ماندگار

هواالغریب....

این روزها تمام زندگی ام عجیب پر از بوی تو شده است...

این روزها حتی کاکتوس پشت پنجره ی اتاقم پر گل تر از تمام سال های عمرش به گل نشسته است...گل هایی سرخ و بی نهایت نرم میان یک عالمه تیغ...و این یعنی نهایت زیبایی...

این روزها پشت بام خانه مان شده است وعده گاه من و خورشید...با این که چون همیشه نورش چشمانم را اذیت کرده و دل خوشی از خورشید ندارم اما غروب هایش را دوست دارم...عجیب مظلوم میشود و سربه زیر...انگار از شدت شرم سرخ شده است...و من هر روز غروب این همه شرم اش را می بینم که آرام آرام خودش را پشت کوه های بلند مخفی می کند و من در باغچه ی پشت باممان می نشینم و خورشید را می بینم...خورشید را می بینم و در دلم با تو سخن می گویم...

این روزها آرامم...آرامِ آرام...

حتی با وجود تمام ناآرامی ها هم آرامم...آرامم از وجود تو...آرامم از داشتن تو...

این روزها احساس می کنم زنده شده ام...درست مثل همان وقتی که از اتاق عمل بیرون آمدم و آن لحظه هایی که جان می کندم تا به این دنیا بیایم و آن همه عذاب و درد و بعدش که کم کم آن همه سنگینی و درد از جانم رفت و پا گذاشتم به این دنیا...راستش را بخواهید هنوز هم وقتی عکس هایی که مادرم در آن حال از من گرفته را می بینم دلم برای خودم می سوزد...

ولی این زنده شدن کجا و آن زنده شدن کجا!

این روزها عمیق تر نفس می کشم...

این روزها شکر گزارم...شکر گزار معبودم...

این روزها من هستم و یک دنیا عشق به تو....

این روزها دستانم گرم است...این روزها گرما به جانم بازگشته...

این گرما را از من نگیر معبودم...

**این هم عکسی از کاکتوس پشت پنجره ی اتاقم و گل های بی نهایت زیبای اون...

+روشن ترین ستاره ام...

می خواهمت ...می خواهمت...

تو ماندگاری در دلم...

می دانمت...می دانمت...

ای همه ی وجود من...

نبود تو نبود من...