رایــــــــــحه

هوالغریب...

گاه یک رایحه تو را تا مرز جنون می برد...تا مرز مرگ...تا مرز جان دادن...

اما با این حال با تمام وجود نفس می کشی...

نـــــــــــــــــــــــــــــــــفـــــــــــــــــس....

نفس می کشی تا این رایحه ی محشر را به ریه های سوخته ات برسانی...

با این حال می دانی  که این رایحه و این جایِ خالی روزی تو را خواهد کشت...

اما آن قدر این رایحه برایت مقدس است که قیدِ مرگی که انتظارت را می کشد را میزنی و می گویی که تا میشود عمیق تر نفس می کشم شاید این رایحه کمی تسکین دهد تمام این زخم ها را...

نفس می کشیُ میکشیُ  میکشی تا بالاخره به زانو در می آیی...

بالاخره این رایحه و این بو تو را به زانو در می آورد...

به زانو مینشینی ولی باز هم عمیق تر نفس می کشی...انگار برایت این گونه جان دادن لذت دارد...

واای که چقدر این رایحه محشر است...

                     محشر...

                                        محشر...

                                                                محشر...

و تو می مانی که چطور می تواند یک رایحه تو را این گونه به بازی بگیرد و تو را عین یک مرغ سرکنده کند که تقلا می کند برای زنده ماندن...

همان گونه دست و پا می زنی برای زنده ماندن...آن قدر دست و پا می زنی که جان آرام آرام از بدنت خارج شود...

و در این حال تنها به این فکر می کنی که مردن چقدر گاهی شیرین می تواند باشد...

...

...

مرگ با یک رایحه ی محشر ...

رایحه ی محشری که شاید هیچگاه سهم تو نشود...

و باز با تمام وجود می شکنی اما نفس میکشی و می گویی که:

چقدر تو عاشق این رایحه شده ای و خودت خبر نداشته ای...

+یه جوری دلم تنگ میشه برات                     محاله بتونی تصور کنی...

*بغض و دلتنگی پشت این مطلب آن قدر زیاد بود که انتهایی برایش تصور نمی کنم...می تونید   با playerاین پایین آهنگ رو هم گوش بدید که اسمش راهرو و خوانندش هم علی لهراسبی هستش...