صف اتتظار..

هوالغریب...



قصه از آنجا شروع میشود که در صف انتظاری طولانی بشینی و در گوشت هدفون باشد و آرام در گوشه ای از بانک بنشینی تا نوبتت شود...

این که ناگهان دست هایت هوس قلم کند و نوشتن و احساس کنی که عجیب پر از حرفی و با خودت بگویی اصلا مهم نیست که بقیه چطور دارند نگاهت می کنند که کدام آدم عاقلی در صف انتظار بانک می نویسد و این گونه دارد از وقتش استفاده  میکند. وبا خودت بگویی که مهم این است که تو نگاهشان نمی کنی...

شمارنده بانک می گوید 290 و نگاهی به نوبت خودتت می کنی که 468 است...

وااای که تو چقدر وقت داری برای نوشتن...پس شروع می کنی...مثل همیشه اولین چیزی که می نویسی همان هوالغریب است...همان نامی که بی نهایت عاشقش هستی...

ذهنت شلوغ است و درگیر..درگیر خیلی چیزها...درگیر...

هوای حوصله ات بارانی شده و تو به قول عزیزی فقط زنده گی می کنی...نه زندگی... و چه درد دارد فقط  زنده گی کردن...

این را که می نویسم آه عمیقی از عمق وجودم می کشم و خانمی که کنارم نشسته عجیب نگاهم می کند و عجیب کنجکاو شده که بخواند حرف های مرا...و من در تمام این دوران 23سال زندگی ام خوب یاد گرفته ام که وقتی نمیخواهم کسی بفهمد چطور با قلم بازی کنم و یا حتی چطور دست خطم را عوض کنم جوری که تنها خودم بفهمم...

و چقدر قصه برایت عجیب تر می شود که تو مثل تمام این آدم ها عجله ای برای زندگی نداری...آرام نشسته ای و به نوشتن و دنیایی که عجیب خسته ات کرده فکر می کنی و با خودت می گویی که چه چیز دنیا آن ها این قدر عجول کرده و یا حتی با خودت فکر می کنی که مگر چه دیده ای از دنیا که این گونه ای شده ای خودت؟!! با این حال در دلت عجیب احساس آرامش می کنی که بی قید  نشده ای...خسته ای ولی این خستگی بی قیدت نکرده!!! 

و خدارا هزار بار شکر می کنی...

تنها هستی ولی تمام وجودت غرق تمناست!!

گاهی نفس هایت به شماره می افتد اما نفس داری هرچند که...

و باز آهی دیگر از عمق وجود خسته ات...

و خیلی چیزهای دیگر...

....

...

..

.

***تقصیر این مسئولین است دیگر...وقتی فاصله ی هر شعبه با شعبه دیگر زیاد باشد همین می شود دیگر...شلوغ می شود  بانک ها و این شلوغی هم باعث می شود که این دخترک قلم به دست بگیرد...در بانک ننوشته بودیم که خداراشکر قسمتمان شد:دی

بر من ببخشید تمام آشفتگی های ذهن و جان خسته ام را...تقاضا می کنم که زیاد بویشان نکنید...

بوی غم می دهند و بارانِ غصه ها...

** راستی قسمت جالب تر قصه وقتی می شودکه همان طور که غرق نوشتنی ناگهان دستی را روی شانه هایت احساس کنی و وقتی بر می گردی چهره ی یکی از فامیل ها را ببینی که برایت عزیز است...به تو بگوید کجایی دختر؟
و تو آرام زیر لب بگویی که: هر جا به جز اینجا... و در دلت ذوق کنی که هرچند کوتاه لااقل آشنایی را دیدی در این برهوتِ غریبگی ها... 

*توو دلم همیشه جاته

                                     همیشه دلم باهاته

                                                             یاد من هر جا که باشی 

                                                                                              مثه سایه پا به پاته...