بازگشت دوباره

هوالغریب...

رفتم که بازگردم...

برای همین هم بازگشتم...

وقتی می رفتم با امید بازگشت رفتم و وارد اتاق عمل شدم...

نکته ی بازگشت من هم همین بود...

وگرنه با آن حالی که در ریکاوری داشتم امید بازگشتم نبود...

عملی که معمولا زیاد طول نمی کشد برای من حدود سه ساعت طول کشید و چه زجری کشیدم من...

زجر کشیدم و ذره ذره درد کشیدم اما امیدِ بازگشت نگذاشت که بروم...

وگرنه یا آن همه زجر امید بازگشت محال بود تقریبا...

و چقدر آن روز همه چیز انگار دست به دست هم داده بود تا من بازگردم...

برای مثال فکر کردن به تو...یاد تو...و حتی فکر به صدای تو...

آرامش بی حد صدای تو مرا امیدوار می کرد که باید بازگردم...

و یا بودن کسی که مدت ها در تلوزیون او را ظهر ها می دیدم...

به طور اتفاقی خانوم آقای ماندگاریِ برنامه ی سمت خدا هم تختی من بود در بیمارستان...

بودن او و حرف هایش قبل از عمل چقدر آرامم کرد...امیدم را خیلی بیشتر کرد برای بازگشت...

و این که بالای سر من و همسرش نشسته بود و قرآن می خواند و دعا می کرد...

میگفت جای دخترش هستم و دوست ندارد که کسی در این سن این همه درد بکشد...آخر او شاهد دردهای من بود...می دید که وقتی به هوش می آمدم چه زمزمه هایی بر لبم بود...برای همین هم وقتی به هوش آمدم رفت و برایم خاک تیمم آماده کرد و به مادرم گفت که چگونه برایم تیمم کند و آرام در گوشم گفت که همان گونه که خوابیده ام نماز بخوانم و من با همان حالِ بدم نمازم را خواندم...

مادرم برایم مهر را میگذاشت و اون در تخت کناری به همسرش کمک می کرد که نمازش را بخواند و جقدر این مرد مهربان بود...

خلاصه که بودنش برای من شد موهبتی که امیدِ بازگشتم را بیشتر کرد...

از این ها که بگذریم خوشحالم که وقتی به هوش آمدم اول به تو سلام کردم...اول سراغ تو را گرفتم...

و این برای من همانی بود که می خواستم...

وقتی که رفتم به اتاق عمل را خوب به یاد دارم...داروی بیهوشی کم کم وارد رگ هایم می شد و من آرام آرام آیت الکرسی را می خواندم و چشمانم می چرخید و می چرخید...دیگر به یاد ندارم چه شد....تنها آن حال بدم را در ریکاروی کمی به یاد دارم که یا التماس قطره ای آب را تمنا می کردم و آن ها چون برایم آب اصلا خوب نبود به من آب نمی دادند...و بعد هم پر بود از درد و درد و درد...

هر شب تا صبح نمی توانم از درد بخوابم اما می دانم که تمام می شود بالاخره...چون عشقِ تو مرا نجات داد...

نگذاشت که بروم...

و این رهایی برای من شد فرصتی که بیایم سراغ تو...

تویی که هر لحظه تمام روح و جسمم سراغت را می گیرد و من به همین عشق بود که بازگشتم...

و حال با وجود لرزش بی حد تمام وجودم باز هم آمدم تا بگویم که زنده ام...

نفس می کشم زندگی را...

بگویم و با همین صدای گرفته و پر از درد بگویم که رهایی چند ساعته ام مرا بازگرداند تا به زندگی سلامی دوباره کنم و به تو که تمام این زندگی هستی...

آی زندگی حواست باشد ...من زنده ام هنوز....دیدی که با آن حال بد باز هم بازگشتم...بازگشتم تا بگویم که می خواهم زندگی کنم...

می خواهم نفـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــس بکشم...

و تو حق نداری نـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــفس را از من دریغ کنی...

حق نداری...

...

...

***من اومدم...زنده ام و ممنون از همه ی دوستانی که تو این مدت به وبم اومدن و برام دعا کردن...

ایشالله بهتر که بشم بیشتر به همتون سر می زنم...