا وقتی نداشتم ولی امسال با تمام دلم آمده ام...

با تمام دلم آمده ام که از این سالگرد بنویسم...

امروز اگر بگویم که تولد دیگر من است اغراق نکرده ام...و حال من دو سال است که فاطمه شده ام...

من بعد کربلایت تازه فهمیدم عشق چیست....

من بعد کربلایت فهمیدم جاان دادن چیست...

من بعد کربلایت فهمیدم آب چیست...

من بعد کربلایت فهمیدم چرا مهریه ی حضرت فاطمه تنها آب بود...

من بعد کربلایت تازه فهمیدم اسم چه کسی رویم است...

من بعد کربلایت تازه فهمیدم کاش اندکی لیاقت داشته باشم که نامم فاطمه باشد...

من بعد کربلایت تازه فهمیدم که اوج عشق بازی با خدا کجاست...

من بعد کربلایت تازه فهمیدم بیابان چیست...خار چیست....تیغ چیست...

من بعد کربلایت فهمیدم نخوابیدن در کربلا یعنی چه...

من بعد کربلایت تازه فهمیدم آب نخوردن و غذا نخوردن در کربلا یعنی چه...

من بعد کربلایت فهمیدم چرا ارباب؟!

من بعد کربلایت فهمیدم چرا مهربان ارباب؟!

من بعد کربلایت فهمیدم دیدن ِ سرهای بالای نیزه یعنی چه...

من بعد کربلایت فهمیدم قتلگاه و آن لرزه ها و آن صدای گریه در گوشه ی قتلگاه یعنی چه...

من بعد کربلایت تازه فهمیدم چادری که پشت آن در سوخت ولی هیچ گاه از سره بانوی دوعالم نیفتاد یعنی چه...

من بعد کربلایت فهمیدم انگشتر عقیق در دستان ارباب یعنی چه...

من بعد کربلایت تازه فهمیدم که میشود چقدر قَدرها بی نهایت شود...

آخ که من بعد کربلایت چه ها که نفهمیدم...

             چه ها که نفهمیدم...

و حال بعده دو سال عجیب بی قراری هایم به اوج خودش رسیده است...و عجیب منتظرم برای آمدن محرم....

کاش که محرم امسال زودتر بیاید...

ارباب خوبم

می شود محرم امسال همانی باشد که باید؟!

+ خط آخر رازیست بین من و مهربان اربابم...این که محرم امسال چگونه باشد...



+ رویای لب ِ اهل زمینه
مشک ِ خالی از آب ابالفضل