آرامـــــــــــــــــــش....

هوالغریب....

نمی دانم چرا و اصلا برای چه دلیلی آمدم سراغ صفحه ی وبم و شروع کردم به نوشتن...آن هم بدون ویرایش...هر چه می آید را می نویسم...اصلا باید بنویسم...حال که می نویسم در خانه مان کسی نیست...همه رفته اند مهمانی...من مانده ام و فاطمه...و او هم گوشه ی اتاقم دراز کشیده و فضا را سکوت گرفته و تنها آهنگ وبم سکوت مارا می شکند...آن قدر آرام اینجا دراز کشیده که از آرامشش آرام شده ام...

اصلا نمی دانم چرا این حرف ها را می گویم فقط چیزی در وجودم مرا دعوت می کند به نوشتن...هر چه که باشد...

مهم نیست...

امروز بعد از باران هوا جان می داد برای نفس کشیدن...غروب که با هم رفتیم سری به خیابان های شهرمان بزنیم آن قدر عمیق نفس می کشیدم که ریه هایم انگار بعد از مدت ها گرفتگی جان گرفته بودند...اکسیژن خالص بود...خالــــــــــــــــــــــص....

و من نفس کشیدم....عمیـــــــــــــــــــــق...

در دلم پر بود از احساسی به نام عشـــــــــــــــــــــــق...و من این روزها چقدر این کلمه تمام وجودم را فرا گرفته است...سرشارم کرده است...مثل همین آهنگ آرامم کرده است...

نگاهش می کنم...عمیق خواب است...دستی بر سرش می کشم...انگار واقعا خواب است...

آرام بخواب که اینجا همه چیز آرام است و من هم سر شارم از عشـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــق...

...

در خواب چهره ات کاملا تغییر می کند...عین بچه هایی می شوی که بعد از یک آتش سوزاندن بزرگ در خواب معصوم میشوند و می خوابند...