سند ِ بند بند های وجودم...

هوالغریب...

گاهی دلت بی بهانه می گیرد...خسته دراز میکشی روی تختت و غرق میشوی در دنیای خودت...غرق می شوی و به همه چیز فکر می کنی...

وجب به وجب زندگی ات را مرور می کنی...مرور می کنی و نمی دانی که به چه می خواهی برسی در تمام این مرور کردن هایت...

تنها می دانی که دلت هوس ِ فاطمه را کرده...دلت هوس ِ خودت را کرده...خوده خودت...دوست داری کنار حوصله ی دخترکی بشینی که تنها دارایی دل کوچکش عشق اوست...اویی که فرض محال او بوده ای از همان ابتدا...تو تنها یک فرض محال بوده ای...

اما به خدا و خدایی کردن هایش و تمام نشانه هایی که دلت را قرص کرده ایمان داری...هوس کرده ای خودت کنار حوصله ات بشینی و دستی بر سر خودت بکشی و به خودت اعتماد دهی...خودت به خودت نَفَس دهی...نفس دهی که خدا هست هنوز...

خدا هنوز حواسش به تو و او هست...

کنار خودت می نشینی و دست خودت را می گیری...دستی بر موهایت می کشی...موهایی که تو شاهد ذره ذره بلند شدنشان هستی...

وجب به وحب بلند شدنشان را شاهد بودی و هستی تنهایی...

و چقدر جای خالی دستانش را روی سرت حس می کنی...و این بغض تو را در خود فرو می برد..در خود فرو می روی و سرت را بین زانوهای خودت گم می کنی...آنقدر سرت را گم می کنی که دیگر موهایت را نبینی...آنقدر سرت را پایین می بری بین زانوهایت که حس می کنی گردنت دارد می شکند...

نمی دانی چقدر در این وضع می مانی اما صدای مادرت تو را به خودت می آورد که این چه مدل نشستن است دیگر و بعد تازه به خودت می آیی که تو با خودت چه کار کرده ای...

و بعد دوباره غرق می شوی...یادت می افتد که هنوز مفیدی ...هنوز به درد می خوری...لااقل برای شاگردانت به درد می خوری...

شاگردانی که بعضی هاشان رفع اشکالی پیشت می آیند و یا آن خانوم که وقتی آمد پیش تو هنوز الفبا را درست و حسابی نمی دانست...

ولی تو آنقدر حوصله کردی و با صبر قدم به قدم دستش را گرفتی و ذره ذره اعتماد به نفسش را تقویت کردی که امروز شاهد بودی که می تواند چهار کلام جوابت را بدهد و همه ی همکارانت تو را تشویق می کنند که ما شش ترم با این خانوم سرو کله زدیم به اینجا نرسید که الان هست...و بعد تو در دلت تنها می گویی که خدایا شکرت...

چقدر این مفید بودن حتی اگر همین قدر باشد برای تو کافیست...کافیست که حس کنی به درد می خوری...حتی اگر به درد خوردن تو برای همین اندک افراد باشد...حتی اگر تنها برای همین خانوم مفید باشی...

و بعد نفس عمیقی می کشی و در دلت قربان صدقه ی تمام وجودت می روی و شروع می کنی به ادامه دادن کارت...

به ادامه ی زندگی...

به ادامه دادن و قدم به قدم رفتن...

زیرا در دلت ایمان داری که وقتی روی آرزوی بزرگی دست گذاشته ای باید ذره ذره این آرزو را در وجودت هضم کنی...آنقدر ذره ذره هضم شوی که به یک باره به خودت بیایی و ببنی که او در تو غرق شده است و تو او را داری...

برای همیشه...

تو این گونه با خودت و خدای خودت عهد بسته ای...در دل تمام آن شب های دراز زمستان و در دل تمام سحرهای رمضان امسال...

و تو برای تمام این حرف هایت سندی داری که از قدر تمام سندهای دنیا با قدر و ارزش تر است...

و این سند، سند مالکیت بند بند وجود توست...کاغذی که همیشه همراه توست تا به تو یادآوری کند که دست روی چه چیزی گذاشته ای...

این سند همیشه با توست....این سند برای تو عجیب حرمت دارد...بارها با تمام وحودت تاریخ حک شده روی سند زندگی ات را بوسیده ای...

زیرا این سند، سند ِ بند بند وجودِ فاطمه است...

تنها همین...

امضاء

فاطمه...

+ من تو دریای جنونت دل دادم به آسمونت
بادبونامو سپردم به نگاه مهربونت

گم شدم تو دل بارون
با یه حال عاشقونه...


....