من قول تو را داده ام...

هوالغریب....

چقدر غرقم من این روزها در وجود تو...

چقدر این روزها در تمام زندگی ام هستی...

چقدر این روزها حست می کنم بیشتر از همیشه..

اتاق کوچکم همه جایش گویی عجین شده با وجود پر از زیبایی تو... 

انگار ســـــــــــــــال ها وجود تو را نفس کشیده که این چنین تمنای بودنت را می کند...

چقدر همه چیز در من این روزها بهانه ی وجود تو را میگیرد ...من را دعوا نکن...

بگذار حقیقتی را بگویم و اعتراف کنم... من قول تو را داده ام به تمامشان...

گفته ام که می آیی دوباره ...این بار برای همیشه...

می شود بیایی تا من پیششان بد قول نشوم؟

به خاطر فاطمه ات بیا... زود بیا...

می بینی که این روزها به همه چیز و همه کس آرام تر از همیشه نگاه می کنم و لبخند می زنم...این روزها با وجود تمام بی قراری ها آرامشی عجیب در سراسر وجودم ریخته شده است...

و من عجیب شکر گذارم بابت این آرامش...

آرامشی که درست است مرا ساکت کرده و به قول برادرم مظلوم اما راضی ام...

من این نگاه های به قول برادرم مظلوم را دوست دارم...

امروز در گوشه ی حسینیه کنار خانه مان آرام آرام اشک ریختم و دعایت کردم...سبک بال تر از همیشه...

حال این روزهایم درست عین همین آهنگ الان وبم شده است...

آرامشی از جنس رهایی...

آرامشی از جنس وارستگی...

این روزها وارسته تر از همیشه قدم بر می دارم...

تنها همین....

*امروز را نوشتم تا یادم بماند... حتی اگر تنها خودم و او بفهمیم که چه نوشتم...

*امشب شب آرزوهاست...

در حق هم بهترین ها رو آرزو کنیم...

التماس دعا...