برای آقای ستاره پوش-12

هوالغریب....

سلام بر یگانه آقای ستاره پوش دنیایمان

سلام بر تنها و تنها مرد حاضر در این دنیای گرد

سلام آقای خوبم...

سلامی به رنگ و بوی دلی که بیتاب است...سلامی به رنگ و بوی دلی که این روزها تنها لبخند تلخی روی لبانش است...لبخندی که هیچ کس نمی فهمد که این لبخند از هزاران گریه نیز دردناک تر است...

لبخندی که می شود بغض...می شود اشک های نیمه شب...اشک های یواشکی...

می شود حال امشب و دلتنگی بیش از حد آن...

خلاصه بگویم...

                                     می شود حال من...

می شود وسط عروسی بود و دل آدمی جای دیگری باشد...تو نشسته ای بین یک عالمه آدم که شادند و تو هم با همان لبخند، خودت را در شادی ِ عروسی پسر عمه ات شریک کرده ای ولی دلت جای دیگری است.... در دلت تنها دعایی را بدرقه ی راهشان می کنی...

ناگهان در میان آن همه شادی نگاهت مات میشود و چشمانت تا می آید که به اشک بشیند خودت را جمع می کنی و به دلت قول می دهی که طاقت بیار که تا به خانه رسیدی با سر می رویم سراغ آقای ستاره پوش...

و بعد خودت را جمع می کنی و همان لبخند روی صورتت نقش می بندد...و هیچ کس نمیفهمد که خنده های فاطمه چقدر درد دارد امشب...

نگاهت را بین تمام آن رقص نور ها و روشن و خاموش شدن چراغ ها و صدای شادی تمام آن زنان گم می کنی...بین تمام آن رقص های دسته جمعی...همان رقص ها که همه گم می شوند بین تمام آن رقص نورها و تو تنها یک عالمه صدا می شنوی و نگاهت مات دستان خودت است....دستت نا خودآگاه می رود روی پلاک دور گردنت...پلاکی که بی نهایت دوستش داری...پلاکی که نام خداوند بر آن حک شده است...

و بعد غرق او می شوی و دلت قرار می گیرد...

نگاهت باز می رود روی دستان خودت ...

و بعد باز هم همان لبخند سراغ تو می آید تا هیچ کس در آن سالن نفهمد که در دل تو چه غوغایی به پا شده است...و چقدر سخت است بودن در این شرایط...

آقای خوبم....

در تمام این لحظه ها شما که شاهد حال ِ این کمترین بودید...

شاهد بودید که تمام مدت آب می خوردم که این بغض ناگهان در میان آن هم آدم آبروی این دل ِ دیوانه را نبرد...

شاهد بودید که آنقدر این بغض را در خودم فرو ریختم که همان لحظه در صورتم از همان جوش های عصبی زد...و حال چقدر درد می کند تمام صورتم...

آقای خوبم...

تنها خودتان شاهد هستید که در دلم چه خبر است...تنها خودتان...

آنقدر که خواب باز بر چشمانم حرام شده است...حتی اگر سرم از شدت درد در حال انفجار باشد و چشمانم سرخ از شدت درد...

جمعه ها قرار بر بی قراریست...

و این روزها که روزهای سرنوشت ساز دل ِ این کمترین است بیشتر از همیشه این بی قراری مهمان لحظه هایم شده است...

بی قراری ِ محضی که کاش قرار بیاورد ...

کاش که قرار بیاورد...

قراری که رنگ و بوی ماندن و داشتن بدهد...

قراری که طعم خوش بودن بدهد...

قراری که طعم داشتن بدهد...

قراری که قرار بدهد تمام بی قراری های این دخترک را...

آقای خوبم...

می شود هوای دل هامان را داشته باشید در این روزهای سرنوشت ساز؟!

+این عکس همان پلاک است...

اَللّهُمَ عَجـِّل لِوَلیکَ الفَرَج