هنوزم منو داری...

هوالغریب....

چشم می بندم و غرق رویایِ تو می شوم...

پنجره ی بالای تختم باز است و نسیم خنکی تمام وجودم را می لرزاند...از آن لرزش های خوب...چشم باز می کنم و سرم را می چرخانم رو به سمت ماهی ها...تو را می بینم ... کنار تلوزیون کوچک اتاقم...جایی که نشسته بودی...و بعد دوباره چشم می بندم و تمام لحظات بودنت در اتاقم را مرور می کنم...چقدر جایت اینجا خالیست...و بعد با چشمان بسته غرق رویای بودنت می شوم...

چقدر وقتی نیستی نبودنت خودش را به رُخم میکشد...

بیا و به تمامشان ثابت کن که من تنها نیستم...

ببین چقدر فاطمه ات را اذیت می کنند...

بیا و به تمامشان بودنت را ثابت کن...

و بعد چشم می گشایم تا شاید ببینمت...اما...

اما چشمانم تو را نمی بیند....و آن لحظه با تمام وجود سرد می شوم از نبودنت...

نمی دانی چقدر سخت است که تصور بودنت را داشته باشم و حال که نیستی و تنها یاد تو با من است چقدر برایم سخت می گذرد...

و بعد دوباره چشم می بندم تا در رویایم تو را ببینم...

پشت پلکانم برای همیشه حک شده ای...

به راستی که حک شده ای که هر بار چشم می بندم تنها و تنها تورا می بینم و بس...

و من چقدر عاشقانه عاشقِ این تصویر پشت پلکانم شده ام...

و امیدوار تر و با ایمان تر از همیشه چشم دوخته ام به لطف محبوب آسمانی ام...چشم دوخته ام به خدایی کردن سنگ صبور همیشگی ام...

+اگه خورشید و دادم به چشمات یادگاری

واسه اینه بدونی هنوزم منو داری...

...