برای آقای ستاره پوش-1

هوالغریب...

سلام بر آقای جمعه های پر از خستگی و دلتنگی...

سلام بر تنها و تنها مردِ حاضر و زنده در این دنیای پر از نامردی....

راستش نوشتن و حرف زدن گاهی خیلی سخت می شود مخصوصا وقتی به مرز نگاه رسیده باشی...نگاهی سرد و خسته و پر از حرف...

اما وقتی به این فکر می کنی که برای کسی می خواهی حرف بزنی که همه جا از او به خورشید پشت ابر تعبیر شده است دلت آرام می شود که خوب کسی را برای حرف هایت انتخاب کرده ای...

و در دلت خدا را و صاحب امروز را هزاران و هزاران بار شکر می کنی که به تو اجازه داده که برایشان بنویسی...اجازه ای که مدت ها بود منتظر داده شدنش بودی...زیرا با تمام وجود اعتقاد داری که نوشتن برای بزرگان اجازه می خواهد...باید خودشان بخواهند تا دستان ناتوان تو برایشان بنویسد...

و حال تو هستی و یک دنیا دلتنگی و یک دنیا حرف به قدر بیست و چهار سال زندگی ات که می خواهی هر جمعه ای که خودشان مثل امروز به تو اجازه دادند بنویسی...

آخر باید خودشان بخواهند تا نوشته ات همانی شوند که باید...

آقای ستاره پوش...

چقدر این اسم قشنگ است....چقدر این اسم مرا و تمام وجود مرا به لرزه می آورد...

وقتی به شما فکر می کنم از خودم خجالت می کشم...

شرمساری در این دل نوشته ی اول تنها و تنها حرف من است...

آخر می گویند باید امام زمان خود را بشناسی...و من چقدر شما را نشناخته ام و بابت این کوتاهی ام شرمسارم...

راستش وجودتان را آن یک باری که به مسجد سهله آمدم خوب حس کردم...و آن باری که به سرداب شما دعوت شدم...

راستش هیچ گاه با هیچ کس در مورد حسی که آن روز در سرداب شما داشتم حرف نزدم...آن روز را خوب به یاد دارم...با وجود سخت گیری ها برای ورود ایرانی ها به سامرا و نگاه های مردانی که سنگینی نگاه اشان را با تمام وجود حس می کردیم وارد سامرا شدیم و کلا دو ساعت بیشتر نبودیم و خیلی زود ما را بردند....

راستش از سامرا و آن همه نامردی مردمان آنجا و آن همه بی احترامی که به سرداب شما و حرم امام حسن عسکری(ع) شده بود با تمام وجود اشک ریختم...خدا را شکر که آن روز خلوت بود سرداب شما و البته همین خلوت شدن های ناگهانی سامراست که برای ایرانی ها خطر ساز می شود....اما راستش خطری را حس نمی کردم...هیچ خطری...خدا را هم شکر کردم که توانستم تا می توانم نگاه کنم و با اشک هایی بی پایان آن پله ها را پایین بروم تا به سرداب برسم...و تنها و تنها خدا و شما میدانید که چگونه آن پله ها را طی کردم....

چون دوست داشتم برای اولین بار در جایی خلوت کنم با شما...

یادم است تنها فرصت شد دو رکعت نماز بخوانم و بعدش تنها نگاهم به سرداب شما بود و اشک...

تنها وتنها همین...

هیچ حرفی نتوانستم بزنم بابت تمام آن نامردی ها...

تنها و تنها نگاه بودم...

و بعد هم خیلی زود کاروان ما را بردند چون خلوت شدن های ناگهانی سامرا یعنی عین خطر برای شیعه ها...و آن موقع هم ما تنها کاروان آنجا بودیم در میان یک عالمه چشم موجوداتی که تنها نام مردی را به یدک می کشند و  نگاهشان عجیب نا پاک بود...

آقای روزهای انتظار...

کاش زودتر بیایید و تمام شود تمام این ظلم ها و نامردی ها...

کاش زودتر بیایید تا دیگر دل هیچ کسی از نامردی کسی نشکند...

کاش بیایید تا که به دنیا ثابت شود مردی و مردانگی یعنی چه...

کاش بیایی...

...

کاش بیایی...

                          کاش بیایی...

                                                 کاش بیایی....

                                                                                 کاش بیایی...

                                                                                                             کاش بیایی....

*عکس مربوط میشه به قبل از تخریب سرداب...طاقت گذاشتن عکس های تخریب شده اش رو نداشتم...همون که با چشمام دیدم کافیه...

+تو همون ستاره پوشی که هنوز جمعه هامو گریه بارون می کنه

نگو شاید یه نگاهت نرسم

حتی فکرش منو داغون می کنه...

....