نفس های سوخته!!!

هوالغریب....

نفس نکش!!!

مواظب نفسات باش تو این هوای کثیف...خیلی...

اما هر کاری میکنی بازم سنگینی و کثیفی هوا رو با همه وجودت حس میکنی....نفس که میکشی یک دنیا گرد و غبار و کثیفیِ که وارد ریه های سوختت میشه و تو مجبوری که ادامه بدی و زندگی کنی تو این هوای کثیفی که نفساتو به شماره انداخته....

مجبوری زندگی کنی و ادامه بدی...

ادامه به چی ولی؟!! زندگی؟!!

اصا مگه تا حالا چقدر زندگی کردی که میخوای ادامش بدی؟!!

اما نه...فکر بد نه...

تو به خودت قول دادی که فکر بد نکنی حتی تو این برهوتِ فکر و دنیای خوب!!!

تو قول دادی که امیدتو از دست ندی چون وجود خیلی چیزا بهت یادآوری میکنه که باید امید داشته باشی واسه بودن واسه ادامه دادن...

میون تموم این نفسای گرفتت که آلودگی عجیب هوا خوب اونارو تو دستش گرفته و تا می تونه داره بازیت می ده تازه قدر نفس های عمیقتو می فهمی...قدر اون وقتی که نفس می کشی و با همه ی وجود میگی آخیـــــــــــــــــــــــــــــش...

ولی حالا چی؟!!

....

دنیامونم عین همین دنیا پر از زشتی...پر از حقیقتای تلخی که باید سعی کنی اونا رو به خودت یادآوری نکنی که بتونی نفس بکشی و زنده بمونی...

همین...

...

          ....

***خدایا شکر برای همه چیز...حتی برای همین نفس های بریده بریده...

**یادمه بچه که بودم تموم آرزوم این بود که تو ماه تولدم اون قدر برف بیاد که مدرسه ها تعطیل بشه ولی حالا فکر کنم تموم آرزوی بچه های این دورو زمونه این باشه که هوا اون قدر آلوده بشه که مدرسه هاشون تعطیل بشه...

بعدا اضافه شد:

دوباره من رو آوردم به سنتی گوش دادن و این هم یکی از بهترین هایی که امروز شنیدم

شعرش بی نظیره:

امیدِ دلم در بَرَم بنشین

                                 تا مگر ز ذلم غم بُرون برود

وگرنه زچشم نخفته ی من

                                تا سپیده دمان جوی خون برود...

و سکوت...

خودتون بشنوید و لذت ببرید...

...