روز من...

هوالغریب....

امروز روز من است...

روزی که از آن آغاز شدم اما امسال چه قدر احساسم عجیب است...چقدر غم مهمان دلم است...چقدر غصه...چقدر درد...

از آن ها که خوب بلد هستند نفس تنگی به سراغم بیاورند...از آن نفس تنگی ها که چند سالی بود نداشتمشان...یا از آن سر درد ها و سوزش معده هایی که به قول سیما کارم را به اصغر جان می کشاند...نام دکتریست که خانوادگی همیشه پیشش می رویم و من از بس پیشش رفتم که دیگر خوب دردهای مرا میشناسد ...

امسال ولی با خود عهد کردم لااقل روز تولدم سعی کنم خوب باشم...هرچند من برای همه همیشه خوبم و می خندم...

اما عهد کردم برای خودم هم خوب باشم...

عهد کردم...

برای همین هم طبق عادت همیشگی ام که عادت دارم غصه و غم هایم را برای آب بگویم...این بار هم کاسه ی کوچکی را در صبح تولدم پر از آب کردم و شروع کردم به حرف زدن...آب همیشه برایم قداست عجیبی داشته است...همان قداستی که باعث شده مهریه حضرت زهرا شود...

برای کاسه ی کوچک حرف زدمو حرف زدمو حرف زدم...

و اشک هایم با آب پیوند می خورد...صبح تولدم این گونه آغاز شد...

و من چقدر عجیب سبک شدم...چقدر عجیب خالی شدم...

پنجره اتاقم را باز کردم و اجازه دادم خنکای باد روز تولدم اشک هایم را که داغ بودند خنک کنند و اجازه دادم که مثل همیشه موهایم برای خودشان تکانی بخورند...

و بعد کاسه آب کوچکم را دادم که برود...

همیشه یاد گرفته ام که غصه هایم را برای آب بگویم که آب هم آن ها را با خود ببرد به آن دورها...
و امروز من در روز تولدم وقتی به وبم آمدم که سیک شدم از غصه ها...زیرا دوست نداشتم با آن دل پر غصه به سان یک آینه دق اینجا بشینم و از دردهایم بگویم...

وقتی آمدم که بتوانم همان دخترکی شوم که خوب بلد است مادرش را در اوج عصبانیت بخنداند حتی و خوب بلد است با برادرانش آن چنان خل بازی از خودش در بیاورد که همه بمانند در عقل این خواهر و دو برادر...

مخصوصا وقتی پای سن و سالمان می آید وسط...

همان دخترکی شوم که همیشه اشک هایش را گوشه اتاقش می ریزد و خنده هابش را سهم برادرهای خل تر از خودش و بقیه آدم ها می کند...

و حال امروز که روز من است اینجایم...

پر و تهی از غصه ها...

شاید جز خودم کسی تناقض این جمله و در عین حال صحتش را نفهمد...

در آخرین ساعات هشتمین روز دی ماه سال 67 پا به دنیایی گذاشتم که اگر آن دکتر نبود در همان لحظه ها تمام میشدم...دقیقش میشود ساعت 10 شب...و حال که هستم باید باشم و زندگی ام را آن گونه که هست زندگی کنم نه زنده گی...

هرچند که می دانم گاهی سخت است...و من خیلی وقت است که فقط زنده گی می کنم...

اما امروز با خود عهد کردم که زندگی کنم...حتی در رویا...زیرا امروز روز من است...

به فردایی که باید از نو زنده گی کردن را از سر بگیرم فکر نمی کنم...

خدایا برای نفسی که هنوز می آید حتی گرفته از تو ممنونم یکتای بی نظیرم...

شکر معبودم...شکر برای همه چیز...

شکر که 24 سالگی ام را دیدم...