به امید دیدار رمضان سبزم...

هوالغریب....

در پس گذر این روزها گذشت...خیلی زودتر از آنچه که فکرش را می کردم گذشت...آنچنان با نجابت از راه رسید که امسال عاشقانه تر از تمام زندگی ام دوستش داشتم وحال آنچنان غریبانه دارد می رود که تمام وجودم شده است بغض...بغضی که هنوز نترکیده ولی تنها مرا نگاه کرده که چقدر غریبانه دارد می رود رمضان امسال...

وقتی به امسال فکر می کنم پر میشوم از تناقضات عجیب ولی شیرین دزست مثل عسل...

از طرفی آنقدر زود گذشت که حال نشسته ام و رفتن ِ غریبانه اش را نظاره می کنم...و از طرفی آنقدر دیر گذشت که انگار به قدر چندین ماه یا حتی سال به من درس داد...به من طعم ِ زندگی را چشاند...دلم را آبدیده کرد...امتحان بزرگی را از سر گذراندم...و این اوج آبدیدگی دلم در رمضان امسال بود...امتحانی که تنها خداوند شاهد ِ تک تک لحظه ها و ثانیه هایش بود...

رمضان امسال با هیچ سالی قابل قیاس نبود...تنها شب های قدر امسال شب های قدر دوسال پیش من بود و هست...شد تکرار فاطمه...و این چقدر برای من حرف دارد...

من هنوز به قدر ماه ها با رمضان کار دارم...هنوز حرف ها دارم ... نمی دانم فقط حسی در دلم می گوید که دلم به آنچه که باید نرسیده...

و همین حس هم مرا کرده است سراپا نگاه...سراپا حرف...ولی حرف هایی که دوست داری از چشمت خوانده شود...

و حال روز آخر رمضان شده است پنج شنبه...

پنج شنبه ای که هرگاه که یادم باشد و توانسته ام غروب هایش با تمام وجود به ارباب سلام کرده ام...و خواسته ام که اجازه دهد شب جمعه ای در حرمش باشم...

آخر پنج شنبه شب هاست و صفای حرم مهربان ارباب...

تنها می دانم که زود گذشتی رمضانم...انگار همین دیروز بود که آمدنت را همین جا جشن گرفتم...و بعدش شروع شد تمام آن اتفاقات عجیب...تمام آن روزهایی که پر بودند از آبدیده شدن های شیرین و تمام آب خواب های عجیب...

امسال رمضان برای من سنگ تمام گذاشت...دستانم خالیست...ولی همین که دلم را به قدر تمام این سالها آبدیده کرد برای من ِ کمترین کافیست...

دستانم و کوله ام خالیست از آنچه که تمام خوبان در کوله شان دارند ولی همین که قدری دلم تاب خورد برای من ِ کمترین کافی بود...

خدای خوبم...

یگانه محبوب ازلی ام...

امروز خودت که شاهد بودی آنقدر به آن ستاره ای که از پنجره ی اتاقم معلوم بود آن هم در حالی که خوابیده بودم زل زدم و برابت حرف زدم که خوابم برد...

تمام آن حرف ها...تمام آن بغض ها...بغض هایی که مخصوص آخرین سحر بود...آخرین سحر و یا تمام آن حرف های دیشب در دلِ آخرین شب رمضان...

دیشب هم قدری بود برای خودش...

خدای خوبم...

به حق این نفس های آخر کمکمان کن که دلمان با حالی خوش بدرقه کند رمضان امسال را...

به حق این نفس های آخر که حکم طلاست یاری مان کن که اندکی کوله مان پر شود از خوبی ها و تهی شود از تمام بدی ها...

به حق این آخرین ها خودت پناه شو بر بی پناهی هایی های همه مان...

به حق آخرین شب رمضان دل هایمان را عین همان ستاره ی کوچک وقت سحر پر کن از روشنایی و نور...نوری بی نهایت در تاریکی محض دنیا...همین طور بی نهایت بدرخشد...

به حق آخرین سحر و دیدن خانه ات از تلوزیون و باز هم گشتن دور خانه ات هوای دل هامان را داشته باش که حتی نفسی هم بی تو عاشقی نکند...

به حق آخرین ظهر و آخرین نماز ظهر رمضان دل هایمان را پناه شو که نماز هایمان بشود اوج عشق بازیمان با تو...

به حق آخرین افطار...

                                 آخرین افطار...

                                                            آخرین افطار...

آخ که تمام وجودم می لرزد وقتی به آخرین افطار و آخرین دیدن حرم مولا علی(ع) فکر می کنم... بند بند وجودم می لرزد...هوای دلم را داشته باش که جان ندهد...

خدای خوبم به حق آخرین افطار دل هایمان را سبک بال تر از همیشه کن...بگذار سایه ی عاشق تو بودن همیشه بر دل هایمان خنکا بخشد...جلا دهد...زنــــــــــــــدگی بخشد...

ما را لحظه ی به خودمان وانگذار که لحظه ای بی تو بودن درست عین تباهیست...

....

...

رمضان سبزم...امسال برایم سبز تر از تمام عمرم شدی...

با بغضی بی نهایت بدرقه ات می کنم...

سالِ بعد هوای همگی مان را داشته باش...حتی اگر نبودم...اما هوای عزیزانم را داشته باش...

                                                     به امید دیدار رمضان سبزم...

+بی نهایت تر از آنچه که بتوان فکرش را کرد به حال آن آقایی که در کنج آن شش گوشه نشسته است غبطه می خورم..

آخ که من هر چه که دیوانگی دلم دارد از نشستن در همان شش گوشه دارد...



+در حق هم دعا کنیم در این ساعت ها و لحظه های آخر...

التماس دعا....