دریای فاطمه...

هوالغریب...

عاشق دریا که باشی حتی نام خانه ات می شود دریایی که تنهاست...

دریایی که تو به عشق آن روز 28 مهر سال 87 این خانه را ساختی...

و چقدر 28 مهر آن سال برای من روز عجیبی بود...دفتری داشتم که در اولین صفحه اش نوشته بودم مجموعه نامه هایم به دریا...

چند نامه ای در آن نوشته بودم...و همان دفتر شد علت ساختن دریای تنهای من...دریایی که تعبیرش برای من خدا بود..و خودم که ماهی کوچکی بودم که در این بی کرانی شنا می کنم...همه ی ما ماهی های کوچک دریای بی کران رحمت اوییم...

و این تعبیر برای من شده بود راز ساختن این آدرس...

من با دریا چقدر راز ها دارم...

رازهایی به قدر تمام زندگی ام...یادم است آخرین باری که دریا را دیدم همین شمال خودمان بود و ساحل محمود آباد...

ساحلی که پر است از سنگ و من بودم و تکه سنگی که روی آن نشسته بودم دور از همه ی خانواده و فامیل هایمان که با هم بودیم و نگاه کردن به غروب خورشید...

و آن شد آخرین دیدار من با دریا...درست 3سال پیش...

و حال بهانه ی تمام این حرف هایم برنامه ی امشب رادیو هفت شد که موضوع برنامه شان دریاست...

دریایی که اگر روزی خداوند به من دختری داد شاید نامش را دریا گذاشتم...

و او بشود دریای فاطمه...دریایی که ذره ذره اش وجود من است...

و این هم یکی از رازهای من با دریا بود که امروز برایتان گفتم...

در دل ِ فاطمه همیشه برای دریا به قدر بی نهایت حرف است...اما پر حرفی نمی کنم ...تنها دوست دارم بدانم رادیو هفت امشب چه تصویری از دریا را نشانمان می دهد...

دریا همیشه برای من بی کران است درست مثل وجود تو...وجود تویی که بند بند وجود فاطمه ای...

اغراق نکرده ام اگر بگویم که دریای منی بند بند وجود فاطمه ات...

تو تا همیشه دریای منی ای همیشه جاودانه در میان لحظه هایم

دریای فاطمه ات همیشه بمان...همیشه دریایش بمان...بگو باشه!!!

*ساحل زیبای محمود آباد و سه سال پیش که من بودم و این ساحل پر از سنگ...



+دریا سرنوشتم را به یاد آور
دنیا سرگذشتم را مکن باور

من غریبی قصه پردازم...


عجب تناقض دلنشینی دارد این آهنگ...

دریا با صدای نیما چهرازی