حال این روزهایم...

هوالغریب...

چند روزیست که زندگیِ من جوری دیگری شده...زندگی ام شده دنبال کردن مرحله به مرحله ی ساخت نمای مسجد محل...هر روز میزان کار کردنشان را دنیال می کنم...طفلی ها خبر ندارند که کسی در فاصله ی چند متری اشان هر روز ساعت ها می ایستد پشت پنجره و نگاهشان می کند و زل می زند به عبارت لااله الا الله که دارند با کنار هم قرار دادن کاشی ها می سازند...نمی دانند که دخترکی در چند قدمی اشان هر روز به حالشان حسرت می خورد...حسرت می خورد که آن ها دارند آن بالا کاشی روی کاشی می گذارند آن هم در آن ارتفاع...

آخر دخترک عاشق ارتفاع است و بلندی...هر چه بلند تر آرامش هم بیشتر...این شعار دخترک است...

شاید برای همین هم باشد که دخترک همیشه پناه می برد به پشت بام تنهایی هایش و دراز می کشد روی زمین و زل می زند به ستاره ها و برای خدایش ساعت ها حرف می زند...و شاید برای همین باشد که دخترک تمام نقاط ارتفاع دار شهر را خوب می شناسد...

شاید برای همین باشد که جدیدا یکی از تفریحات دخترک شده بالا رفتن از پله های تند مسجد جامع و ایستادن بر پشت بام مسجد جامعِ شهری که در آن به دنیا آمده و بزرگ شده و زل بزند به شهری که روبه رویش است و غرق فکر شود...

شاید برای همین هم باشد که دخترک عاشق گلزار شهدای گمنام پیشواست...روی کوه است...وقتی آن بالا هستی پیش آن شهدای گمنام احساس می کنی در آسمانی...

آخ که نمی دانید من چه رازها که با آن شهدا ندارم...چه با شهدای گمنام پیشوا چه با شهدای گمنام شهر خودمان که در فاصله صد متری محل زندگی مان هستند...

این روزهای من این گونه می گذرد...این روزها در ارتفاعم...بین زمین و هوا....در دلم ذره ای هراس ازین همه ارتفاع نیست...حتی ذره ای...دلم انگار محکم گرفته شده است...

آخر مدت هاست که دیگر طنابِ دلم دست خداست...خداست که مرا بین زمین و هوا و بین این ارتفاع بالا و پایین می برد...

این روزها شده ام مثل همان هایی که می روند بالای برج میلاد و می پرند پایین...همان ها که از پا آویزان می شوند و برای مدتی در هوا تاب می خورند...اما خیالشان راخت است که نمی افتند...
اما حال این روزهای من هر چه باشد حالی از جنس سقوط نیست...سقوط هراس دارد...هراسی که من این روزها تهی از آنم...

چقدر دوست دارم برای یک بار هم که شده از بالای برج میلاد بپرم...ارتفاعش را دوست دارم...
در کل همیشه به حال پرنده ها غبطه می خوردم که هیچ گاه در بند هیچ چیز نیستند...رهایند که به هر جا که می خواهند پر بزنند...

خدایا امروز یک حرف را بیشتر از همیشه با تو زمزمه کردم...از تو این را خواستم...یک دعا که در دعای عرفه آمده و بی نهایت عاشق این دعای اربابم هستم...این که می گوید :خدایا به من این شناخت را بده که چیزی را که وقت دادنش دیر است را زود از تو نخواهم و آن چیزی که وقت دادنش زود است را دیر از تو نخواهم...

امروز وقتی این فراز از غرفه رو دیدم با همه ی وجود لرزیدم...لرزیدم...
خدایا به هممون این شناخت رو بده...

*خدای من...یکتای بی نظیرم...ماهی کوچکت کمی ترس هایش زیاد شده...می بینی که این روزها چقدر می لرزد...خدایا خودت خدایی کن...ماهی کوچکت کمی هوس کرده در آسمان باشد...
اجازه بده که رها شود و بیاید سراغ خودت...

+ دارم می سوزم از وهم تبی که هر دو می گیریم
ازین که هر دومون با هم لب یک تیغ راه میریم...

برای زندگی با تو ببین من تا کجا میرم
واسه یک روزِ این رویا دارم هر روز می میرم...می میرم...