برای آقای ستاره پوش-2

هوالغریب...

سلام بر آقای ستاره پوش دنیای این روزهای ما...

سلام مولای خوبم

این روزها دلم عجیب یادتان می افتد...این روزها بغضی عجیب مهمان لحظه هایم شده...خودتان که شاهد هستید...گاه و بی گاه ناگهان صدایم می لرزد و چشمانم پر از اشک می شود اما نمی بارم...

و این بغض دارد مرا خفه می کند...تا می خواهم ببارم ناگهان جوری میشود که اشک هایم بماند...بماند برای خودم...

این روزها هر شب هر جوری که هست ماه را می بینم...لحظه به لحظه کامل شدنش را می بینم تا به نیمه ی ماه برسد و کامل شود...

کامل شود و این نیمه ی ماه بشود متفاوت ترین نیمه ی ماه قمری در طول سال...

اما امسال راستش را بخواهید در دلم بیشتر از تمام عمرم حرف دارم...امسال که هر روز و هر لحظه اش برای من شده است امتحان...

امتحانی که دارد تمام وجودم را به بازی می گیرد...

وجودی که خسته تر از تمام این 24 سال است... اما زندگی هر لحظه اش امتحان است و گاهی امتحان ها چقدر سخت میشود...

گاهی امتحانت می شود نگاه... گاهی نمی دانی که چرا هیچ چیز عوض نمیشود...نمی دانی که چرا همه چیز عین همیشه است و تو داری زیر بار این همه رخوت و تکرار نابود می شوی...

اما صبر شده است ورد این روزهای زبان تو...

می بینی آقای خوبم...

می بینید که این روزها چه رخوتی تمام وجودم را گرفته است؟ می بینید که چقدر هر روز و هر لحظه چشمانم پر از اشک می شود و خودم را کنترل می کنم...

نمی دانم این اشک ها را دارم برای چه روزی نگه می دارم...

من که روز مبادایی ندارم...

اما راستش دلم روز مبادایی می خواهد و گوشه ی دنجی که تمام این اشک هایی که نمی دانم چرا نمی آیند را با خودم ببرم و تمام بغض های این چند وقت...

دلم لک زده است برای گوشه ی دنجی، مکان مقدسی که کسی کاری به کارم نداشته باشد و با خدایم خلوت کنم...

مثل همان روز و آن حالم در مسجد کوفه...

مسجد کوفه...یکی از جاهایی که فرقی نمی کند مسافر بودنت...تو باید نمازت را کامل بخوانی...و دیگری هم در حرم مهربان ارباب آن هم درست در زیر گنبدش نماز کامل است و راز این کامل بودن ها عجیب دل مرا می لرزاند...

خوب به یاد دارم آن شب را در مسجد کوفه و نماز مغرب و عشایی که آنجا بودیم...

و آن شب در آن گوشه ی مسجد تنها نشسته بودم...

کسی از همراهانم با من نبود...هر کدام در یه گوشه ی مسجد بودیم و من تنها بودم...

از آن فرصت استفاده کرده بودم و آرام آرام زیر لب حرف می زدم با خدایم...و اشک هایم...

خانمی که کنارم نشسته بود شروع کرد به حرف زدن با من...با لحن مهربانی با من حرف می زد...گفت که تمام زمزمه هایم را شنیده...

من لبخندی زدم و گفتم من فکر کردم اینجا دیگر راحتم و کسی حرف هایم را نمی فهمد...اما او گفت که اهل یکی از شهرهای جنوب است که اما سالهاست که در کوفه زندگی می کند...فارسی را با لهجه ی جنوبی شیرینی حرف می زد...

و حال رسیده ام به چنین جایی...دلم یک چنین جای دنجی می خواهد...

گوشه ی دنجی مثل همان شب در مسجد کوفه...

اما انگار این روزهایم قرار بر نباریدن است...

قرار بر بی قراریست...

قرار بر بغض است... قرار بر بی قراری من است در میان تمام بی پناهی هایم که دیگر دارد تمام وجودم را به بازی می گیرد...

و چقدر درد دارد وقتی دوست داشته باشی گریه کنی ولی چشمانت انگار خوب فهمیده اند که قرار بر نباریدن توست...

قرار است حسابی آب دیده شوی...

قرار است آنقدر این لحظه ها ســــــــخت شود تا حسابی تمام وجودت سیقل بخورد...

قرار است تو ذره ذره تمام جوانی ات را بدهی...روزهایی که جوانی در ظاهر ولی دلت...

آخ که بر دلت چقـــــــــــــــــــــــــدر گرد سفیدی نشسته...

مولای من

این فاطمه ی سراپا تقصیر را ببخش...

تنها همین....

*** اللهم عجل لولیک الفرج ***