غریبگی ِ اشک ها

هوالغریب...

وقتی اشک با چشمانت غریبگی کند در عین آرامشی که سر تاسره وجودت را گرفته است تو می شوی یک بغض...یک بغض که می خواهد تو را خفه کند و تمام آرامشی که به جانت ریخته شده است را به باد بدهد...این بغض لعنتی می تواند همه ی این آرامش را از تو بگیرد...آخ که این بغض لعنتی چه قدرت هایی که ندارد....

تو را اذیت می کنند که این آرامش را از تو بگیرند ...نشانه های اذیت ها و کبودی هایشان هست...ولی تو که بار اولت نیست... پس ترسی نداری از این اذیت ها...ایستاده ای در مقابل تمام این اذیت ها...چون دلت تنها و تنها قرص ِ خداست...

اما هر جور هست باید این بغض لعنتی بشکند...باید بشکند تا این آرامش نشکند...و تو حیران می شوی...حیران که باید این بغض را بشکنی...

این بغض دارد تو را از پا می اندازد...نمونه اش تیر کشیدن های مدام قلبم که با تمام وجود درد می گیرد و من تنها دستم را می توانم پناه این دردها کنم تا شاید آرام بگیرد...

              اما تو نباید این گونه باشی...

                                                            تو فاطمه ای اویی...

تو باید به خاطر او هم که شده این بغض لعنتی را بشکنی...باید بشکند تا این آرامش بماند در جانت...نباید بگذاری که آن ها آرامشت را بگیرند...تو نباید بگذاری که این آرامش برود...باید بخاطر همان که بند بند وجودت است مقاوم باشی...باید ثابت کنی که از آن ها خیلی قوی تری...باید ثابت کنی که حتی اگر دشمن قسم خورده ات هم باشند ولی تو به عشق خدایت و عشق او در مقابل تمام این ها ایستاده ای...

وقتی از کلاس رسیدم ناگهان چشمم افتاد به عکس بالای تختم...دلم لرزید...آخرش رسیدم به مهربان اربابم...

         رسیدم به دل هامان...

آخ که این عکس که مرا تا کجاها که نبرده است...

انگار این بغض تصمیم گرفته بود که بشکند...آخر کدام بغض است که نشکند وقتی پای مهربان ارباب وسط باشد؟!

همیشه این جور وقت ها پناه تمام این بغض ها خوده ارباب بوده است...

و امروز غروب هم من بودم و همان عکس...

این که چه گذشت بماند برای من و او و ارباب...

تنها می دانم که شکست...می دانم که این بغض لعنتی شکست و من باریدم...روی شانه هایش باریدم....آن قدر باریدم که دلم قرار گرفت...چشمانم خوب شد...قلبم آرام شد...و چقدر خوب که بعضی آغوش ها هستند که تنها و تنها برای تواند...

فاطمه ات آرام گرفت...

سبک شد...

مهربان ارباب باز هم مهربانی کرد و نجاتش داد...

+ تو باشی حس ِ خوبی هست
تو هستی قلبم آروومه

دارم اسمت رو می خونم
داره تر می شه آوازم

تو بارونی تو بارونی

تو امیدی گل ِ نازم...