یادگار ِ چشمان ِ فاطمه ات

هوالغریب...

گاهی دلت میشود به قدر یک کودک دو ساله...

اصلا می شود دختر خاله ی کوچک من...

همان که هم نام خودم است...همان فاطمه ای که روزی از او نوشته بودم...همان وقتی که شش ماهه بود و عجیب عادت کرده بود که در آغوشم بخوابد...یادم است آن روز نوشتم یعنی روزی یادش خواهد ماند که بارها و بارها در آغوش من خوابیده است و آنقدر روی دستانم نگهش داشته ام که خودش بیدار شده؟

و حال هر چند روز یک بار زنگ می زند که بیا پیشم....همین چند روز پیش بود که دیدمش...تا من را دید کلی برایم بلبل زبانی کرد...گاهی می مانم این حرف ها را از کجا یاد میگیرد...من را که دید کمی اخم کرده بودم ... تا من را دید خندید و گفت بخند تا باهات مکالمه برقرار کنم...من چشمانم گرد شد و گفتم چی چی؟! :دی

و تازه فهمیدم که واقعا چقدر فرق است بین بچگی کردن های ما و این بچه ها...

خلاصه که آن روز از دستش کلی خندیدیم و آخرش هم طبق عادت همیشگی اش دستش را به دور گردنم انداخت و گفت خیلی دوست دارم فادمه...

وقتی او به سن و سال الان من برسد من از چهل سالگی ام هم گذشته ام...

آن هم چهل سالگی که همیشه برای من خیلی حرف داشته است...نمی دانم چرا ولی از همان بچگی هایم همیشه دو سن در زندگی ام را خیلی دوست داشتم ببینم...یکی هجده سالگی و یکی هم چهل سالگی...

هجده سالگی ام که شد تغییر رنگ و روی دنیایم و رها شدن از عینکی که از دوسالگی ام همراه همیشگی چشمان من بود...عینکی که همراه همیشگی بچگی ها و تمام عکس های کودکی من است...همان عینک و آن عمل ... همان عینکی که همیشه ی خدا می شکست و آن وقت ها مثل الان نبود که از جنس شیشه نباشد عینک ها...آن وقت ها از جنس شیشه بود و هر وقت می شکست اطراف چشمم زخم میشد و میشد گریه های مادرم...گریه های مادرم که در کیلینیک نور ریخته میشد...از همان روز افتتاح آن کیلینیک من شدم جز اولین مریض های آنجا....چقدر بنده ی خدا در راه این چشمان من اذیت شد...همیشه گریه هایش را به یاد دارم...یادم است آن وقت ها که مجبور میشد به درخواست دکتر چشمم را ببندد من مظلوم میشدم و او هم از همان وقت ها همیشه دوست داشت موهای بلند من را شانه کند و ببافد و برایم حرف بزند...و من کلی بهانه می گرفتم...هیچ گاه آن چشم بستن ها را یادم نمی رود...و او هم وقت هایی که حوصله اش می گرفت برایم از آرزوهای مادرانه اش می گفت...این که به این فکر می کند که دخترش وقتی بخواهد عروس بشود این عینک حتما از زیبایی اش کم می کند ومن هم از همان وقت ها همیشه به او می گفتم من مثه بقیه ی عروس ها نیستم و از همان وقت ها یادم است که به او می گفتم اگر من فاطمه ام در شب عروسی ام به جای یک کفش پاشنه بلند سفید که هیچ گاه نمی توانم با آن ها راه بروم یک جفت کتانی سفید می پوشم که راحت بتوانم برای خودم بپر بپر کنم و هی آن نفر ِ مجهول مجبور نشود دستم را بگیرد که زمین نخورم و او هم به تمام خل بازی های دخترش می خندید...و گاهی هم با عصبانیت جوابم را می داد...

بگذریم...

روز عمل چشمانم را خوب به یاد دارم...وقتی پرونده ام در دستم بود...تاریخ اولین مراجعه برای وقتی بود که تنها شش سال داشتم و آن وقت هجده ساله بودم که قرار بود از آن عینک رها شوم...

آن عمل که تنها در بیست دقیقه مرا برای همیشه از آن عینک جدا کرد...و تا همیشه یادگار این عمل در چشمان من نقش بست...

یادگاری که تنها و تنها تو آن را دیده ای...

تنها تو این یادگار را در چشمانم دیدی...

و نمی دانی چقدر برایم شیرین بود وقتی که می خواستم این یادگار را در چشمانم به تو نشان بدهم...

و حال شش سال شده است که من بدون عینکم...

24 مرداد همین امسال شش سال شد...

 این حرف ها را می خواستم همان وقت بزنم که نشد...

راستش را بخواهی می خواستم این حرف ها وقتی زده بشود که تو این یادگار را دیده باشی...

تنها همین...

و حال دوست دارم که روزی چهل سالگی ام را هم ببینم...

و آن وقت تو به من بگویی که چهل سالگی ات مبارک ماهی کوچکم...

زیرا من همیشه ماهی کوچک ِ توام...

+ امروز دقیقا همین شکلی بودم :دی