مـــــــــــــــــــــــــــاهِ من

هوالغریب...

صدای باد می آید...

زوزه می کشد و با همه ی وجود می لرزم...خسته می شوم از درس خواندن و می روم روی پشت بام...با وجود شدید بودن باد...می روم تا تمام دل مشغولی هایم را به دست باد بسپارم و رها شوم...هر چند که امروز تو رهایم کردی...

باد می وزد و من را با تمام وجود تکان می دهد...حس می کنم الان است که از زمین بلندم کند و در میان هوا برای خودم تاب بخورم... 

دستانم را باز می کنم و سرم را رو به آسمان می گیرم و زل میزنم به ماه...به ماهی که همین روزهاست که کامل شود...باد تکانم می دهد و من عین خیالم نیست...تنها زل زده ام به ماه...و دستانم را باز کرده ام...

حس می کردم الان است که ماه از آن بالا بیفتد در آغوشم... دستانم را باز کرده بودم و آغوشم پذیرای ماه بود...

ماه من...بیا...بیا ...

برایش حرف زدم...آن هم در حالی که ماه در آغوشم بود...

خدا بود و من بودم و ماهم و یک عالمه باد...

چقدر دوست نداشتم آن لحظه ها تمام شود...

همیشه باد را دوست داشته ام...

یک جور ابهت دارد که به من احساس غرور می دهد...یک جور اقتدار....اما اقتدارش اقـــــــتدار است...واقعیه واقعی...پوشالی نیست...

چقدر خلوتمان را دوست داشتم...

برایش حرف زدم و او هم تنها نگاهم کرد و هیچ نگفت...تنها و تنها گوش داد...گوش داد و اجازه داد فاطمه اش سبک شود...

آرام شود...

فاطمه اش

خـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــالی شد...

                                                  رهـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــا شد...

+در این شب سرد بیدارم ُ و بس

دلتنگ توام درگیرِ قفس

با هر چه صدا با هر چه نفس

فریاد از تو ای عشـــــــــــــق

...

خاموشم و سرد با یادِ تو من...

...

*مدتی ترجیح میدم دور باشم از فضای مجازی...و امتحاناتم بهانه ی خوبی شدن برای این دور شدن و فاصله گرفتن...

تو این مدت کم شدن حضورم در خونه هاتون رو ببخشید...

میام و می نویسم اما کمتر و ساکت تر از همیشه....

ســـــــــــــــبز باشید....